Zwanger in Amerika: het eerste trimester

Zwanger zijn lijkt gepaard te moeten gaan met blijdschap, dankbaarheid en andere positieve emoties. En ja die waren er. Maar tijdens het eerste trimester voelde het toch vooral als overleven.

Twijfels en onzekerheden
Zwanger zijn in het buitenland brengt nieuwe uitdagingen mee. Alles in het Engels, andere protocollen en alle controles in het militaire ziekenhuis. Gelukkig kan ik ondertussen redelijk goed Engels en heb ik afgelopen jaren diverse Engelse cursussen gevolgd over hormonen, zwangerschap en postpartum herstel, dus ik kan goed meepraten met de artsen en assistentes. Maar alles is meteen heel medisch, alleen het bevestigen van de zwangerschap moest al met een urine onderzoek in het ziekenhuis en ik kreeg met 11 weken al de eerste bloedsuikertest. Ook waren er al diverse bloedcontroles om zowel bij mij als bij de baby 1001 genetische dingen te onderzoeken.

Reguliere kraamzorg kennen ze hier niet, dus je kunt zelf een doula inhuren maar wij hebben besloten om familie uit Nederland te vragen om ons te komen helpen in de eerste weken na de bevalling. Ook ben ik er nog niet uit of ik toch nog een vaginale bevalling na 2 keizersnedes wil proberen. Gelukkig staan de artsen open voor beide opties en gaan we gewoon kijken hoe het met mij en de baby gaat de komende maanden en alles in het derde trimester op een rijtje zetten om een keuze te maken.

Zwangerschapskwaaltjes
Ik had vanaf ongeveer week 6 last van extreme vermoeidheid. Maar echt, dat je na 8-9 uur slapen (vaak wel met gebroken nachten) toch moe wakker wordt, niet zonder middagslaapje kunt en er werkdagen zijn geweest dat ik naar mijn scherm zat te staren en er niks gebeurde. Terwijl ik een jaar na de verhuizing eindelijk kinderopvang had en dacht te gaan "knallen" met mijn bedrijf.

Misselijk zijn, maar niet kunnen spugen. Een opgeblazen buik hebben alsof ik al 30 weken zwanger ben en daardoor al last van maagzuur. Mezelf voor mijn gevoel helemaal kwijt zijn, snel overprikkeld en niet de geduldige moeder die ik graag wil zijn. Ik zat echt in een grijze wolk en heb getwijfeld of ik aan de bel moest trekken vanwege een prenatale depressie. Dit gevoel had ik bij mijn vorige zwangerschappen ook en verdween toen na 13/14 weken, dus daar hield ik me steeds aan vast.

Ook was ik opnieuw heel onzeker over mijn lijf en mijn groeiende buik. Bij de eerste had ik pas bij 20 weken een buikje en nu zag ik er tijdens het eerste trimester soms al 30 weken zwanger uit. Bij meen eerdere zwangerschappen kwam ik veel kilo's aan, maar viel ik die met een paar maanden ook weer af, maar ik vond het toch weer even een ding al die veranderingen aan mijn lijf.

Dit is echt de laatste keer
Het eerste trimester is niet mijn ding. En hoewel ik dat de eerste 2x ook had, vond ik het opnieuw weer even pittig. Vooral nu met 2 jonge kindjes er bij, moet je toch 24/7 door. Ik miste mijn familie in Nederland nu nog een beetje extra en heb al meerdere keren tegen mijn man gezegd "dit is echt de laatste keer".

Nu ik in mijn tweede trimester zit, gaat het gelukkig echt veel beter. Daarover meer in een nieuwe blog en ik wil ook wat tips delen over wat je kunt doen bij bepaalde klachten en kwaaltjes.

Op Instagram ben ik een tijdje veel offline geweest, omdat ik niet steeds wilde klagen. Nu heb ik zin om weer meer te delen, maar wel het eerlijke verhaal. Hoe ik als expat moeder probeer om goed voor mezelf te zorgen, ook met deze uitdagingen. Soms deel ik veel, soms minder. Soms gaat het heel goed, soms minder. Dat is voor mij oké en door dat te laten zien, hoop ik dat het voor jou ook oké wordt om jezelf te omarmen, ook als je nog niet bent waar je wilt zijn ❤