Nog een paar weken tot de uitgerekende datum en ik krijg op Instagram regelmatig vragen over zwanger zijn in Amerika, dus ik dacht het is wel even leuk om mijn ervaring te delen.

Zwanger zijn lijkt gepaard te moeten gaan met blijdschap, dankbaarheid en andere positieve emoties. En ja die waren er. Maar tijdens het eerste trimester voelde het toch vooral als overleven.

Het eerste jaar zat vol uitdagingen, van wennen aan een nieuw huis, school en omgeving tot heel vaak zieke kindjes en gebroken nachten en lange wachtlijsten bij kinderopvang. Maar ook vol hoogtepunten, van reisjes naar New York, de Bahama's en Canada tot fijne nieuwe contacten met andere Nederlandse gezinnen en heel veel leuke uitstapjes bij ons in de buurt.

En nu beginnen we jaar 2 met een hele nieuwe uitdaging; ik ben zwanger van ons derde kindje ❤️

We mogen hier gebruik maken van de militaire zorg en die is goed geregeld, maar alles werkt wel net iets anders dan in Nederland. Een hoop extra bloedonderzoeken, alles in het Engels en nog veel onduidelijkheid over de zorg rondom en na de bevalling. Daarom voelt het als een nieuwe uitdaging en is alles ook weer een beetje spannend.

Een beetje spannend om deze persoonlijke blog te schrijven, maar ik ga het toch doen. Omdat ik heel graag herkenning en erkenning wil creëren rondom hormonale klachten en mijn ervaringen wil delen.

Toen ik terug blikte op 2022 voelde ik vooral teleurstelling. En dat gevoel mocht er zijn, maar ik realiseerde daarna dat ik mezelf, mijn gezin, mijn familie, maar ook mijn klanten en volgers tekort deed met deze terugblik.

Het is niet zo dat ik er heel ziek van ben.

1 september 07.30 uur. Het taxibusje staat voor de deur. Of zeg maar gerust taxiBUS, want met zoveel spullen hebben we flink wat ruimte nodig. Alles staat er vrij snel in, want we hebben de avond van tevoren alles ingepakt en voorbereid. Daardoor hebben we zelf te kort geslapen, maar de jongens hebben gelukkig een goede nacht gemaakt. Met een klein ontbijtje achter de kiezen en een reispilletje bij de peuter beginnen we onze grote reis.

De eerste week is voorbij gevlogen! We hebben van alles gedaan en tegelijk hebben we soms het idee dat we geen steek verder zijn. Zoveel indrukken, nog zoveel te ontdekken en het to do lijstje wordt nog niet echt korter 🙈

We zijn er! Vorige week zijn we verhuisd naar Alexandria -Virginia- in de USA. Een stadje aan de rivier de Potomac. En als je deze rivier oversteekt, ben je in Washington DC. Het witte huis is voor ons een half uurtje rijden met de auto.