De geboorte van onze zoon

Aangekomen op de OK kijk ik lekker om mij heen. Ik probeer alles zo goed mogelijk in mij op te nemen. Iedereen stelt zich voor en vanuit het bed neem ik plaats op de tafel.

Brrr wat het is toch altijd koud in de OK.

Alles wordt doorgenomen en nogmaals moet ik mijn naam e.d. noemen. Voor die test ben ik geslaagd en ze gaan beginnen.

De ruggenprik wordt als eerst gedaan, nou daar was ik best zenuwachtig voor aangezien ik het de vorige keren niet heb meegekregen.

Ja ik wist nog wel wat ik moest doen, schouders ontspannen, rug heel goed bol maken en dan vooral NIET bewegen.

Dan voel ik een prikje, het gaat goed. In 1x wordt hij goed gezet, poeh gelukkig.

De check komt, ik voel wel wat…toch wordt er flink geprikt en zoveel pijn geef ik niet aan.

Maar helemaal lekker zit het mij niet.

Of ik kou voel? Nee volgens mij niet.

Ze wachten nog even en dan gaan ze van start.

Je kunt er niks van zien, misschien maar goed ook. Want ik weet niet of de hersenen dit lekker kunnen verwerken.

Ik voel hier en daar druk, maar dat hoort erbij.

Bij Femke was het een ongeplande keizersnee zoals ik al vertelde. Zij was met 15 min geboren en kwam brullend met gestrekte armen ter wereld. Ze moest er ook snel uit.

Deze keer gaat ook de bevalling veel rustiger. De arts geeft aan dat zij nu precies op dezelfde plek de incisie maakt.

Er is wat littekenweefsel en dat maakt het ook allemaal wat stugger om te opereren.

Dit voel ik ook in mijn buik, dit is wel moeilijk te omschrijven wat je dan voelt.

Maar dan opeens pijn!

Pijn pijn….ooooh ik vertel het de anesthesist.

Ik vertel dat de snijdende pijn ter hoogte van mijn navel is. Jees wat doet dit zeer, kakzooi dat heb ik weer!

De arts bevestigd dat ze bij het buikvlies is aangekomen en dat het allemaal wat stugger is.

Ik krijg extra pijnstilling toegediend die vanuit een kluisje wordt gehaald.

Ze kunnen niet de ruggenprik verhogen, als die eenmaal is gezet is dat wat het is.

De verdoving helpt niet voldoende en de tranen staan in mijn ogen.

Doordat het buikvlies aan de kant moet, moet de arts daar aan trekken, de zenuw van het buikvlies loopt tot rond/boven je navel. De ruggenprik liep tot daar onder.

(Als ik het allemaal goed heb begrepen)

De anesthesist geeft aan dat ze over wil gaan voor een roesje!

Ooh nee, dan mis ik toch een stuk van de bevalling, maaarrr oooh kak wat doet dit zeer.

De arts geeft aan dat onze kleine man er bijna is.

Daar komt hij hoor ik haar zeggen.

Het doek gaat opzij en jaaaa daar zien we onze zoon geboren worden. Heel rustig gaat het en hij komt dan ook ontspannen ter wereld.

Hij zet het niet gelijk op een brullen maar een klein lief schattig huiltje volgt.

En ik doe met hem mee!

Daar is hij dan ons lieve kleine mooie BRAM!

Hij mag lekker even bij mij blijven en ik wordt weer dicht gemaakt. Hier voelde ik allemaal niks van trouwens.

De pijn was weg en ik was betoverd door dit mooie kleine mensje.

Later wordt hij even meegenomen samen met pappa, ik vraag ondertussen aan de artsen of ze gelijk niet even dat vet kunnen weghalen nu ze daar toch bezig zijn.

Ze moet lachen en zegt dat ze al heel wat “buik” hebben weggehaald. Het restje moet ik dus zelf doen, zo flauw.

Pappa en Bram komen weer terug, alles is goed en als snel heb ik hem weer bij me. Niet veel later mogen we naar de uitslaapkamer.

Zooo dat was toch weer even een hele bevalling haha

Maar om er maar weer even een cliché in te gooien, het is het allemaal waard💙

Fijn dat je bij ons bent lieve Bram, welkom op de wereld!