Wat kies ik?

Morgen moeten we naar het ziekenhuis voor mijn ‘sectio anamnese’. Een gesprek over hoe de geboorte gaat verlopen: via een geplande keizersnede of natuurlijke bevalling.

Het ziekenhuis raadde mij aan, in het gesprek dat ik met ze had na Lua’s ‘bevalling’, om bij een volgende voor een keizersnede te gaan. Logisch, gezien hoe dat verlopen is.

In totaal duurde de bevalling 64 uur. Drie dagen was het afzien, weeën, weeën, weeën, maar geen ontsluiting. Mijn lichaam deed niks. Ik had gebroken vliezen en weeën die me om de oren vlogen maar ontsluiting: geen cm.

Na 3 dagen weeën trok Lua het niet meer. Ze kwam in foetale nood. Met een rotgang reden ze me naar de ok. Zij en ik werden verlost met een keizersnede.

Consequenties van zolang ‘proberen’: mn baby die in nood raakte, aan een infuusje moest, in een couveuse en op een andere afdeling lag dan ik. We lagen beide een paar dagen ergens anders aan te sterken, wat nodig was maar ook surrealistisch en niet ten positieve kwam voor de band met haar.

Weer een keizersnede? Nooit zelf bevallen, dat vind ik een gemis. Ik zal nooit ervaren hoe het voelt om echt zélf mijn kind op de wereld te zetten. Tot aan deze zwangerschap twijfelde ik 50/50. Misschien dat ik het toch zou willen proberen.

Nu ik zwanger ben ervaar ik het anders. Ik moet als moeder mijn verantwoordelijkheid nemen. Dat mijn kindje gezond ter wereld komt is het belangrijkste. Misschien ben ik wel egoïstisch als ik het zelf zou willen proberen? Kies ik voor die geplande keizersnede dan kies ik voor rust, en een kindje wat gezond (hopelijk) ter wereld kan komen. Mag het bij me op de afdeling blijven en hoeft het (ook hopelijk) niet mee te maken wat Lua moest.

Morgen hoor ik eerlijk advies. Ga ik bewust afwegen.

Ik wil geen herhaling van de geschiedenis. Ik mag het nog één keer doen. Mn laatste keer. En wat ik ook kies, dit keer wil ik em rocken.