4 april 2022 onze eerste terugplaatsing in Duitsland, bij de punctie waren er best veel eitjes aangeprikt. Maar er bleef helaas maar één embryo over, maar niet bij de pakkenneer zitten want we hebben er maar eentje nodig. Tijdens de terugplaatsing zij de arts ook meteen, mocht deze niet lukken dan gaan we gewoon een andere samenstelling medicatie doen. Klinkt in jullie oren misschien gek want nu lijkt het net alsof ze deze nu al hadden opgegeven. Maar ergens gaf het mij ook hoop, hoop dat ze hier in ieder geval nog vertrouwen hebben in mijn lichaam wat ze in Nederland niet meer hadden.

Maar in zo'n traject is het enorm lastig want ook al doe je het samen, voelt het vaak wel alsof ieder zijn eigen proces heeft. De ene spuit zich vol met allerlei hormonen en heeft vaak een ingreep dat alle geproduceerde eicellen worden weg gehaald en een man gaat vaak zo'n hokje in om het in een potje te doen en even afgeeft bij zo'n balie... Ja je voelt te ''vibe'' goed het klinkt precies zoals je het leest seksloos, hier is nergens een vorm van passie te vinden. De enige passie die er is, is het moment dat de vrouw onder de hormonen zit en je vol passie laat zien wat die hormonen met haar doen. Ze is boos( en laat dit ook goed horen), verdrietig ze kan alles wel bij elkaar schreeuwen en ze is ontevreden over alles wat ze aantrekt.. En ik weet dat dit niet bij alle vrouwen zo is, ik had hier zelf gelukkig geen last van. En dan begrijpt hij ook nog je emotie niet...

Zie je de bovenstaande tekst, ja precies deze tekst kreeg ik in 2013 te horen van de artsen in het ziekenhuis. Toen mijn man en ik die dag naar buiten liepen dachten we ''ooohh maar dan zijn we zo zwanger'', ook zeiden we dit tegen vrienden en fantaseerde we er samen over. Wij waren eigenlijk meteen open over ons traject ik heb er nooit bij stil gestaan om het voor ons zelf te houden. Misschien kwam het ook omdat wij naar het ziekenhuis gingen vanwege de gezondheid van mijn man, we dit pad moesten bewandelen om de ziekte bij hem te stoppen. En hallo als je deze bovenstaand tekst krijgt waarom zou je dit niet delen toch? Ik weet nog dat wij op die licht roze wolk zaten, te dromen en te fantaseren hoe ons kindje er uit zou zien. We stonden totaal niet stil bij al die naalden die ik in mijn buik moest steken en stond ik niet stil bij die horror punctie die ik zou hebben. Stond ik niet stil dat ik keer op keer zo'n vervelende eendenbek ingebracht kreeg....Nee wij wij waren op dat moment hoog in de wolken en gedachten dat 2014-2015 ons jaar zou worden. 

Man wat was ik zenuwachtig, ik wist niet wat ik moest verwachten. Toen we er waren mocht ik na het melden bij de receptie , plaats nemen in de wachtruimte. Na een paar minuten werd ik opgeroepen en mocht ik mee naar een kamertje en moest ik wat formulieren tekenen, daarna mocht ik weer even plaats nemen in de wachtruimte. Maar al vrij snel werd ik geroepen en mocht ik mee lopen met een man, later merkte ik dat hij de anesthesist was. Ik mocht me omkleden en opnieuw formulieren tekenen, één formulier was dat ik niet mocht auto rijden.

Ik zat enorm te twijfelen of ik dit wel wilde schrijven, het is dan zo'n moment dat je gaat graven naar iets waar je geen zin in hebt of niet opnieuw naar boven wilt halen. Misschien is het ook schaamte of een gedachte bij andere ''och heb je daar weer zo één''. Nou ik ben Meredith en ik ben gepest van groep 7 /8 tot de eerste klas naja het kwam ook weer even terug toen ik 21 was en zo nu en dan op straat. En dit alles vanwege mijn huidskleur, yup je leest het goed. Ik heb ook een lange periode gehad dat ik niet deze ''kleur'' wilde hebben. Dus ben ik toch maar achter m'n laptop gekropen terwijl ik in bed lig/zit....

De afgelopen weken zijn een enorme rollercoaster geweest, iedere keer is het enorm heftig als je weer geconfronteerd word met het feit dat het zwanger worden nog langer duurt. Na zo'n miskraam zit je in zo'n negatieve spiraal en je weet dan ook even niet hoe je daar uit komt, vooral ook omdat je er uit wilt komen en er niet te lang in wil zitten. Maar wat is lang want het is niet niks waar je door heen gaat... Je gevoel en je lichaam staat stil terwijl de wereld om je heen gewoon doorgaat...

Ik had ook met m'n hele hart gehoopt dat ik dit niet weer opnieuw moest meemaken, ik had gehoopt dat ik nu eindelijk een blog kon schrijven dat ik 12 weken zwanger was. Dat ik een blog kon schrijven over welke kleuren we in de kinderkamer gaan doen, of dat we aan het twijfelen waren welke kinderwagen we nou moest doen. Dat ik een keer kon schrijven over de schopjes die ik voelde, hoe ons kleintje nou zou aan het groeien was. En terwijl ik dit schrijf springen de tranen weer in m'n ogen, ik kan je vertellen dat de pijn niet minder word nu ik dit alweer moet meemaken.

Maar ja wat is ONZE deur, er zijn nog te veel mogelijkheden. Er is één iemand die weet wat er aan de andere kant van onze deur zal zijn, maar wist ik het maar wat het was. ( ik hoor je denken wie dan.. , nou zoals de meeste weten ik geloof dus ik geloof dat Hij weet wat onze toekomst is) Het is niet zo dat ik geen vertrouwen of hoop meer heb, want er kan nog zo veel gebeuren. Nu het hoofdstuk iui achter ons ligt, wil ik dit ook echt afsluiten maar hoe ik ben wel 2x zwanger geweest tijdens een iui. Het maakt het ook lastig dat dit dan niet nog een keer gebeurde, ik weet ook wel dat überhaupt zwanger worden het hogere wiskunde is. Want het betekend niet dat iedere vrouw ook iedere maand zwanger kan worden, het komt ook wel eens voor dat er een ´´leeg´´ eitje in die maand zit..

Nou deze vraag gaat over mij, toen ik 6/7 jaar oud was ben ik uit huis geplaatst. Ik kwam rond mijn 4/5 naar Nederland samen met mijn moeder en in die tijd heb ik in Capelle a/d IJssel gewoond. Rond mijn 6e gebeurde er iets bij mijn thuis wat niet normaal is een gezin, hier ga ik niet verder over uit wijken omdat dit niet een onderwerp is wat ik nu hierin wil delen. Maar ga er maar van uit dat het iets is wat niet hoort, nou hoor ik je denken waarom wil ze dit dan niet delen als ze wel over dit onderwerp gaat praten. Nou omdat het mijn doel niet is wat er is gebeurd maar hoe het leven voor mij was als pleegkind, ik een baan(ik werk met jongeren die uit huis zijn geplaatst) heb waarbij dit verhaal niet perse hier online hoeft.