Keizersnedetrauma

Gisteren mocht ik de bevallingsfoto’s kijken van mijn vriendin. Van hoe zij begon in bad, tot aan de baby die haar hoofdje liet zien. Explicite beelden.

Ik merkte dat het me raakte maar kon mn trillip in bedwang houden. Blijkbaar heb ik het toch niet helemaal verwerkt. Die teleurstelling. Dat ik geen ontsluiting kreeg, dat ik niet kon persen. Dat ik mn baby niet bij me mocht houden nadat het op mn borst werd gelegd. Het was een levensreddende keizersnede, maar toch voel ik het gemis nog. Van dat ik het niet mee mocht maken. En dat ik dat nu, bij mijn volgende bevalling, weer niet mag. Of kan.

Hoewel het dan anders zal zijn. Zonder paniek en de baby meer bij me. Het zal haast wel mooier moeten worden toch?

Mijn litteken is wonderbaarlijk goed geheeld. Sneller dan mijn trauma blijkbaar.

Mijn volgende keizersnede mag van mij best rimpelig blijven. Zichtbaar. Een krachtig aandenken aan hoe mijn kinderen ter wereld kwamen.

Het hoeft niet te vervagen, dat doen mijn herinneringen ook niet. Hij hoeft niet te worden verborgen. Het zit er. Net als mijn teleurstelling. Over wat ik gemist heb.

Niet weggestopt maar beide helend. Met uiteindelijk de trots. Dat ik het dan misschien wel niet op mijn manier deed, maar net zoveel strijd heb mogen leveren. De een perst, de ander wordt door meerdere lagen opengesneden. Bevallen is bevallen. Ik streed net zo. En dat mag je voor altijd op mijn buik zien.