EEN PAELLA-PAN DIE DOOR DE RUIT VLIEGT (olé!), NACHTELIJKSE INTERIEUR IDEEËN EN EEN ZONDAG DIE OM 05:30 BEGON...

Gister rond 18:00 stond ik voor de tweede keer in veel te korte tijd op een gammel laddertje, op mijn balkon, bij mijn eigen huis in te breken. Ergens eind van de zomer was het ook al feest. En nu was ik wederom zo slim om Jay-Dean en mezelf buiten te sluiten. Ik hoor je denken: ‘Maar het eerste wat je doet als je verhuist bent is toch een reserve sleutel aan familie of vrienden geven?’. Klopt als een bus, normale mensen doen dat inderdaad. Maar ikke niet hoor, nee nee. Zelfs niet nadat mijn buurvrouw, na de 1e keer dat ik via haar balkon naar die van mij moest klimmen, het me nog had gezegd. ‘Nu echt de reserve sleutel aan iemand geven hè!?’. Ik hoor het me nog zo zeggen: ‘Ga ik zeker doen!’. Ik ben op dat moment oprecht van plan om dat dan ook direct te gaan doen als ik thuis kom. Maar eerlijk.. 1,5 seconde nadat ik hevig ja heb geknikt ben ik het al weer vergeten.

Al met al ik ben een wandelende ramp.

Maar goed, geen reserve sleutel aan iemand gegeven, dus daar stond ik weer, op het gammele laddertje van mijn buurvrouw, 3 hoog, gelukkig dit keer niet op hakken... Ja, ja we blijven wel positief! Dat mijn deur niet open stond was me bekend. Maar dat ik het raampje ook dicht had gedaan en met dicht gedaan bedoel ik op slot, kwam voor mij als een verassing. Ik ga nooit zo anti-inbraak te werk en nu ineens wel! Ineens doen alsof je een verantwoordelijke meid bent. Nou, met deze actie die onzin ook maar weer direct ontkracht. Amateur…

Afijn.. Ik baal als een stekker, niet perse omdat ik mijn sleutel ben vergeten want eerlijk; als je dat vanaf je 10e tot je 23e zo vaak hebt gedaan als ik (op jezelf wonend vanaf je 16e en nee niet met huisgenoten) dan slijt dat gevoel wel een beetje. Van een ‘FUCK, NO, HOE DOM KAN JE ZIJN!’ gevoel ontwikkelt zich het al snel naar een ‘Dat meen je niet… De eerste keer pas deze week! Lekker bezig vrouw. High five!’. Maar dit keer baal ik wel als een stekker want JD moet eten. Het besef dat er niet veel anders op zit dan mijn eigen ruit in te slaan laat hierom niet lang op zich wachten.

Met welk object kan ik dat dan doen? 

Er staat een oude Paella-pan op het balkon. ‘That will do’.. Dus ik neem de pan in handen, klim de ladder op en met een zwieperd mep ik de Paella pan, zo hoppathee, door het kleine raampje aan de bovenkant van de deur. Ik open de deur, schade valt alles mee. Eind goed al goed.

Nope.. zo ging het niet. Hoe het wel ging is als volgt..

Na de keuze te hebben gemaakt mijn eigen ruit in te slaan komen er allerlei vragen bij me op: ‘Met welk object kan ik dat dan doen? En hoe gaat zo iets? Is dat niet rete gevaarlijk? Moet ik geen veiligheidsbril op? Handschoenen?’ 

Het enige wat ik op mijn balkon zie staan wat waarschijnlijk zwaar genoeg is, is een Paella-pan.Het zal wel moeten. Aangezien ik Jay-Dean hoe dan ook binnen een kwartier aan de eettafel wil hebben zitten, ready voor zijn avondeten.

Dus ik neem de paella pan, klim de ladder op en zwiep hem langs mijn oor naar achter. Klaar om hem met een rotgang door dat raam te kelderen… maar na een minuut in die houding te hebben gestaan durf ik het nog steeds niet. Wie doet dat nou!? Met een fucking Paella-Pan je eigen ruiten ingooien? In Spanje misschien tijdens een verhit argument tussen ‘hombre’ en ‘mujer’ waarna ze elkaar in de armen vliegen en zeer gepassioneerd de liefde met elkaar bedrijven. Maar in Nederland vliegen er geen Paella-Pannen door de lucht. In Nederland wordt er hoogstens na een argument stampvoetend de trap op gelopen, denk ik. Waarna er geen seks volgt voor een week. Maar goed daar hebben we het niet over. We hebben het over het feit dat wat ik aan het plannen ben gekkenwerk is en nooit gaat werken.

Dan hoor ik de stem van mijn buurvrouw vanachter het schot tussen onze balkons; ‘Wacht even, ik heb iets beters..’ Na een halve minuut komt ze terug met zwarte handschoenen en een hamer. Dat had ik natuurlijk ook gewoon zelf kunnen bedenken; even vragen of de buurvrouw misschien handigere materialen had dan een Paella-pan. Deed ik niet! Zij wel! Die buurvrouw van mij, echt.. wat een vrouw!

Ik trek de handschoenen aan, doe mijn capuchon op, vouw mijn trui iets meer om mijn handen en zwiep de hamer langs mijn oor naar achter… Weer blijf ik een minuut staan. Hoezo vind ik dit zo eng? Als ik wil dat Jay-Dean ooit nog gaat eten moet ik een beetje vaart gaan maken. Dus ik zet me over mijn angst heen en sla de hamer voor de eerste keer tegen het raam. 

En er gebeurd, precies, niets. Ik sla nog eens en nog eens en nog eens maar er verschijnt nog geen krasje.

Oké, adem in, adem uit, je kan dit! Met een lange haal en zo veel kracht als er in mijn lichaam aanwezig is, sla ik met de hamer door de ruit. Om nadien te beseffen dat ik enkel door 1 laag glas ben gegaan en ik nog door de een tweede te moeten. ‘Verdorie!’ Maar het tweede glas gaat eigenlijk heel simpel. Binnen de kortste keren hang ik met mijn arm door het kapot geslagen raampje, vissend naar de dievenklauw. Na enkele pogingen lukt het me de dievenklauw omhoog te krijgen. ‘Yes!!’

Ik pak de deurklink vast en trek er aan maar er komt geen beweging in de deur. Een angstig gevoel verspreidt zich door heel mijn lichaam. ‘Oké, dus die tijd, moeite en kosten die ik zojuist heb gemaakt om mijn eigen raam in te meppen zijn voor niets geweest!? Godve…’ Net voor ik intern helemaal uit mijn plaat ga besef ik me dat ik met de ladder voor de deur sta. Dus ook al had er geen enkele dievenklauw op gezeten was die deur nog niet bewogen.

Met een nerveus lachje klim ik snel de ladder af, zet de ladder opzij en pak de klink vast. Ik betrap mezelf op een klein schietgebedje en beweeg de klink dan naar beneden… God zij dank gaat de deur open en sta ik binnen in mijn eigen huisje.

Ik kijk niet naar de ravage om me heen. Dat komt zo wel. Ik gooi snel de maaltijd van JD in de magnetron om op te warmen en loop vlug naar mijn buurvrouw om JD op te halen en haar vriendelijk te bedanken voor alles. Gelukkig besef ik me net op tijd wel even de sleutels mee te nemen, want, je weet het nooit!

Nog geen 5 minuten later zit JD tevreden aan zijn maaltijd. Eind goed, al goed!

Totdat ik na JD in bed gelegd te hebben besluit de schade in de keuken te gaan bepalen. 

Glas ligt daadwerkelijk overal. Van mini splinters tot gigantische scherven. Hier ben ik nog wel even zoet mee.

Vanaf dat moment tot half 3 vannacht ben ik bezig geweest alles op te ruimen. Nee, ik had niet zo veel tijd nodig om alle scherven op te ruimen maar ik wilde er zeker van zijn dat er geen verdwaalde stukken ergens in zaten dus alles waar iets in zou kunnen zijn gekomen geïnspecteerd, gestoft, schoongemaakt en nog eens gecheckt.

Als ik op een gegeven moment in zo’n opruim flow zit voelt het heerlijk en sla ik door. Zo heb ik vannacht eindelijk een plankje gedecoreerd met decoratiefolie (een hele mooie wit/zilver hout look) wat ik al maanden wilde doen, bedacht ik mij dat ik de keukenkastjes zwart wil gaan verven en de huidige knoppen wil vervangen door gouden knoppen en heb ik de vloer grondig gedweild.

Om half 3 stapte ik mijn bedje in. Kapot. Maar voldaan. Heel fijn!

Tot JD bedacht om 05:30 vanochtend niet meer verder te gaan slapen. Hij vond het allemaal wel welletjes. Hij wilde, zoals hij elke ochtend/middag/avond van elke dag kenbaar maakt, ‘voebaw’ oftewel ‘Mama, schiet op, het is al 05:35, tijd om te voetballen!!!!’.

Nou, om iets over 08:00 hadden wij er al een hele dag op zitten en liepen we met ons eigen doeltje, pionnen en voetbal naar het park. De zon scheen heerlijk, de mist trok weg en het was een aangename temperatuur. Echt, zo'n momentje waarop je denkt 'dit moeten we echt elk weekend gaan doen, zo vroeg!' Om het vervolgens precies nooit meer te gaan doen...

JD vond het fantastisch om een soort van voetbal training te hebben nu zijn voetbal ivm herfstvakantie niet doorgaat. En ik eigenlijk ook. Ik heb 0,0 gemerkt dat ik moe was. Dat scheelt echt enorm!

Om half 2 kwamen we weer thuis. We aten nog wat, speelden circusje en danste (op iets anders dan Nijntje of Maya de bij) tot we beide echt helemaal op waren. Jay-Dean heb ik toen in bed gelegd. En surprise surprise hij viel als een blok in slaap. Heerlijk!

Ik heb toen het avondeten voorbereid en het huis wat opgeruimd.

De rest van de dag was net zo fijn als het eerste deel van de dag. Bijna geen televisie gekeken, veel met elkaar gespeeld, weinig op de telefoon of met andere dingen bezig geweest en mega veel geknuffeld.

Jup, ik ben een rijk vrouw :). Gelukkig maar aangezien er vast nog wel kosten zullen komen kijken bij het repareren van het raam…

Lange blog maar heb hem met veel genot geschreven. Tof als je hem helemaal hebt gelezen (bikkel!)!

In ieder geval, bedankt voor het lezen en een hele fijne avond!