Keizersnee, the day after

Wanneer ik wakker wordt staat mijn “dealer” alweer aan het bed, yes! (God wat is die pijnbestrijding fijn) Ik krijg te horen dat Bram een goede nacht heeft gehad.

Maarrrrrrrrrrr voordat we naar Bram gaan moet ik eerst even uit bed.

“Onee, wat streng, Pfft alsjeblieft niet hè”…is het eerste wat ik denk.

Oké dan….stem ik schoorvoetend toe en ik moet terug denken aan de vorige keer toen ik, de dag na de keizersnee, mijn bed uit moest.

(Klein trauma gevalletje, afdeling ongeplande keizersnee, zuster uit het jaar kruik en die mij zo uit bed trok enz. zo’n verhaal)

Dit was dus iets waar ik, vanaf dat ik wist dat ik weer een keizersnee zou krijgen, gelijk tegenop zag.

En nu was die ochtend toch echt daar…

Deze verpleegkundige was heel erg kalm, lief en stelde mij gerust. Ze legde mij stap voor stap uit hoe ik het best het bed uit kon komen, welke handelingen ik moest doen en hoe “we” het gingen aanpakken. Zoooo anders dan de vorige keer, echt fijn!

Nou daar gaan we, ik volg de stappen en uiteindelijk zit ik op de rand van het bed met mijn voetjes op de grond. Ik moet goed door blijven ademen, na een paar diepe zuchten, hijs ik dit kolossale lijf de lucht in…ja hoor daar sta ik.

Ik kan niet beschrijven hoe dit voelt, het doet pijn, maar echt, het doet echt heel veel pijn of is het toch meer de angst voor de pijn. Ik weet het eigenlijk niet…

De verpleegkundige checkt mij en ik geef aan dat ik de reis naar de badkamer ga afleggen. Ik wil naar mijn zoon dus ik doe dit!!

(Dit zijn serieus maar 3 stappen, maar het voelt als een 10 km tocht)

De verpleegkundige gaat ondertussen, terwijl zij ook op mij let, mijn bed verschonen.

Ik wil echt naar Bram toe dus ik verman mijzelf en schuifel naar het toilet, schuivel, schuivel, ja bijnaaaaa….thank God ik zit. Gelukt!

Ik hoor de verpleegkundig naar mij praten, ik geef aan dat ik mij niet zo lekker voel en dat ze wel heel ver weg klinkt.

Oooooh kakzooi, nee hè dit gebeurd toch niet….Oooh nee hè kaaaaak

*zwart*

Opeens lig ik weer op bed, er is nog een verpleegkundige bij gekomen. Ooh ook hallo, wat gênant!! Hebben jullie dat gezien? Ja het ging ff niet goed, zeg ik.

OMG ik kan wel door de grondzakken, heb ik weer hoor! Ja ik viel dus flauw…

Ik lig dus ondertussen onderste boven op bed, de verpleegkundige verteld dat zij mij op het toilet helemaal wit zag wegtrekken. “Precies volgens de boekjes” zegt ze lachend.

Ze heeft gelijk op de bel gedrukt en samen hebben ze mij terug op bed getild.

(Gênant getild ook echt…al die zwangerschapskilo’s…😓)

Het bed vervolgens achterover gekanteld, benen omhoog en een washandje op mijn hoofd.

Ooh vreselijk toch!

Ik was zo wit als de muren van het ziekenhuis. 🤦🏻‍♀️

Ik vind het zo gênant dat ik er gewoon heel hard van moet lachen. Zooo erg..

Naja dit hebben we gehad, het zal nu alleen maar beter gaan.

Als ik weer wat kleur op mijn gezicht heb mag ik eindelijk naar mijn mannetje.

Nou dat heb ik wel verdiend! Toch?

Brammie ‘ here I come!!!’

Nu nog met ziekenhuis bed, maar ik kom eraan!

Missie volbracht!

P.s. Tijdens de evaluatie met de zuster vertelde zij dat dit kwam door de stress en angst vooraf. Dit was zo ver opgebouwd dat het lichaam even onhold ging. Zoveel pijn deed het achteraf eigenlijk niet…

Dus mocht jij dit lezen en je moet nog een keizersnede ondergaan…dit is geen referentie kader 😉 dit overkomt jou niet maar is gewoon echt weer een actie voor mij 😅 story of my life haha