Onze eerste nacht samen

Ons eerste nachtje samen is aangebroken. Joop mag blijven slapen, op de stretcher…nou die arme man van 1.95m op een stretcher neerliggen is wel zielig en buiten dat, Femke wil haar pappa ook wel zien. Dus we besluiten dat Joop gewoon thuis slaapt met Femke.

Daar liggen we dan, Bram en ik. Ik ben betoverd door dit kleine mannetje. Ik was toch alweer vergeten hoe klein ze zijn als ze uit je buik komen. Wat is het toch wonderlijk dat mijn lichaam dit gemaakt heeft.

Ja oké met een beetje hulp van di papa 😉

Maar buiten dat het groeit gewoon vanzelf daar in je buik, het enige wat ik hoefde te doen, is rustig aan en blijven ademen. Echt bizar.

Zijn bedje staat naast me maar ik kan er niet bij om hem erin te leggen. Die keizersnee maakt dat onmogelijk. Goed excuus Lies schiet er door mij heen en tevreden val ik met Brammetje op mijn borst in slaap.

Eind van de avond komt de avonddienst gedag en de nachtdienst mij hallo zeggen. En ze hebben pijnstilling mee, woop woop. Heerlijk!😉 die pilletjes zijn mijn beste vriend momenteel.

Ze vraagt hoe het gaat en ze komen even kijken bij Bram.

Ik geef aan dat Bram wel wat benauwd blijft met zijn neusje. Ook maakt hij een soort varkensgeluidjes.

De verpleegkundige pakt Bram van mij over om te kijken naar zijn neusje.

Maar dan begint hij te neusvleugelen en krijgt hij een ademstop.

Direct wordt de kinderarts opgepiept. Na een seconde of 20 begint hij weer te ademen.

De kinderarts is er en gaat hem gelijk controleren. Ik lig aardig beduusd in bed…

Is deze dimpel gecheckt? Hoor ik hem vragen aan de verpleegkundigen. Op de manier waarop hij het zegt voelt niet goed.

Dimpel? Wat is dat? vraag ik hem meteen.

Het is een gaatje boven de billen, op het laagste puntje van de rug. Deze moet dicht zijn zegt hij, ik moet uitsluiten dat het geen open ruggetje is.

Open ruggetje?????? Jees, wat!?

Hij is diep, maar hij is wel gesloten, zegt de verpleegkundige. Ja hij echt gesloten inderdaad, bevestigd de arts.

Ik lig lamgeslagen in bed…gelukkig is het goed. Het is een dimpel en kan geen kwaad. Opgelucht haal ik adem…maar dit is wel een beetje te veel van het goede…

De arts geeft aan dat de ademstop die Bram heeft gehad, verder gecontroleerd moet worden. Dit betekend dat hij daarvoor 24 uur aan de monitor op de afdeling Neonatologie moet, dat kan helaas niet hier op de kamer.

Ik schrik mij rot, wat is er toch met mijn mannetje? Wat eng die benauwdheid, de schrik slaat me nog om het hart.

We moeten dus naar de neonatologie en ik mag niet bij hem blijven. Ik moet verzorgd worden op de kraam. Dit kunnen ze niet extra op de Neonatologie doen, daar zijn ze echt voor de kleintjes en daar ligt ook hun expertise. Ik heb nog te veel zorg en checks nodig die zij mij op de kraamafdeling moeten en kunnen geven.

Ik begrijp het, maar ik barst in huilen uit. Nadat mijn tranen zijn gedroogd brengen we Bram naar de neonatologie. Vanuit mijn bed rijden de verpleegkundigen mij, samen met Bram, naar de neonatologie. Zo lief dat ze dit doen.

Daar aankomen geef ik Bram een kus en wordt hij aangesloten aan de monitor.

Ze leggen mij uit wat er wordt gemeten en wat er allemaal in beeld komt. Ze beloven mij wanneer Bram wakker wordt dat ze mij ophalen om hem borstvoeding te kunnen geven. Dan is het tijd om te gaan en mijn mannetje daar achter te laten.

Met een gebroken moederhart wordt ik terug gereden naar de kraamafdeling…

Door alle medicatie val ik tot mijn verbazing toch in slaap. Om 3 uur komt de verpleegkundig binnen, ze zegt; “Mamma, Bram roept je, hij heeft honger.”

Met een lach wordt ik gelijk wakker en mijn bed wordt al van de rem gehaald.

(Terug kijkend op dit alles vond ik dit zooo fijn, de manier hoe ik werd gewekt door deze verpleegkundige was zo liefdevol en net wat je als moeder nodig hebt, die haar kindje mist. Als ik dit weer zo opschrijf schiet ik er nog van vol)

Ik voed Bram op de neonatologie afdeling en ben zooo blij dat ik hem weer kan vasthouden. Wat heb ik hem gemist.

Bram ligt heel tevreden te drinken en samen genieten we van dit moment.

Helaas moet hij daarna gelijk weer terug in zijn bedje om een goed beeld te krijgen van zijn ademhaling en ik wordt weer terug gereden naar de kraam.

Het is weer slikken om hem daar achter te laten en kan niet wachten tot de ochtend aanbreekt. Dan kan ik namelijk weer naar hem toe en mag ik op de afdeling blijven.

Mijn bed gaat weer van de rem en ik vang nog een laatste blik van mijn mannetje voordat de klapdeuren achter mij dichtvallen…

Wordt vervolgd