Na 3 maanden zwangerschap kon ik eindelijk weer ademen..

Het staat er echt... Heel even vraag ik me af hoe te reageren. Ik zou moeten schrikken, in paniek raken, huilen van onmacht misschien. Maar ik voel niets van dat alles. Integendeel. Mijn lichaam vult zich met een warm, gelukzalig gevoel. Vreugde gemixt met enthousiasme raast door heel mijn lijf. Ik wil schreeuwen van euforie, springen van blijdschap en huilen van geluk. Dus dat doe ik ook. In mijn eentje, in mijn kleine appartementje, in Bonaire.

Niemand die er nog van weet. Niemand die er nu nog over kan oordelen. Ik kan nog heel even zonder andermans mening voelen wat ik daadwerkelijk voel, zonder me af te vragen of wat ik voel wel hoort.

Helaas is mijn vreugde van korte duur. Want hoe gaat ik dit aan hem vertellen? Hoe zal hij reageren? Zal hij boos zijn? Verdrietig? Blij?

Op datzelfde moment klinkt er een geluidje van een Instagram melding vanuit mijn mobiel. Ik loop richting het nachtkastje waarop ik mijn telefoon heb neergelegd. Alsof hij voelt dat ik over hem denk, een berichtje van hem. Bij het openen van zijn bericht verschijnt er een foto van een prachtig donker kindje op mijn beeldscherm. Ondanks dat hij vaker foto’s van Instagram baby’s doorstuurt voelt deze keer heel anders. Mijn adem stokt en mijn maag draait zich om. Ik voel me wit weg trekken.

Als ik niet reageer zal hij er vast iets achter zoeken. Dus in plaats van een super enthousiast berichtje zoals ik die normaal zou sturen, stuur ik nu enkel een aantal hartjes. Meer dan dat voelt gewoon niet juist.

Hoe moet ik hem dit gaan vertellen? Eigenlijk wil ik het direct doen maar hij zit in Curaçao en ik hier in Bonaire. Zo iets vertel je hem toch niet door de telefoon? Nee, dat kan niet. Ik wacht totdat hij terug is. Woensdag! Woensdag zou hij terugkomen zei hij…

Tot en met woensdag loop ik rond met een knoop in mijn maag. ‘Drukke boel daar binnen’ zeg ik tegen mezelf in een poging om mezelf te laten lachen. In een normale situatie had ik om deze slechte grap dubbel gelegen van het lachen maar nu kan zelfs mijn eigen domme humor me niet meer aan het lachen krijgen. Het schuld gevoel wat ik nu al dagen meedraag omdat ik het de vader nog niet heb verteld, uit zich op allerlei manieren. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik kan niet slapen, ik ben enorm afwezig, ik kan niet lachen, geen zin om te werken, ik word misselijk bij de gedachten dat ik hem vandaag onder ogen moet komen. En dan ergens, laat in de middag, appt hij me;

‘Babe, ik blijf nog een dagje langer. Morgen kom ik terug.’

Bij het lezen van het appje stort mijn wereld, of wat er op dat moment nog van over was, in. Ik sluit mijn ogen, gooi mijn mobiel van me af en laat me vallen op mijn knieën. Terwijl ik voor de zoveelste keer die week mijn gezicht in mijn handen begraaf zeg ik hard op tegen mezelf ‘Ik kan dit niet meer. Ik kan niet meer wachten’. De tranen prikken achter mijn ogen maar ik wil niet meer huilen. Dat heeft geen zin. Als ik weer wat rustiger ben zeg ik knikkend ‘Ik wacht tot donderdag. Donderdag zal hij terug zijn..’

‘Ik kom vandaag niet. Heb besloten het weekend ook nog te blijven. Ik zie je maandag, dushi.’

Het berichtje brengt een combinatie van boosheid, verdriet en onmacht teweeg. ‘Fuck! Hoezo stelt hij het steeds uit! Waarom nu! Voelt hij niet dat ik hem iets mega belangrijks wil vertellen! Fuck! Fuck! Fuck!’ Maar natuurlijk voelt hij dit niet. Het is niet dat hij, nu ik zwanger ben, er een paar extra voelsprieten bij heeft gekregen. Ik zal het hem toch echt zelf moeten vertellen.

Ik weet dat ik niet meer kan wachten. Ik moet het hem nu vertellen anders vreet dit nare gevoel mij op, baby en al.

Dus ik pak de telefoon, ga naar zijn nummer in mijn WhatsApp-lijst en druk op video bellen. Zenuwen gieren door mijn lijf, het gevoel dat ik moet spugen wordt met elke overgangstoon erger maar ik wacht.. en ik wacht.. en ik wacht.. tot dat ik zijn altijd relaxt klinkende stem door de telefoon hoor. ‘Ewa dushi’..

Knap als altijd, met zijn scheve grijns en zijn nonchalante houding verschijnt hij op mijn scherm. Hij lijkt blij te zijn om me te spreken. Waarom belt hij dan niet zelf een keer? schiet er door mijn hoofd. Voor een seconde ben ik vergeten dat ik hem bel om te vertellen wat ik hem al dagen wil vertellen. Maar dan nemen de zenuwen het weer over. Terwijl hij begint te praten wacht ik op een moment dat ik het kan vertellen. En dan, midden in zijn zin zeg ik het..

‘Ik ben zwanger’

De wereld lijkt stil te staan. Ik hoor even niets meer enkel het hevige geklop van mijn hart. En dan begint hij te lachen: ‘Je maakt een grapje’. Ik schud mijn hoofd. De blik op mijn gezicht zal genoeg hebben gezegd aangezien de lach die hij zojuist liet zien binnen een mum van tijd in geen velden of wegen meer te bekennen is. ‘Ben je serieus?’. Ik knik.

De dag na ons telefoongesprek staat hij op de veranda van mijn huisje. Met grote ogen kijkt hij me aan. Door de glazen deur heen zie ik dat hij minder relaxt oogt dan normaal. Trillend van de zenuwen open ik de deur. Bij het binnen stappen omhelst hij me. Iets wat ik op dat moment niet verwacht. Iets wat ik op dat moment wel enorm fijn vind.

Hij lijkt rustig. En we praten op een gemoedelijke manier. Totdat ik een vraag die hij mij stelt beantwoord met een duidelijke ‘Nee’.

‘Nee, ik ga het kindje wat nu in mijn buik groeit niet laten weghalen. Dat kan ik niet. Dit is mijn verantwoordelijkheid, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hiervan weg te lopen.’ Hij doet nog maal zijn verhaal, probeert me te overtuigen en vraagt het me nog een aantal keer. Op het moment dat hij zich beseft dat ik niet van gedachten zal veranderen, stort hij in.

Nog nooit heb ik een man zo lang zien huilen. Nog nooit heb ik me zo radeloos gevoeld. Maar ook ben ik nog nooit zo zeker geweest van een besluit als van het besluit welke ik die avond nam.

Hoe de nacht verder is gegaan staat me niet meer in details bij. Dat hij voor de grootste gedeelte van de avond/nacht heeft gehuild, heeft berekend of ik wel zwanger kon zijn van hem en niet van een ander en dat hij jammerde over hoe dit zijn toekomst zou veranderen, staat mij nog wel heel goed bij.

Ik heb hem toen de keuze gegeven. ‘Je kan er voor gaan, ongeacht of we samen blijven of niet. Of ik ga het alleen doen. Het maakt mij niets uit. Maar het weg laten halen is geen optie.’ Hij koos voor het eerste.

De weken erna voelde voor mij als een hel. Niet vanwege de keren dat ik misselijk was door de zwangerschap maar vanwege de eenzaamheid die ik voelde. Ik had het idee dat ik bij niemand terecht kon met mijn gevoel. Mijn familie en vrienden zaten allemaal ver weg, in Nederland. En in de maanden dat ik op het eiland zat had ik voor mijn gevoel niet echt een diepe connectie opgebouwd behalve dan met hem. Ondanks dat de biologische vader had gezegd dat hij er voor zou gaan met mij, had ik niet het gevoel bij hem terecht te kunnen met mijn gevoelens. Sterker nog als we spraken kreeg ik namelijk vooral beschuldigingen naar mijn hoofd. Zo moest ik meerdere keren aanhoren hoe ik zijn toekomst had verpest en hij zich door mij niet meer kon concentreren op school en dus een toets had verknald. Binnen de kortste keren gaf hij me de schuld van de gehele situatie. Want ik zou hem hiervoor hebben gebruikt, ik zou het hebben gepland… Auch! Ik kan je vertellen zo’n beschuldiging doet mega veel zeer.

Ik schaamde me enorm als ik op straat liep. Bang dat mensen aan mijn hoofd zagen dat ik ongepland zwanger was. Bang dat mensen die het te horen kregen ook zo als hem zouden denken dat ik het had gepland en iemand had gebruikt om zwanger te worden. Dit ging zo ver dat ik op een gegeven moment mijn huis niet meer uit durfde. Alleen voor mijn werk ging ik er uit. Er zijn vele dagen voorbij gegaan dat ik alleen, in het donker, onder de dekens, in mijn bed lag. Vooral als ik dacht aan hoe vele vrouwen deze periode als een fijne, euforische en bijzondere periode met hun partner beleven voelde ik een enorme mentale pijn. Niet omdat ik het hen niet gunde maar vooral omdat ik het me ook altijd op die manier had voorgesteld.

Wanneer ik er nu aan terug denk besef ik mij dat de biologische vader van Jay-Dean nooit is langs gekomen om na te gaan hoe het met me was. Een enkele app zo nu en dan was het enige. Het ene moment een ‘hoe gaat het?’, het andere moment een beschuldiging en op sommige momenten een ‘Happy Valentine’ of een ‘Ik wens je een gezegende zondag’ GIF. Op de enkele momenten dat we elkaar zagen, nadat ik hem had verteld zwanger te zijn, bleef hij alsmaar berekenen of ik echt wel zwanger kon zijn van hem. Ja, ook dat voelt heel erg naar.

De druppel die voor mij de emmer deed overlopen viel op de ochtend dat ik voor de eerste keer naar de huisarts moest. Hij had aangeboden om mee te gaan. Dus met z’n tweeën zaten we daar in de wachtkamer te praten over zijn studie. Hij kon geen stage plek vinden. Ik kan me nog herinneren dat ik hem graag wilde helpen met het zoeken naar een stage plek en dus, ter plekke, een kennis van mij geappt, waarvan de man werkt als copiloot, om aan haar te vragen of haar man misschien een vliegtuigbouwkunde stage ergens wist.

Na enige tijd werden we opgehaald voor het gesprek bij de huisarts. Eerder die week had ik een bloedtest laten doen, de uitslag hiervan was nu binnen. Dat ik zwanger was dat wisten we nu wel. Maar hoe lang? Dat had hij natuurlijk al in twintigvoud berekend maar de officiële weken wisten we nog niet. ‘U bent zes weken zwanger mevrouw’ zei de dokter. En ja, hoor daar begon hij weer met rekenen, hardop en op zijn vingers. ‘1,2,3….Zes weken!?’ riep hij bijna in extase ‘We hebben 4 weken geleden pas seks gehad dus dan kan het niet…’. Ik keek hem aan en zei rustig dat ze tellen vanaf de laatste menstruatie. ‘Die acht weken zijn dus berekend met eigenlijk twee weken dat er nog geen bevruchting heeft plaatsgevonden.’ Man, de teleurstelling van hem die daarop volgde was als de kers op de taart.

Geweldige ervaring die eerste keer bij de huisarts, niet dus!

Die avond, na wederom tranen met tuiten te hebben gehuild besefte ik me dat het echt niet goed met mij ging en dit niet zo langer door kon gaan. Mijn gesteldheid had ook toen al invloed op de ontwikkeling van mijn kindje en als ik iets toen al belangrijk vond dan was het de ontwikkeling van mijn kind. Ik nam me dus voor vanaf dat moment zo veel mogelijk pijn en confrontatie uit de weg te gaan en te doen wat goed was voor mij. Ik stopte met initiatieven nemen wat betreft het contact met hem. Had hem eerder gevraagd om tijdens een lunch door te spreken hoe we alles zouden gaan aanpakken maar daar was hij tot op heden niet op in gegaan. Ik ging hem daar vanaf toen niet meer aan herinneren. In totaal gaf ik hem 3 maanden om te laten zien wat ik aan hem zou hebben. In die drie maanden is hij nooit langs geweest, hebben we enkel contact gehad via app en op werk deed hij alsof ik niet bestond.

In een gesprek met hem en zijn moeder, waar in hij er bij zat als een kind die zijn zin niet kreeg (inclusief armpjes over elkaar) en zijn moeder hierom het woord maar liet doen, maakte ik duidelijk dat ik het ouderschap alleen zou gaan dragen. Na 3 mentaal mega zware maanden voelde dit als een last die eindelijk van mijn schouders gleed. Of beter gezegd, viel, kei hard, als een betonblok, in duizend stukjes.

Bij het beschrijven van dit moment moet ik weer glimlachen. Het voelde zo vrij, zo fijn. Ik kon weer ademen, ik kon weer lachen, ik kon gaan plannen hoe ik dit allemaal wilde gaan doen. Ik kon door.

Ik kocht een ticket naar Nederland en berekende elke ochtend, elke middag, elke avond en soms zelfs nacht hoeveel dagen ik nog moest uitzitten voordat ik in iemands armen kon rennen waarvan ik wist dat ze me zouden opvangen.

Op 10 maart 2018 vertrok mijn vliegtuig naar Nederland. Op 10 maart 2018 sloot ik het hoofdstuk Bonaire af en begon ik aan een nieuw hoofdstuk; het hoofdstuk Jay-Dean

Bron blog: Mommycoolspiration Instagram | Volg jij Mommycoolspiration al op Instagram?

https://www.instagram.com/mommycoolspiration/