Oke, totdat ik zeker dik in de 20 weken kotste (sorry), toen niet, maar nu, nu rock ik deze zwangerschap. Net als toen bij Lua. Natuurlijk heb ik kwaaltjes maar ik ben in die laatste loodjes eigenlijk heel goed. Vond ik zelf. Afgelopen week.

Nu ik zwanger ben van de 2e hoop ik wat ‘losser’ te kunnen zijn. Qua alles ben ik op de klok. Qua voeding, qua bedtijd. Maar met een peuter én baby, zal ik relaxter moeten worden, puur omdat het gewoon niet gáát om dan nog alles op gezette tijden te doen.

Gisteren mocht ik de bevallingsfoto’s kijken van mijn vriendin. Van hoe zij begon in bad, tot aan de baby die haar hoofdje liet zien. Explicite beelden.

Voor de eerste keer zwanger. Wat spannend allemaal! Er ging een wereld voor me open. Zodra we het eenmaal wisten sloegen we nergens meer een kinderafdeling over onder het mom van ‘even kijken’. Ookal wisten we nog niet wat het werd, we hadden al wat rompertjes gescoord. Toen we wisten dat we Lua kregen begon het echte inslaan. Kleding, beddengoed, leuks voor haar kamertje. Ik bekeek mezelf elke dag in de spiegel. Buikfoto’s, kan je nooit genoeg hebben. Met 20 weken was haar kamertje af. Mn vluchtkoffer stond nog net net klaar.

Morgen moeten we naar het ziekenhuis voor mijn ‘sectio anamnese’. Een gesprek over hoe de geboorte gaat verlopen: via een geplande keizersnede of natuurlijke bevalling.

Lua is 1,5 en het begon te kriebelen, die wens voor een tweede. We prikten letterlijk een datum: ‘vanaf deze maand gaan we aan de gang’.

Lua ligt al een tijd te slapen. Het is 21.30 en ik besluit nog te gaan douchen. Het was een drukke dag vandaag. Misschien kan ik zo even de zinnen verzetten.

“Nee, Lua!” De ochtend is net begonnen en ik heb al ongeveer 25 keer NEE gezegd.

Pijnlijk ontroerend. We gingen gisteren boodschappen doen en had mijn mondkapje onder mijn kin, Lua in mijn armen. Ze kijkt me aan en pakt met haar handjes mijn mondkap om em voor mn mond en neus te doen. Gezien we buiten waren deed ik em weer naar beneden, zij weer bij mij omhoog.