Zwangerschap agressie | Een terugblik op mijn zwangerschap..

Als ik nu terug kijk op mijn zwangerschap besef ik mij dat ik door mijn gehele zwangerschap heen heel boos was. Mensen zullen vast hebben gedacht dat ik aan zwangerschapskarate deed want ik heb me een partij om me heen getrapt. Niet te houden deze meid... Ik weet dat meerdere mensen me het wel gezegd hebben en op hun tenen gingen lopen om mij heen. Wat mij dan weer nog bozer en sacherijniger maakte. Nu achteraf zie ik waarom ik zo boos was en me zo hefig afzette tegen mijn zwangerschap…

Nu moet je je beseffen dat ik altijd al jong moeder wilde worden. Ik zag het al helemaal voor me; een huisje, boompje, beestje rond mijn 23ste en dan aan de kinderen. Als het allemaal eerder rond was ook geen probleem! Als ik maar voor mijn 25e een eerste kindje had.

Dat jong moeder worden is absoluut gelukt, dat kan ik dus afvinken! Maar het huisje, het boompje en het volwassen mannelijke beestje mistte helaas. En daarom was ik boos. Ik was boos op mezelf dat het niet ging op de “normale” manier.

Maar achteraf weet ik dat ik eigenlijk gewoon heel erg verdrietig was. Ik miste die arm om mij heen. Ik miste de man met wie ik de vreugde, de spanning en de nieuwe hoofdstukken kon delen. Ik miste de toekomst die ik voor mij zag toen ik een jaar of 12 was. Dat verdriet zette ik om in boosheid. En zo ontstond de zwangere boze heks die men vreesde.

Ik wilde niet shoppen voor baby kleertjes, ik wilde niet heel Pinterest afstruinen voor de mooiste baby kamers en ik werd boos op iedereen die dat wel met me wilde doen. Want zo hoort het niet. Dit hoor ik allemaal met mijn man te doen. Ik wil hem irriteren met alle opgezochte decoratie ideeën voor op de babykamer. Ik wil dat hij er bij is als ik de baby voor het eerst voel schoppen. Ik wil hem laten rennen naar de Mac Donalds, als het regent, wanneer ik een craving heb voor kip nuggets, die zodra hij terug is, is omgeslagen in een craving voor augurken op beschuit. Ik hoor mega verliefd te zijn op mijn man en hij op mij en wij samen op het kindje wat in mijn buik groeit. Mijn haar moet gaan glanzen, mijn huid stralen en mensen moeten zien hoe goed ik het voor elkaar heb. Maar zo was het niet. Zelfs een beetje het tegenovergestelde. En dat vond ik moeilijk om te verwoorden omdat ik zelf niet zo goed wist wat er was… uhm ja want hormonen speelden vast ook nog wel ergens een rol!

Om een iets duidelijker beeld te geven van hoe ik mij toen voelde zal ik een deel uit een blog van die tijd citeren..

‘Let op!: Gouden tip voor iedereen die niet goed is in lezen.. wordt zwanger! Geloof mij als je moeite hebt met lezen is deze tip echt het licht aan het einde van die donkere, koude tunnel van jou. Want bij letterlijk elke aanmelding op een mama-website, aanvraag van een babybox, bezoek aan de verloskundige, dokter of gynaecoloog krijg je minstens 10 folders, magazines of flyers in je klauwen geduwd. Je hebt tegen de tijd dat je moet bevallen je leessnelheid minstens 10 keer verbeterd met baanbrekende tijden. Je mag me achteraf bedanken!

Nu schrijf ik dit blog niet alleen om alle langzame lezers een briljante manier van sneller leren lezen voor te schotelen maar ook om een puntje van kritiek aan te kaarten. Iets waar ik als aanstaande moeder toch al wel meerdere keren tegen aan ben gelopen.. Waarom wordt zwangerschap zo ontzettend geromantiseerd? Ik bedoel hoe vaak kom je nou een mama/zwanger magazine tegen waar op de cover een aanstaande moeder staat die niet met haar mond hoeken haar oorlellen probeert aan te raken? Nooit! Nee, precies. En daar irriteer ik mij aan. Gooi alsjeblieft een keer een aanstaande moeder op de cover die niet vetvrij zwanger is. Die aanmoedigend haar duim omhoog steekt en gespannen doch hoopvol (maar niet té hoopvol) naar je lacht. Terwijl je ziet dat haar wallen op het zelfde niveau hangen als haar borsten en haar haar als een met frituurvet besprenkelt vogelnest op haar hoofd gebonden is. Niet zeker wetend of de fotograaf de lens nou niet helemaal goed heeft laten focussen of dat er gewoon wat pus afkomstig van een uitgeknepen hormoon puist van de wang van aankomende 'mother of the year' op de lens zit. Want om eerlijk te zijn voel ik mij vaker zo, dan de perfect gestylde en alles voor elkaar variant! Maar dan spreek ik echt voor mijzelf.’

Als ik terugblik op die periode miste ik geen man maar gewoon iemand die door de boze schijn heen had gekeken. Die had gezien wat er onder dat laagje zat; een bang, onzeker, gekwetst meisje. Een meisje dat niets liever wil dan gewoon even vastgehouden te worden door iemand die niet bang is om haar nog bozer te maken. Door iemand die ziet dat ze pijn heeft. Iemand die me vast had gehouden, even boos had laten spartelen maar waarbij ik me daarna volledig had kunnen laten gaan. Ik wilde me zo graag groot en sterk houden dat ik “zwakke” emoties niet toe liet en verdrong. Voor mijn gevoel had ik op dat moment ook niemand waarbij ik me veilig genoeg voelde om die emoties toch te uiten. Mijn angsten, verdriet, zorgen, onzekerheden hield ik voor mezelf en sprak ik niet uit. Had ik mijn 19-jarige zelf maar kunnen vertellen hoe belangrijk het is om dat juist wel te doen…

Gelukkig kan ik er nu ook om lachen omdat ik nu ook zie hoe veel ik ben gegroeid. Zowel op emotioneel vlak als op het gebied van zelfkennis en acceptatie. Ik ben niet meer het boze meisje wat ik toen op de meeste momenten was. Ik ben veel meer ‘in touch’ met mijn emoties, durf ze te uiten en schaam me er over het algemeen niet meer voor. Ik ben me veel meer bewust geworden van mijn kracht en mijn eigenwaarde. Dat is heel fijn om te beseffen.

Uiteraard blijven er momenten dat ik baal van hoe het allemaal gelopen is maar dan kijk ik naar dat gupje wat nu met een vol buikje en een voldaan smoeltje veilig in zijn warme bedje ligt en dan weet ik… ik had het allemaal veel slechter kunnen treffen!

Fijne avond en bedankt voor het lezen!

- MommyCool-