Een brief aan mijn biologische moeder..

Ik heb nooit willen weten. Nooit de behoefte gehad om te ontdekken ‘waarom?’. Misschien bang voor wat ik zou vinden. Verschuilend achter mijn vergevingsgezinde karakter. Je altijd verdedigd wanneer mensen er naar vroegen. ‘Ze kon waarschijnlijk niet anders’ is wat ik hen zeg.

Ik vertel mezelf dat je zal hebben gehuild. Je zal hebben geschreeuwd, getwijfeld. Je zal me hebben willen beschermen voor de toekomst die mij daar te wachten stond. Misschien… Maar eigenlijk weet ik dat niet. Ik weet niets. Ik ken alleen je naam, meer niet…

Nu ik zelf moeder ben kan ik jou niet meer verdedigen. Omdat ik nu simpelweg niet snap hoe je dit hebt kunnen doen. Hoe kan je dit dragen? Elke dag.. Ben jij echt zo’n sterke vrouw of was de beslissing voor jou gewoon gemakkelijk te maken?

Duizenden vragen spoken door mijn hoofd. Was ik misschien toen al niet genoeg voor jou? Waarom hield je me niet vast? Waarom kon je me niet liefhebben? Verdiende ik geen kloppend moeder hart?

Vaak doe ik alsof je niet bestaat. Omdat ik niet zo diep wil gaan in mijn gevoel als dat ik mezelf nu toe laat. Vandaag denk ik aan jou voor het eerst in lange tijd. Heel even gun ik het mezelf boos te zijn, te schreeuwen, de pijn te voelen die onbewust elke dag in mijn lichaam aanwezig is.

Ik vraag me af of ik jouw gedachten wel eens kruis. Weet je nog wanneer ik geboren ben? Denk je wel eens aan mij op mijn verjaardag? Wens je me dan een fijne dag toe? Als ik op 7 juni ook aan jou denk kan het dan zijn dat we even allebei aan elkaar denken? Zijn we dan heel even bij elkaar?

Al deze gedachten laten mij beseffen hoeveel jij in mijn lichaam aanwezig bent. Voor het eerst in 23 jaar voel ik hoeveel pijn je hebt veroorzaakt in mijn hart. Jij stuurt nog steeds het bloed dat door mijn aderen stroomt, jij bepaald hoe hard mijn hart klopt. Nu begrijp ik waarom ik mezelf nooit meer dan 50% aan iemand kan geven. Ik ben bang losgelaten te worden door de mensen waar ik het meest om geef. Door de mensen die er voor mij zouden moeten zijn. Jij was mijn moeder maar liet me na een 9 maanden durende, warme, veilige omhelzing gaan alsof ik niets was. Hoe kan er nu nog van mij verwacht worden dat ik niet bang ben om lief te hebben?

Mijn zoon is de enige persoon waar ik me volledig aan heb kunnen geven. Toen ik hem in mijn armen sloot wist ik dat ik hem al de liefde zou geven die ik in mezelf kan vinden. Nooit zal ik hem laten voelen alsof hij niet op mij kan bouwen. Nooit zal hij hoeven twijfelen aan mijn liefde voor hem. Dat is namelijk wat een moeder hoort te doen. Dat is wat jij had moeten doen…

Vaak voel ik me alleen omdat ik het moeilijk vind me te binden aan iemand. Ik ben nu op een punt dat ik me wil geven aan iemand zonder bang te zijn. Zonder zijn/haar liefde in twijfel te trekken. Ik word gek van mijn eigen onzekerheid. Waarom liet je me niet helemaal los? Dat is toch wat je wilde! Nou, ga dan! Laat me los! Rot op! Ik ben niet van jou!

Vervloekt met het zelfde vlees op mijn botten moet ik me neerleggen bij het feit dat ik je altijd zal voelen in mijn lichaam. Ik zal zelf een weg moeten vinden om me volledig te kunnen geven aan de mensen die mij liefhebben. Mijn zoon laat mij elke dag zien hoe fijn dat kan voelen ondanks alle onzekerheden. Met hem aan mijn zijde zal ik rust vinden.

Nog heel even sta ik het mezelf toe om aan je te denken. Misschien sta ik het mezelf de komende 23 jaar niet toe aan je te denken. Hierom wil ik je toch nog een laatste iets zeggen; Hoe boos en gekwetst ik me op dit moment ook voel wil ik je toch al het geluk in de wereld toewensen. Ik hoop dat je niet leeft met zorgen, het gevoel van schuld of pijn. Ik hoop dat je geniet van de kleine dingen in het leven. Dat vreugde jouw lichaam meerdere keren per dag mag vullen. Ik hoop dat je onvoorwaardelijk kan liefhebben. Ik hoop dat je hebt bereikt wat je wilde bereiken. Ik hoop dat het je waard was..

De wind trekt aan en ik voel dat het genoeg is geweest voor mij. Mijn tranen zijn op, ik ben niet meer boos, niet meer verdrietig. Het is goed. Mijn gedachten aan jou geef ik mee aan de volgende bries. Ik hoop dat de wind de gedachten aan jou ver van mij vandaan zal brengen. Misschien vraag ik me een seconde af waar mijn gedachten terecht zullen komen maar meer tijd wijd ik er niet aan. Ik laat ze gaan zoals je mij 23 jaar geleden hebt laten gaan. Ik sta op en loop weg. Ik kijk niet meer om.

- Je dochter - 

Bron: Mommycoolspiration Instagramhttps://www.instagram.com/mommycoolspiration/