Snap
  • Mama
  • zwanger
  • ontslag
  • onzekerheid
  • Werkloos
  • Ziekenhuisopname

Mijn contract wordt niet verlengd tijdens mijn zwangerschap

Wat moet ik nu?

Het waren een paar heftige jaren. Nadat ik in januari 2015 afgestudeerd ben van het HBO ICT met specialisatie business intelligence ging ik werken als consultant. Lease auto, laptop van de zaak. Best fancy. Maar ook lange dagen en veel reistijd. Ik ging werken als consultant om veel te leren en verschillende bedrijven te zien. In plaats daarvan werkte ik langere tijd bij één bedrijf. Ik had het er naar mijn zin maar na een tijdje wilde ik iets anders. Dit kwam maar niet en op een dag zat ik in de auto naar huis toen ik in de file een paniekaanval kreeg. Ineens begon ik te hyperventileren. Gelukkig kon ik nog naar huis rijden, maar daar kreeg ik weer een aanval. Ik vind het vreselijk eng. Na een paar weken ging ik weer aan het werk maar het vervelende gevoel bleef… Iets later veranderde ik van werkgever maar ook dat hielp niet. En de werkgever daarna was een vreselijke mismatch.

Toen ik 25 weken zwanger was van Tijn* begon ik bij een nieuwe werkgever. Ik had daar 3 dagen gewerkt toen ik plotseling, veel te vroeg, beviel. Het was lastig daar enigszins bovenop te komen. Zeker in een werkomgeving waar ik eigenlijk nog niemand kende. Ik voelde me alleen. Zeker als ik zag wat voor fijne contacten mijn man op zijn werk had. Dat ik kort daarna get geluk had weer zwanger te worden hielp niet mee. Zeker toen ik in week 22 van de zwangerschap al thuis moest blijven van de gynaecoloog. Het risico op een vroeggeboorte was hoog door funneling van mijn baarmoeder. Pas na de geboorte van Else kon ik echt aan het werk. Maar de impact van het actief moederschap was groot en ik voelde me niet op mijn plek. Er was teveel gebeurd. Toen ik een vacature in mijn woonplaats tegenkwam die goed bij mijn opleiding paste aarzelde ik dus geen moment en mailde een reactie.

Tot mijn verbazing werd ik uitgenodigd. De vacature stond namelijk open voor 32 tot 36 uur en ik had duidelijk aangegeven maximaal 24 uur te willen werken. Het eerste gesprek was fijn en vol energie kwam ik thuis. Dit leek echt bij mij te passen. Hier wil ik werken! Toen ik ’s avonds een telefoontje kreeg of ik op een tweede gesprek wilde komen hoefde ik dus ook niet na te denken. “Ja!” dit wil ik heel graag. Het volgde elkaar in snel tempo op. Het tweede gesprek was pittig maar eveneens fijn. Mijn wens aangenomen te worden werd sterker. Hoe fijn was het dan ook dat ik enkele uren later al het verlossende telefoontje kreeg: Ze wilden me graag als medewerker. Ik deed een vreugdedansje en een paar dagen later tekende ik een jaarcontract. Van 1 januari 2020 tot 1 januari 2021. Dit was mijn schone lei. Dit was mijn kans op een leuke baan in mijn woonplaats bij een degelijke werkgever. Ik had er alle vertrouwen in.

Ik deed een vreugdedansje en een paar dagen later tekende ik een jaarcontract. Van 1 januari '20 tot 1 januari '21. Dit was mijn schone lei!

Flash forward. Begin maart 2020. Ineens is er zoiets als Corona. Op mijn verjaardag ga ik werken, word ik door mijn collega’s gefeliciteerd en eten we taart. Een week later mogen we geen handen meer schudden en moeten we zoveel mogelijk thuiswerken. Nog iets later is het de regel om thuis te werken. Ik ben blij dat ik kan helpen met de ICT voorzieningen maar voel me tegelijkertijd onwennig. De collega’s die ik net leer kennen zitten ineens heel ver weg. Ik weet niet goed wat ik qua werkzaamheden moet doen. Het grote ICT project, waar ik voornamelijk aan zou gaan werken en wat 1 april zou beginnen, wordt uitgesteld. Ik doe wat ik kan maar zou willen dat alles weer normaal was. Daarnaast is Else ook nog eens thuis dus moeten Daan en onze werkzaamheden en onze uren verdelen. Daarbij komt een ander, onwerkelijk, nieuwtje: Ik ben zwanger. Ontzettend gewenst en welkom maar een stuk sneller dan verwacht (iets met borstvoeding geven en niet menstrueren). Holy moly hoe gaan we dit doen?!

Na de termijnecho is mijn manager de eerste die ik het nieuws vertel. Op van de zenuwen vertel ik het hem telefonisch. Hij reageert blij en enthousiast voor ons. Als ik enkele weken later mijn collega’s het nieuws vertel, ik wilde eerst een gesprek hebben met mijn gynaecoloog, reageren ze ook heel fijn. En het gaat goed. Met 14 weken wordt een preventieve cerclage geplaatst. Kwaaltjes heb ik nauwelijks. Tot een paar weken geleden. Ik kan bijna niet lopen can de pijn in mijn bekken, heup en bil. Een fysiotherapeut kan gelukkig helpen. Het gaat weer beter. Er komt een heftige migraine aanval tussendoor maar ook die lijkt eenmalig. Ik tel af naar mijn vakantie. Mijn laatste werkdag is hectisch. Veel vergaderingen, dingen die geregeld moeten worden, werk dat op mijn bordje terecht komt en in de resterende vijf weken tot mijn verlof opgepakt moet worden. Het is veel die dag. Ik voel me ontmoedigd. Hoe ga ik dit doen? Die avond heb ik urenlang harde buiken. Tijdens het avondeten is het zo erg dat ik niet kan zitten en op de bank ga liggen. Uren later blijven ze nog steeds komen en gaan. Op aanraden van Daan bel ik het ziekenhuis. “Kan dit kwaad met een cerclage?” Ze vragen of we langs willen komen.

In het ziekenhuis blijkt er weer een funneling van mijn baarmoeder te zijn. Het is onrustig. Er wordt zelfs even gesproken over verdere testen, opnames, weet ik veel wat. Ik krijg het er benauwd van. Dit was juist wat we niet wilden. Hiervoor heb ik een cerclage! Uiteindelijk wordt besloten af te wachten. Ik moet een nacht in het ziekenhuis blijven. Morgen kijken we verder. Het maakt me aan het huilen. Ik heb nog nooit een nacht zonder Else doorgebracht. Maar er zit niks anders op. De dag erna lijkt alles rustig te zijn en heb ik een gesprek met mijn eigen gynaecoloog. Zij raadt me aan het rustiger aan te doen. Ik heb een prikkelbare baarmoeder. Er lijkt nu niks ergs te zijn maar contracties moeten worden voorkomen. Geen totale bedrust zoals vorige keer, maar mijn tempo wel serieus aanpassen. Gelukkig kan ik in de twee weken vakantie lekker uitrusten. Ik leef op het tempo van Else en pak tijdens haar middagslaapje ook echt rust. Het werkt. De laatste dag van de vakantie heb ik contact met de bedrijfsarts. Zij geeft me als advies nog maar 50% te gaan werken. Ik vind 75% (2 uur minder per dag) ook prima, maar zij vindt dat te veel. Dan kan ik niet goed uitrusten. Haar advies geeft lucht. De angst die ik voel wordt minder. Haar advies krijgen ik, mijn manager en onze HR Adviseur dezelfde middag in onze mail.

Er wordt zelfs even gesproken over verdere testen, opnames, weet ik veel wat. Ik krijg het er benauwd van.

Snap

Op maandag 31 augustus ga ik werken. Omdat ik mijn manager niet te pakken krijg, werk ik een hele dag. Dinsdag ben ik vrij en heb ik echt nodig om bij te komen. Woensdagochtend ben ik bijtijds op mijn werk. Om 9 uur heb ik een functioneringsgesprek met mijn manager. Gelegenheid om het advies van de bedrijfsarts te bespreken heb ik niet. Mijn manager begint het gesprek namelijk met: “Ik zal met de deur in huis vallen. We gaan je contract niet verlengen.” Wow. Dit had ik niet zien aankomen. Absoluut niet. Ik ben compleet overdonderd en weet niet wat me overkomt. In de twee redenen die worden genoemd kan ik me niet vinden. Dat geef ik kort aan. Maar verder weet ik niks te zeggen. Na tien minuten sta ik buiten en rijd ik verdoofd naar huis. Ik ben verdrietig, teleurgesteld, boos. Maar ook angstig. Wat zal deze stress doen voor mijn zwangerschap? Komende maandag beginnen we aan een verbouwing die we mede gefinancierd hebben met de intentieverklaring van deze werkgever. Op 7 oktober gaat mijn zwangerschapsverlof in. Mijn contract loopt af tijdens mijn zwangerschapsverlof. Betekent dit dat ik tijdens mijn verlof moet gaan solliciteren? Er gaan duizenden gedachten door mijn hoofd. Ik ben zo ontzettend overdonderd. Wilde hier heel graag blijven werken. Had het naar mijn zin. Heb fijne collega’s. Kan op de fiets naar mijn werk. En nu?

Ondertussen is het anderhalve week verder en voel ik voornamelijk nog teleurstelling. Teleurstelling dat ik ergens weg moet waar ik niet weg wil. Dat ik weer op zoek moet naar een nieuwe werkgever die bij mijn wensen past. Er is zoveel onzekerheid. Waar zal ik komen te werken? Welke dagen? Ga ik het fijn hebben? Moet ik salaris in gaan leveren? Ik slaap er slecht van en voel me onrustig. Gelukkig voel ik ook dat dit een kans is. Een kans om iets te zoeken wat meer dan 100 procent bij me past. Een werkgever die me uit kan dagen. Of ga ik iets voor mezelf beginnen? Ik weet het nog niet precies. Maar ook deze tegenslag kom ik weer te boven. Ik heb voor hetere vuren gestaan... 

3 jaar geleden

Hoi, Heel veel sterkte, ik hoorde dat mijn contract niet verlengd werd tijdens mijn verlof. Neem gewoon even de tijd, en vraag straks je uitkering aan. Het gaat jullie lukken!

3 jaar geleden

Hier een zelfde situatie. Hadden het 2 maand voor ik mee deelde zwanger te zijn nog over dat ik in januari met een BBL opleiding via hun zou kunnen doen, hadden ze zelfs al toegezegd, maar nadat ik bekend had gemaakt dat ik zwanger was, kreeg ik te horen dat mijn contract niet word verlengt omdat mijn functie eruit gaat(werk in de zorg als Helpende). Tjah, ik zou beginnen met een opleiding zodat ik wel het beoogde niveau zou hebben. Maar goed. Kwam er 3 dagen Later achter dat het sowieso niet klopte wat ze zeiden want iedereen kreeg bericht dat iemand die werkt op de huiskamer via hun aan de opleiding voor helpende zou beginnen per september dus hoezo die functie gaat eruit? Gaat dus puur om de zwangerschap, maar dat mogen ze niet zeggen. Net die week ook in de ziektewet terecht gekomen i.v.m. bekkeninstabiliteit en harde buiken. En zag dit ontslag dan ook totaal niet aankomen. Maar eind november dus ook geen werk meer en mijn verlof zou half december in gaan. Dag zelf en de dag erna was de klap hard, inmiddels denk ik ook van zoek het dan maar uit, ik vind daarna wel weer wat anders. Zoals ik het nu heb begrepen ga ik ziek uit dienst(sta tenslotte nu al ziek gemeld, terwijl ik nog tot november zou moeten), kom ik 2 weken in de ziektewet en dan gaat het over op zwangerschapsverlof. Dit mag ik uitzitten zonder solliciteren enz en na de zwangerschapsverlof heb ik recht op drie maanden ww en dan moet ik wel solliciteren. Het is niet anders. Had het graag anders gezien, had het heel erg naar mijn zin daar en dit kwam echt onverwacht. Voor jou ook heel veel sterkte en rustig aan. Jijzelf en je kleine komen op de eerste plek en als ze toch van je af willen, dan helemaal. Hopelijk vind je na je verlof werk dat echt bij je past en waar je kan blijven. En voor nu proberen te genieten van je zwangerschap en proberen niet te stressen.

3 jaar geleden

Jeetje wat heftig! :( Neem je rust! Dat heb je nu echt nodig en geen stress! ❤️ Ik hoop dat je na je verlof eindelijk iets vind dat perfect bij je past en goed voelt!