De geboorte van Seppe Damhuis

Eerder ben ik twee keer met 37 weken bevallen: Else kwam met 37W4D en Hidde met 37W2D. Daardoor moest ik er van mezelf op rekenen dat dit kindje weer met 37 weken zou komen. Maar de 37 weken gingen voorbij en de 38 weken ook… Nog geen baby. Mijn geduld werd op de proef gesteld en mijn mentale gesteldheid ook. Want te vroeg bevallen wilde ik absoluut niet, zeker niet met een baby die in stuit lag, maar later dan 37 weken bevallen bleek ook iets wat ik niet perse wilde. Soms vond ik de angst overweldigend: Wat als er nu nog iets mis ging met ons kindje. Terwijl hij of zij in mijn buik zat en het goed moest hebben. De bewegingen werd anders en dat was ik niet gewend. Sterker nog: ik was net gewend geraakt aan het schoppen boven in mijn buik want door de stuitligging had ik dat tijdens deze zwangerschap nog niet gevoeld. Pas na de versie voelde ik de welbekende schoppen tegen mijn ribben. Eindelijk!

Op maandag 14 augustus heb ik eind van de dag een bel afspraak met mijn gynaecoloog. Ik slaap heel slecht en zit er doorheen. We spreken af dat ik me vrijdag 18 augustus door haar laat strippen, als dat dan überhaupt kan. Op dat moment zal ik 39W3D zwanger zijn. De week duurt lang maar ik leg me erbij neer. Mijn tijd kom ik door met in huis rommelen, rusten, mediteren, series kijken en met de kindjes knuffelen. Meer kan ik niet. Zowel lichamelijk als mentaal. Op donderdagmiddag kan ik bij een goede voetreflex therapeute terecht. Zij geeft mij een fijne behandeling waarmee we hopen een zetje richting de bevalling te geven. Ik ga er ontspannen weg. De kindjes slapen die avond bij mijn ouders en uitgerust gaan mijn man en ik op vrijdag naar het ziekenhuis. Gelukkig heb ik nu 3 cm ontsluiting en kan de gynaecoloog me strippen. Ik voel er niks van terwijl ze me waarschuwt dat het pijn kan doen. Na het strippen maken ze ook nog een CTG om te controleren hoe ons kindje het goed. Alles ziet er goed uit. Wel spreek ik af dat ik ingeleid wil worden. Het slechte slapen en de stress maken dat ik mentaal op m’n eind zit. Ik wil het weekend afwachten en spreek af dat ik maandagochtend 21 augustus het ziekenhuis zal bellen. Als er plek is zal ik die dag ingeleid worden. Één dag voor mijn uitgerekende datum.

Zaterdag 19 augustus. De dag na het strippen. Ik heb slijmerige afscheiding. Weer. Twee weken hiervoor ook al, toen dacht ik mijn slijmprop te verliezen en wel snel te gaan bevallen. Dus nu denk ik er ook maar niet teveel van. Ook merk ik wat lage rugpijn op. Eigenlijk zou ik met Daan en de kindjes naar een binnenspeeltuin gaan, maar dat vind ik geen fijn idee. Zitten is ongemakkelijk en ik voel me een beetje onrustig. Ik vraag of mijn moeder met hen meegaat. Mocht Daan dan weg moeten dan kan zij met de kinderen blijven. Maar uiteindelijk is dit niet nodig. We hebben zaterdagmiddag nog een rustige middag thuis en als Daan de kinderen op bed legt ga ik zaterdagavond nog een stukje wandelen. Hupnobirthing meditatie op m’n koptelefoon en even bewegen. Eerder kreeg ik wel eens harde buiken tijdens het wandelen maar nu is het heel rustig. Ik ben een beetje teleurgesteld. Die inleiding komt steeds dichter bij en ik had zó gehoopt dat het vanzelf zou beginnen… Toch ga ik ontspannen slapen. Daan en ik hebben samen nog een serie gekeken in bed en ik voel me relaxed.

Zondagochtend 20 augustus. Om 6 uur word ik wakker van pijn in mijn rug. Die pijn ken ik! Het ongemakkelijke gevoel komt ongeveer elke 5 minuten. Een soort van flinke menstruatiepijn. Ik besef me dat ik die nacht enkele keren half wakker ben geweest omdat ik toen ook zoiets gevoeld heb. Volgens mij gaat het beginnen! Ik maak Daan wakker en zeg dat ik even ga douchen. Kijken of het doorzet…

In de douche blijven de krampen om de 5 minuten komen. Ze zijn prima op te vangen en duren nog niet super lang. Toch bel ik na het douchen het ziekenhuis om te overleggen. Omdat ik nog zo rustig ben adviseren ze om 5 kwartier later, om 8 uur, terug te bellen. Ik bel mijn ouders dat we de kinderen naar hen willen brengen en loop naar boven om Hidde aan te kleden. Maar dan gaat het snel. Ineens krijg ik heftigere weeën en lukt het me niet meer ze goed op te vangen. Ik besluit op bed te gaan liggen. Daan brengt snel de kinderen weg en belt daarna om 7:40 uur het ziekenhuis dat we eraan komen.

In het ziekenhuis gaat het snel. We laten de geboortefotografe weten dat ze daarheen kan komen en ze is er een half uur later. Als ik een klein uur na binnenkomst (volgens mij) getoucheerd word blijk ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Ik vraag om pijnstilling door middel van Remifentanil. Hidde zijn bevalling was zó lang en uitputtend dat ik mezelf deze rust wil gunnen. Het pompje wordt aangesloten en geeft direct verlichting. Zowel lichamelijk als mentaal geeft het me de ruimte op mijn lichaam te focussen zonder in paniek te raken. Ik vóel ons kindje gewoon naar beneden geduwd worden door de weeen. Rond een uur of 11 (denk ik) heb ik het idee dat m’n weeen anders worden. Het lijkt alsof ik moet plassen. Nog geen echte persdrang maar het voelt wel anders. Toch blijk ik met toucheren 10 cm ontsluiting te hebben. Echter ligt ons kindje nog niet ver genoeg in m’n bekken. Met een slangetje wordt mijn blaas geleegd want dit lukt me zelf niet meer. Mijn vliezen zijn nog steeds niet gebroken. We hadden verwacht dat dit nu wel zou gebeuren. Maar toch niet…

Om 11:22 worden mijn vliezen gebroken door de verloskundige. Ik voel het warme vruchtwater stromen. Het is gelukkig helder van kleur. Even weet ik me geen houding meer te geven. Ik lig op mijn zij en wil eigenlijk van houding veranderen maar dan komt er een wee! Het enige wat ik kan doen is persen. Persen persen persen. De verloskundige en verpleegkundige geven me aanwijzingen wat ik moet doen. Nadat het hoofdje eruit is moet ik wachten. Dit ben ik niet gewend. Ik voel dat ze iets doen bij ons kindje. Gelukkig mag ik kort daarna weer mee persen en kan ik ons kindje al snel zelf aanpakken. Tijdens het aanpakken zie ik een piemeltje. “Het is een jongetje!” roep ik Daan. Ons zoontje Seppe wordt op mijn buik gelegd en begint niet veel later te huilen. Hij ziet blauw want hij had de navelstreng om zijn keel en torso. Maar er is geen reden tot paniek want hij doet het goed en wordt snel minder blauw.

Ik vraag heel bewust de navelstreng volledig uit te laten kloppen. Ondanks het bloedverlies dat ik de vorige keer had vind ik dit wel heel belangrijk. Ongeveer 17 minuten na de geboorte van Seppe wordt ook de placenta geboren. Nog aan de navelstreng. Een halve Lotus dus! Daan knipt vervolgens de navelstreng door en Seppe blijft bij mij liggen. Eerst maar eens van elkaar genieten en dan later alle controles… Wat een bijzondere bevalling waar ik alleen maar van durfde dromen! Hallo lieve Seppe Gerardus Damhuis. Wat zijn we blij dat jij er bent. Ons lieve zondagskind.