Pijnlijk ontroerend

Pijnlijk ontroerend. We gingen gisteren boodschappen doen en had mijn mondkapje onder mijn kin, Lua in mijn armen. Ze kijkt me aan en pakt met haar handjes mijn mondkap om em voor mn mond en neus te doen. Gezien we buiten waren deed ik em weer naar beneden, zij weer bij mij omhoog.

15 maanden. Wat weet je dan van de wereld. Dit dus. Opgegroeid in coronatijd, nooit iets anders gezien dan dit. Pijnlijk onroerend.

Het voelt alsof ze voor me wilt zorgen, maar deze manier hoort ze niet te kennen. Ik gun haar de vrijheid die wij als kind ook hebben mogen ervaren. Wie weet wat de wereld nog meer in petto heeft voor haar en haar generatie.. Ik weet wel dat ik haar altijd zou beschermen, altijd voor haar zou zorgen, zoals zij dat op haar manier ook voor mij deed. Dat ik haar altijd zal vasthouden en haar zal zeggen dat ik er altijd zou zijn. Net als hoe zij hier haar handjes om mijn nek vouwt, me op m’n schouder klopt. Alsof ze wil zeggen: ‘Ik ben er voor jou mama’.

Oh mijn liefje, ik ook voor altijd voor jou.