Ik ‘nee’ er op los

“Nee, Lua!” De ochtend is net begonnen en ik heb al ongeveer 25 keer NEE gezegd.

We ontbijten altijd samen aan tafel maar madame wil nu niet in de triptrapp. Jengelen, eruit klimmen en haar armpjes reikend naar mij. ‘Dit gaat niet werken’ bedenk ik me. Pick your battles, ik sla deze even over. Dan loop maar wat rond.

Ze draait rondjes in de gordijnen. Normaal vind ik daar kiekeboe niet erg maar gezien ze zich nu echt ín de gordijnen draait ben ik bang dat ze zo die hele rails naar beneden rukt. “Nee, Lua”. Ze wurmt zich uit de gordijnen en besluit de bladeren van de plant te kussen die er naast staat. “Niet doen Lua, dat is bah”.

Ze zit nu ik een fase dat ze alles ziet wat we doen en dus aapt ze ons graag na. Ze draait aan de knop van de radiator. “Nee Lua, blijf daar maar vanaf”. Ze wijst en krijst naar de sleutelbos die ze in het slot van de achterdeur ziet hangen maar die krijgt ze niet, net zoals dat koekje dat ze nog op het aanrecht ziet liggen.

“Hè bah, wat ben je vervelend! Kan je niet ff met je keukentje gaan spelen”, vraag ik haar geïrriteerd. Maar ik geloof dat ik mezelf nog vervelender vind. Ik geloof dat het heus oke is om grenzen te stellen en haar niet overal haar zin in te geven, maar met mijn ‘ge-nee’ heb ik deze ochtend eerder het gevoel alsof ik een hond aan het bevelen ben.

Ik neem haar mee naar haar boekjes en neem haar op schoot. Boekjes zijn haar ding dus ik weet ook dat ik voorlopig niet meer terug naar mijn brood en warme thee kan. Ze wijst naar een paaaar (paard) en doet het geluid van een kip na. Ik ben trots, want de hond doet ‘waf’ en de trein ‘tjoek’. En tjoek is een veel gezelliger woord dan nee. Ook paaaar klinkt leuker.

Ik geloof dat we weer vriendinnen zijn. Ik ben blij dat ik deze battle niet koos en prop dan maar wat brood in haar mond tijdens het boekjes kijken. Die warme thee drink ik dan wel als ze op bed ligt.