“Is de uitslag er al?” “En goeiemorgen trouwens” Is het eerste wat ik zeg als de verpleegkundige de kamer binnenkomt stappen.

Wat heerlijk we zijn weer terug op onze vertrouwde kamertje. Ik kom ook af en toe uit bed dus het gaat erg goed. Ik ben nog wel wat gespannen van alles maar de medicatie onderdrukt niet alleen de pijn maar ook de zenuwen.

Wat ben ik blij dat ik mijn kleine mannetje weer zie. Ik heb hem zo gemist, wat is dat toch erg zo gescheiden van elkaar te zijn. Het is zo onnatuurlijk.

Wanneer ik wakker wordt staat mijn “dealer” alweer aan het bed, yes! (God wat is die pijnbestrijding fijn) Ik krijg te horen dat Bram een goede nacht heeft gehad.

Ons eerste nachtje samen is aangebroken. Joop mag blijven slapen, op de stretcher…nou die arme man van 1.95m op een stretcher neerliggen is wel zielig en buiten dat, Femke wil haar pappa ook wel zien. Dus we besluiten dat Joop gewoon thuis slaapt met Femke.

Ik neem je mee in de periode na de bevalling.

Aangekomen op de OK kijk ik lekker om mij heen. Ik probeer alles zo goed mogelijk in mij op te nemen. Iedereen stelt zich voor en vanuit het bed neem ik plaats op de tafel.

Elke dag zie ik op tegen de avond omdat ik weet dat er een gevecht aan komt. Is het niet bij het in slaap vallen, is het wel in de nacht waarbij Nova minimaal 2 keer huilend wakker wordt. Hartkloppingen heb ik wanneer ik haar hoor huilen. Wat is er met je aan de hand en wanneer houdt het nou eens over? Mijn moederinstinct zegt al vanaf het moment dat het uit de hand liep (toen was Nova 8 maanden) dat er iets aan de hand is met haar. Het klopt gewoon niet dat ze zoveel huilt!

Bijna heel Nederland is op vakantie, heerlijk zonnig weer en ik ben de 36 weken inmiddels gepasseerd.