16u reizen met 2 kindjes, een hond, 8 koffers, een bench en handbagage

1 september 07.30 uur. Het taxibusje staat voor de deur. Of zeg maar gerust taxiBUS, want met zoveel spullen hebben we flink wat ruimte nodig. Alles staat er vrij snel in, want we hebben de avond van tevoren alles ingepakt en voorbereid. Daardoor hebben we zelf te kort geslapen, maar de jongens hebben gelukkig een goede nacht gemaakt. Met een klein ontbijtje achter de kiezen en een reispilletje bij de peuter beginnen we onze grote reis.

Zonder file is Schiphol 1 uur en 20 minuten rijden voor ons, maar is het erg druk op de weg. Een half uurtje voor we er zijn doen we een korte tussenstop voor een voorlopig laatste uitlaatrondje voor de hond. Uiteindelijk zijn we pas rond 10u op het vliegveld. Even spannend wel, want we weten niet hoe het gaat zijn met alle wachtrijen.

Bij de vertrekhal staat een heel uitzwaaicomité te wachten. Mijn schoonouders hadden we gevraagd om ons te helpen met de spullen, maar er zijn ook een aantal broers en zussen mee gekomen. Super leuk én super fijn al die helpende handjes. Familieleden die even op de jongens kunnen passen en familieleden die meehelpen karretjes duwen. Het inchecken van alle koffers en de hond gaat best vlot en dan is het tijd om echt afscheid te nemen. Iets met een lach, een traan en heel veel knuffels.

Met alleen nog 2 kindjes, 2 buggy's en maxicosi en 4x handbagage is het nog steeds een beetje bepakt en bezakt, maar kunnen we toch vrij goed doorlopen. De rij bij security is ongeveer 20 minuutjes en daarna lopen we vlug door naar de gate. Daar krijgen we voorrang, omdat we met jonge kindjes zijn. We mogen we bijna direct het vliegtuig in. De buggy's laten we achter bij de ingang en de maxicosi gaat mee voor de baby.

Het is nog even gedoe met de maxicosi, deze blijkt toch niet helemaal vliegtuigproof te zijn. Maar met een extra riempje komt het goed en kan David toch op zijn eigen stoel. Met iets vertraging vliegen we ruim na 13.00 uur weg. Tijdens het opstijgen geven we ze allebei wat drinken en dan begint het lange wachten. Iets waar we wel een beetje tegenop hebben gezien, maar wat doen ze het allebei goed!

We hebben allerlei eten meegenomen, van brood tot koekjes, knijpfruit en melkpoeder voor babyflessen. Ook hebben we een tasje met speelgoed en wat cadeautjes gevuld voor Jason, waar David zich ook prima mee vermaakt. Jason vind het soms wel lang duren, maar filmpjes kijken, op de grond spelen en rondjes lopen door het vliegtuig, zorgen toch steeds weer voor afleiding. David slaapt af en toe even en is verder vooral een klein babycharmeurtje voor de mensen die naast of achter ons zitten.

Rond 21.30 uur Nederlansdse tijd landen we in Washington DC en precies tijdens het landen, valt Jason eindelijk in slaap. Zodra hij weer wakker wordt, moet hij direct spugen en daarna in de aankomsthal nog een keer. Gelukkig zie ik het aankomen en zijn we steeds net op tijd met zakjes. Zou het reispilletje nu dan toch uitgewerkt zijn? Jason heeft van jongs af aan al last van reisziekte, dus het is al super fijn dat het zo lang onderweg goed is gegaan.

Onze buggy's staan niet klaar bij het uitstappen en we moeten een stuk lopen en met een bus naar de aankomsthal. Met een slapende peuter, een maxicosi met baby en al onze handbagage is dat even flink tillen, dus we maken graag even gebruik van de diplomatenrij bij de paspoortcheck. In de aankomsthal kunnen we de buggy's én de hond met bench wel meteen oppikken. Er ontbreekt 1 koffer, die blijkt nog in Amsterdam te staan (hoe dan? 7 koffers wel mee en 1 niet?). Uiteindelijk is het wel handig, want we kunnen precies alle spullen op 3 karretjes laden en de baby met maxicosi er boven op. Jeroen loopt met een buggy en karretje en ik met 2 karretjes naar de uitgang.

Daar staat een heel clubje nieuwe, Nederlandse collega's van mijn man ons op te wachten. Wat een warm welkom en meteen weer helpende handjes! Alle spullen en ons gezin worden verdeeld over een taxi en 2 auto's van collega's en rond 23.30 uur Nederlandse tijd stappen we eindelijk ons Amerikaanse huis binnen.

Wat een reis! De klok gaat 6 uur terug voor ons, dus het is pas 17.30u. We proberen de jongens nog een beetje wakker te houden en wat te laten eten, maar uiteindelijk liggen ze al snel in bed. We zien de volgende ochtend wel weer hoe het gaat...

Vind je het leuk om mijn USA avontuur op Instagram te volgen? Via @miss.hormones deel ik (vooral in de stories) hoe het hier gaat en waar ik tegen aanloop als moeder, vrouw en ondernemer. Zie ik je daar?