Eerder ben ik twee keer met 37 weken bevallen: Else kwam met 37W4D en Hidde met 37W2D. Daardoor moest ik er van mezelf op rekenen dat dit kindje weer met 37 weken zou komen. Maar de 37 weken gingen voorbij en de 38 weken ook… Nog geen baby. Mijn geduld werd op de proef gesteld en mijn mentale gesteldheid ook. Want te vroeg bevallen wilde ik absoluut niet, zeker niet met een baby die in stuit lag, maar later dan 37 weken bevallen bleek ook iets wat ik niet perse wilde. Soms vond ik de angst overweldigend: Wat als er nu nog iets mis ging met ons kindje. Terwijl hij of zij in mijn buik zat en het goed moest hebben. De bewegingen werd anders en dat was ik niet gewend. Sterker nog: ik was net gewend geraakt aan het schoppen boven in mijn buik want door de stuitligging had ik dat tijdens deze zwangerschap nog niet gevoeld. Pas na de versie voelde ik de welbekende schoppen tegen mijn ribben. Eindelijk!

Het is nog net oktober en dat betekent dat het borstkankermaand is. De meest voorkomende kanker bij vrouwen. Voor mij geen ver-van-mijn-bed-show… Ik was ergens begin twintig toen mijn moeder vertelde dat twee van mijn nichten borstkanker bleken te hebben. Twee! Twee stoere nichten waar ik, toen zeker, tegenop keek. Allebei ongeveer 10 jaar ouder dan ik en dus ergens in de dertig. Midden in de bloei van hun leven. Het kwam hard bij me binnen. Wat was de kans dat twee zussen van mijn vader een dochter hadden met borstkanker!? Reden voor onderzoek. Uiteindelijk bleek er in mijn vaders kant van de familie een genetische mutatie voor te komen. De BRCA1-genmutatie.

Op vrijdag 8 september 2017 gaven mijn man Daan en ik elkaar het jawoord. We trouwden in het bijzijn van onze directe familie en goede vrienden, op een boerderij tussen de koeien. Nadat we officieel man en vrouw waren liepen we over de witte loper naar de feestzaal. Het plechtige gedeelte was afgelopen. We liepen weg op de klanken van Coldplays ‘A Sky Full Of Stars’.

De zwangerschap verloopt voorspoedig. Ik ben onder controle bij de gynaecoloog vanwege mijn voorgeschiedenis. Wanneer ik 14+1 weken zwanger ben wordt er een vaginale cerclage bij me geplaatst. Hiermee moet de zwangerschap minder spannend zijn dan die van Else. De funneling die waarschijnlijk zal ontstaan, moet worden opgevangen door de cerclage. En de cerclage doet zijn werk. Alleen in augustus wordt het een keer echt spannend. Dan ben ik 26 weken zwanger en wordt mijn baarmoeder weer heel onrustig. Waarschijnlijk vanwege stress. De gynaecoloog zegt dat ik het beter rustiger aan kan doen. Mijn baarmoeder is nou eenmaal “spastisch”. Enkele weken later heb ik nog een zware migraine aanval die me angst aanjaagt (en voorweeen). Maar ook dat loopt met een sisser af. Ik haal de 36 weken en wanneer ik precies zover ben verwijdert mijn gynaecoloog de cerclage bij me. Hierna mag ik aan het CTG maar die laat geen echte weeenactiviteit zien. Op naar huis. Op naar 17 november 2020. Mijn uitgerekende datum. 

HIDDE TIJMEN DAMHUIS

Hoe leuk is het om een beeldje te hebben van jouw zwangere lichaam? Een aandenken aan deze bijzondere tijd, wat je gewoon ergens neer kunt zetten. Je bent niet direct herkenbaar maar je bent het wel degelijk. Klinkt geweldig toch?! Zo’n beeldje heb ik binnenkort. Want ik liet bij Buikbeeld in Rosmalen een 3D scan van mijn bolle buik maken. Over enkele weken ontvangen we een 3D-afdruk van deze scan. Een Buikbeeld!

Als deze titel abracadabra voor je is: Gelukkig. De kans is groot dat je een relatief normale zwangerschap hebt, hebt gehad of (hopelijk) zult hebben. Controles bij de verloskundige, een paar echo’s en een bevalling. Thuis of in het ziekenhuis. Het liefst met 37 weken zwangerschap of later.

Het waren een paar heftige jaren. Nadat ik in januari 2015 afgestudeerd ben van het HBO ICT met specialisatie business intelligence ging ik werken als consultant. Lease auto, laptop van de zaak. Best fancy. Maar ook lange dagen en veel reistijd. Ik ging werken als consultant om veel te leren en verschillende bedrijven te zien. In plaats daarvan werkte ik langere tijd bij één bedrijf. Ik had het er naar mijn zin maar na een tijdje wilde ik iets anders. Dit kwam maar niet en op een dag zat ik in de auto naar huis toen ik in de file een paniekaanval kreeg. Ineens begon ik te hyperventileren. Gelukkig kon ik nog naar huis rijden, maar daar kreeg ik weer een aanval. Ik vind het vreselijk eng. Na een paar weken ging ik weer aan het werk maar het vervelende gevoel bleef… Iets later veranderde ik van werkgever maar ook dat hielp niet. En de werkgever daarna was een vreselijke mismatch.

Op 10 april 2018 beviel ik van onze zoon Tijn terwijl ik pas 26 weken zwanger was. Enkele uren later bleek hij een zeer grote hersenbloeding te hebben gehad. We kregen van de artsen in het WKZ te horen dat Tijn geen kans had op een menswaardig leven. Ongeveer 18 uur na zijn geboorte namen wij afscheid van ons eerste kindje. De dag na zijn overlijden namen we hem mee naar huis. Zo konden wij en de mensen om ons heen afscheid van hem nemen. Op zaterdagochtend zou hij begraven worden.