Zwanger in Amerika: zo ervaar ik dat

Nog een paar weken tot de uitgerekende datum en ik krijg op Instagram regelmatig vragen over zwanger zijn in Amerika, dus ik dacht het is wel even leuk om mijn ervaring te delen.

Tot nu toe ben ik heel blij met de zorg die ik krijg in het militaire ziekenhuis. Ik ga niet naar een verloskundige praktijk zoals in Nederland, maar alle afspraken en controles zijn in het ziekenhuis. Meestal komt eerst een assistent de basis checks doen (bloeddruk enzo) en komt daarna een Nurse Midwife (verloskundige) de rest van het gesprek doen.

Het eerste trimester vond ik echt wennen. Ze doen hier veel meer bloedonderzoeken en allerlei genetische testen, dus dat voelde weer even spannend als de eerste keer zwanger zijn in Nederland. Ik kreeg wel een heel fijn boekje met daarin wat ik van alle afspraken kon verwachten, hoe de ontwikkeling van de baby gaat en waar ik zelf op kan letten, hoe ik me kan voorbereiden op de bevalling en wat basic informatie over medische risico's en ingrepen tijdens de bevalling. Rond 11 weken kreeg ik ook al een bloedsuiker test, omdat er mensen met diabetes type 2 in mijn familie zijn en rond 28 weken heb ik die test nog een keer gedaan.

In Amerika ligt het percentage keizersneden veel hoger dan in Nederland en ik kreeg wat waarschuwingen van andere moeders dat het in de USA allemaal heel medisch is en je weinig inbreng hebt, maar tot nu toe valt dat me alles mee. Behalve dan de bloedonderzoeken en de opmerkingen die ik in het begin van een midwife kreeg dat ik niet teveel mocht aankomen en een geriatrische bevalling heb (omdat ik 35 jaar ben...), waren alle andere midwifes heel toegankelijk en namen de tijd voor al mijn vragen. Na twee keizersneden mocht ik opnieuw de keuze maken of ik ga voor een geplande keizersnede of toch nog een vaginale bevalling wil proberen en heb ik dat goed overlegd met de gynaecoloog.

Ik merk dat het wel echt scheelt dat ik de afgelopen jaren wat online cursussen rondom (postpartum) hormonen in het buitenland heb gevolgd, want ik kan gelukkig best goed meepraten met alle medische termen. En dat terwijl ik met een onvoldoende voor Engels mijn middelbare school heb afgerond ;) Ik vind het zelf ook leuk om op Instagram Amerikaanse moeders en coaches te volgen en ik volg een aantal Nederlandse bevallingsdeskundigen, dan heb ik toch wat meer achtergrond informatie over keuzes en mogelijkheden.

Het is hier net als in Nederland erg druk in de geboortezorg, dus ik heb het laatste trimester veel minder afspraken dan ik in Nederland gewend was. Dat was even loslaten, want elke week of om de week even naar het hartje luisteren geeft toch een fijn gevoel. Ik heb thuis een bloeddrukmeter die ik af en toe gebruik en verder is het vertrouwen op mijn gevoel en elke dag de baby een paar keer voelen.

Kraamzorg bestaat hier niet zoals in Nederland, je kunt een doula inhuren voor nazorg maar daar hebben wij niet voor gekozen. Mijn moeder bood aan om te komen helpen na de bevalling en ik blijf toch sowieso 2 dagen in het ziekenhuis én mijn man kan gelukkig een paar weken vrij nemen, wat echt heel fijn is met nog 2 kleine kinderen thuis. Zo kan ik me focussen op de baby en mijn herstel na een derde keizersnede.

Zwangerschapsverlof is hier trouwens ook niet wettelijk geregeld, dus het hangt echt af van het bedrijf waarbij je werkt of je betaald verlof krijgt en hoe lang. Ik las dat 1 op de 4 vrouwen in de USA al binnen 2 weken na de bevalling weer gaat werken, echt bizar!

Vind je het leuk om mij te volgen in de laatste fase van deze zwangerschap? Op https://www.instagram.com/martineridderhof/ deel ik mijn kennis en ervaring en neem ik je mee in mijn voorbereiding op postpartum herstel. Ik ben alvast wat maaltijden en snacks aan het invriezen en verder gaan we zien hoe het loopt :)