Tijn* deel 3: Tijns begrafenis

Op 10 april 2018 beviel ik van onze zoon Tijn terwijl ik pas 26 weken zwanger was. Enkele uren later bleek hij een zeer grote hersenbloeding te hebben gehad. We kregen van de artsen in het WKZ te horen dat Tijn geen kans had op een menswaardig leven. Ongeveer 18 uur na zijn geboorte namen wij afscheid van ons eerste kindje. De dag na zijn overlijden namen we hem mee naar huis. Zo konden wij en de mensen om ons heen afscheid van hem nemen. Op zaterdagochtend zou hij begraven worden.

Na enkele intense dagen was het tijd om definitief afscheid te gaan nemen van Tijns lichaampje. Hij was op woensdagmiddag vanuit het Wilhelmina Kinderziekenhuis mee naar huis gekomen en lag in zijn mandje op koelelementen. Zijn mandje stond op de commode, in het kamertje dat al grotendeels voor hem ingericht was. Hij werd in de nacht van dinsdag op woensdag geboren en op zaterdagochtend was het moment daar: We gingen hem begraven. Ik zag er al sinds zijn overlijden tegenop. Afscheid nemen van het zoontje dat we nog niet eens ontmoet hadden moeten hebben. De achttien uur die hij heeft geleefd waren veel te kort. Wat vind ik het vreselijk dat we geen filmpje van hem hebben gemaakt. We hebben foto’s, maar geen geluid. Ik zou hem zó graag nog eens willen horen. Er gebeurde in die achttien uur zoveel dat sommige herinneringen te ver weggeraakt zijn.

Zaterdagochtend 14 april. Tijn had de nacht van woensdag op donderdag en donderdag op vrijdag in zijn kamertje gelegen. Dat was zijn kamertje dus daar vond ik dat hij moest liggen. Maar die laatste nacht wilde ik hem bij ons hebben. Het was de laatste nacht dat we hem bij ons hadden. We hebben het wiegje in onze kamer geplaatst en zijn mandje daarin gezet. Hoe we die vrijdagavond precies hebben doorgebracht weet ik niet meer. We waren erg moe na onze “afscheidsborrel”, dat herinner ik me nog wel. En ik had die dagen vreselijke stuwing. Mijn borsten waren bijna vierkant. Ik deed er alles aan ze zo rustig mogelijk te houden: Douchen met een beha aan, strakke sportbeha’s dragen, de hele dag door salie-thee drinken. Op de ochtend van de begrafenis trok ik een jurkje uit de kast en dat paste maar net. Stom hoe zulke dingen bijblijven en dat ik andere dingen ben vergeten.

De kraamverzorgster is op tijd. Onze ouders, mijn (stief)broers en -zus en Daans grootouders komen bij ons aan. We hebben Tijn in zijn mandje op de eettafel gezet. Naast een grote bos bloemen. Het ziet er mooi uit, iedereen kan zo op een fijne manier nog voor de laatste keer iets tegen Tijn zeggen. Na een tijdje gaan Daan en ik met Tijn naar boven. We wikkelen hem met zijn knuffelkonijn in een warme deken. Daar overheen wikkelen we mijn trouwsluier. De sluier die ik iets meer dan een half jaar daarvoor met zoveel liefde en geluk heb gedragen tijdens onze bruiloft. Het plan was om een wieghemel van deze sluier te maken. Dat mocht niet zo zijn. Nu staan we zijn levenloze, veel te kleine lichaampje erin te wikkelen. Hoe gemeen kan het leven zijn. We strooien bloemblaadjes erop. We verlaten het huis op de klanken van ‘A Sky Full Of Stars’. Het nummer dat we ook tijdens onze bruiloft draaiden. En nu zo ontzettend toepasselijk.

Op het kerkhof neemt onze begrafenisonderneemster het woord. We staan bij het nog lege grafje van Tijn en zeggen hoe graag we hem bij ons hadden gehad. Hoeveel we van hem houden. Hoe erg we hem zullen missen. Niet alleen Daan en ik vertellen iets, ook onze ouders. Dan komt het moeilijkste gedeelte: Zijn mandje in het grafje zetten. Dit doet me vreselijk veel pijn. Nu is het écht. We gaan ons kindje daar achterlaten. In de aarde. Alleen. Voor altijd. Ik wil dit niet. Ik ben zijn moeder, dit hoor ik niet te doen! Ik hoor voor mijn kindje te zorgen. Toch moeten we hem achterlaten. Dat weet ik wel. Maar het voelt vreselijk oneerlijk en slecht van me. Gelukkig lukt het mezelf bijeen te rapen en dekken we Tijn toe met aarde en bloemen. Ik gooi een prachtige roos in zijn grafje. Het is tijd om naar huis te gaan.

’s Middags zijn we nog even wezen kijken hoe het graf eruitziet. Ik vind het prachtig. Met kaarsen en bloemen. Het is nog kaal, maar dat komt wel. Op dit moment is het mooi zoals het is. De pastoor komt even naar ons toe om zijn steun te betuigen. Het is bijzonder hoeveel mensen met ons meeleven. Het voelt fijn en soms ook overweldigend. Ik ben kapot. Als we thuis zijn ga ik op de bank zitten en kom ik er niet meer af. Gelukkig hebben onze ouders voor ons gekookt. De spanning van de afgelopen dagen valt van ons af. De adrenaline is op. Nu begint het besef binnen te komen wat er is gebeurd. Maar het echte verdriet moet nog komen. Rouw is hard werken. Zoals de nacht na de begrafenis. Als ik wakker word en hoor dat het ontzettend hard regent. Het enige wat ik op dat moment wil ik Tijn bij me hebben. Het doet pijn te weten dat hij buiten ligt. Deze scherpe randjes moeten slijten. Nu tweeënhalf jaar later weet ik dat het beter wordt. Maar die zaterdag 14 april 2018 lijkt het bijna het einde van de wereld… Gelukkig heb ik Daan. Mijn rots in de branding. Super papa van Tijntje zonneschijntje.