Bevallingsverhaal: De geboorte van Hidde

De zwangerschap verloopt voorspoedig. Ik ben onder controle bij de gynaecoloog vanwege mijn voorgeschiedenis. Wanneer ik 14+1 weken zwanger ben wordt er een vaginale cerclage bij me geplaatst. Hiermee moet de zwangerschap minder spannend zijn dan die van Else. De funneling die waarschijnlijk zal ontstaan, moet worden opgevangen door de cerclage. En de cerclage doet zijn werk. Alleen in augustus wordt het een keer echt spannend. Dan ben ik 26 weken zwanger en wordt mijn baarmoeder weer heel onrustig. Waarschijnlijk vanwege stress. De gynaecoloog zegt dat ik het beter rustiger aan kan doen. Mijn baarmoeder is nou eenmaal “spastisch”. Enkele weken later heb ik nog een zware migraine aanval die me angst aanjaagt (en voorweeen). Maar ook dat loopt met een sisser af. Ik haal de 36 weken en wanneer ik precies zover ben verwijdert mijn gynaecoloog de cerclage bij me. Hierna mag ik aan het CTG maar die laat geen echte weeenactiviteit zien. Op naar huis. Op naar 17 november 2020. Mijn uitgerekende datum. 

Het is woensdag 28 oktober 2020. Else is naar het kinderdagverblijf en ik heb een dag om kasten in te ruimen. We hebben de benedenverdieping van ons huis helemaal laten verbouwen en wonen sinds een paar dagen weer thuis. Het merendeel van onze spullen zit nog ingepakt in dozen. Er moet nodig orde in de chaos komen. Ik ruim dozen uit en kasten in. Tussendoor rust ik uit op de bank. Aangezien ik 37 weken en 1 dag zwanger ben, gaat het niet heel snel. Maar het lukt. Rond half 6 is Else thuis en gaat Daan naar de kapper. Mijn moeder heeft eten gebracht zodat ik alleen iets hoef op te warmen. Als ik dit aan het doen ben krijg ik krampen. Ook wanneer ik met Else zit te eten voel ik ze. Ik begin ze te timen: Om de 5 minuten heb ik duidelijke krampen van ongeveer 30 seconden.

Iets voor half 8 bel ik mijn beste vriendin. Die zou langskomen om het huis te bekijken. Ik geef haar aan dat ik het ziekenhuis ga bellen om te overleggen. Hierna bel ik mijn moeder om te vragen of ze naar ons toe kan komen om op Else te passen. Toevallig krijg ik hierna een appje van onze geboortefotograaf: “Hoe is het? Ik ga zo zwemmen dus wil even doorgeven dat ik mijn telefoon dan minder vaak check.” Waarop ik antwoord: “Uh, ik ben aan het timen.” De toon is gezet. Als ik hierna het ziekenhuis aan de telefoon heb geven ze aan dat ik langs mag komen. Ook al zijn de weeën nog niet sterk of zeer frequent. Maar vanwege mijn GBS-dragerschap wil ik graag twee giften antibiotica kunnen krijgen voordat ik beval. Dus liever te vroeg daar dan te laat. En dan gaat het snel. Zodra mijn moeder bij ons is rijden we naar het ziekenhuis. Daar zijn we rond 20.30 uur. Na een half uur CTG blijkt dat ik inderdaad weeën heb. Er wordt vervolgens gekeken of ik ontsluiting heb: Jep, 4 cm. Ik ga bevallen en mag naar een kraamsuite! 

Om 22 uur is Vera, onze geboortefotografe van Sprankelend Fotografie, ook in het ziekenhuis. De kraamsuite wordt “onze ruimte”. We hangen kerstlampjes op, kletsen een beetje en maken grapjes. Ik vang ondertussen weeen op en probeer me te ontspannen. Daan blaast de CUB op, een opblaasbare baarkruk. Die gebruik ik om op te leunen of op te zitten. Als de weeen heftiger worden gebruik ik de geboorteTENS om de (rug)weeen op te vangen. Het gaat goed maar mijn ontsluiting vordert langzaam. Soms ben ik het zat en wil ik dat het sneller gaat. We hebben het meerdere keren over het wel of niet doorprikken van mijn vliezen. Ik durf het eigenlijk niet, want tijdens de bevalling zorgde dat ervoor dat de weeen me ineens overvielen en ik pijnstilling wilde. Zowel Daan als Vera praten rustig met me. Herinneren me aan mijn geboorteplan. Aan de wens om zo min mogelijk interventie nodig te hebben en geen pijnstilling te gebruiken. Door hun lieve woorden lukt het me rustig te blijven. Rond half 6 ‘s ochtends blijk ik 8/9 cm ontsluiting te hebben. Maar het lijkt een beetje stil te staan. Daarom worden om 5.45 uur mijn vliezen gebroken. De verwachting is dat ik dan snel kan gaan persen. Maar er gebeurt weinig. Te weinig. De klinisch verloskundige (een geweldige vrouw!) controleert nog een keer mijn ontsluiting. Hidde ligt verkeerd om. Niet in stuit, maar hij kijkt naar voren in plaats van naar achteren. Het is een zogenaamde sterrenkijker. Vera vertelde me later dat het medisch personeel hierop verzuchte “dit verklaart alles”. Na controle met een echo blijkt dat Hidde inderdaad echt naar voren kijkt maar wel ‘goed’ ligt. Ik moet hem alleen om gaan persen. En dat kan een tijdje duren... 

Dit gedeelte is zwaar voor me. Bij Else duurde de laatste fase kort. Ik vond het een opluchting om te mogen gaan persen. Toen was Else er namelijk binnen een kwartier. Bij Hidde duurt het een stuk langer. Ik word aangeraden te gaan zitten of op mijn zij te gaan liggen. Voor dat laatste kies ik. Het lukt me in een andere houding niet (meer) om mijn weeen op te vangen. Tijdens persweeen moet ik meepersen om Hidde te draaien. Soms wil ik niet meer. Ik kan niet meer. Ben op. Smeek om pijnstilling, smeek om een keizersnede. Dat laatste kan niet. De pijnstilling kan uiteindelijk ook niet, want alle pompjes zijn in gebruik. En wanneer er eindelijk een beschikbaar is, is het niet meer nodig. Het is half 8 ‘s ochtends en ik mag actief gaan meepersen. Het is bijna zover dat we Hidde gaan ontmoeten! De klinisch verloskundige legt een warm washandje down under en ik mag persen. Hoewel ik echt vreselijk moe ben, zo moe dat ik mijn benen niet eens meer opgetild kreeg, gaat het wel okee. En om 8.03 uur op donderdag 29 oktober 2020 wordt Hidde geboren. 

Na de bevalling is er even een klein paniekmomentje want ik verlies veel bloed. Er wordt bijna gekozen de navelstreng direct door te knippen. Gelukkig lijkt het ergste bloedverlies na 1100cc voorbij. De navelstreng mag toch helemaal uitkloppen en ik kan rustig met Hidde huid-op-huid liggen. Uiteindelijk krijg ik wel meerdere doses syntocinon (oxytocine) toegediend omdat ik gedurende de dag nog veel bloed blijf verliezen. Zo erg dat ik nog een extra echo krijg en niet kan douchen. Gelukkig moesten we sowieso 12 uur blijven ter observatie vanwege de GBS en omdat Hidde erg groot is voor zijn termijn. Hij woog 3750 gram toen hij met 37+2 weken geboren was. Dus ze prikken meerdere keren bloed bij hem om zijn bloedsuiker te controleren. Maar alles is helemaal goed. Uiteindelijk mogen we rond 21 uur naar huis. Naar de chaos. De eerste nacht zijn we nog met zijn drieen, want Else slaapt bij opa en oma. Maar wanneer ze op de 30e thuiskomt zijn we eindelijk compleet. Ons gezin van vier met een beschermengel.  

Hoewel het een zware bevalling was, kijk ik er met een goed gevoel op terug. Ik ben ontzettend blij dat Daan en Vera erbij waren. Daarnaast had ik echt geluk met de klinisch verloskundige en al het andere personeel van het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Ik had echt de meest lieve mensen aan mijn bed. Dankzij hen is het voor mij een heel fijne bevalling geweest. Dat wens ik elke vrouw!