Had ik maar een ander kleurtje, dan was alles veel makkelijker geweest....

Ik zat enorm te twijfelen of ik dit wel wilde schrijven, het is dan zo'n moment dat je gaat graven naar iets waar je geen zin in hebt of niet opnieuw naar boven wilt halen. Misschien is het ook schaamte of een gedachte bij andere ''och heb je daar weer zo één''. Nou ik ben Meredith en ik ben gepest van groep 7 /8 tot de eerste klas naja het kwam ook weer even terug toen ik 21 was en zo nu en dan op straat. En dit alles vanwege mijn huidskleur, yup je leest het goed. Ik heb ook een lange periode gehad dat ik niet deze ''kleur'' wilde hebben. Dus ben ik toch maar achter m'n laptop gekropen terwijl ik in bed lig/zit....

Wat het bizarre is dat pas toen ben gaan kijken naar mijn huidskleur, pas toen andere daar opmerkingen over maakte. Ik ben in die jaren daarvoor er niet mee bezig geweest, ik heb natuurlijk even gewoond in Suriname nou daar een groot gedeelte van de bevolking ''mijn huidskleur''. Toen ik naar Nederland kwam woonde ik in een woonplaats met veel culturen dus viel het ook niet op, toen ik in het kindertehuis zat werd ik op een multiculturele school geplaatst. Dus ik was totaal niet bezig met ik zie er anders uit. Daarna verhuisde ik naar een dorp en zelfs heb ik totaal geen last gehad van pesterijen vanwege mijn huidskleur.

Toen ik opnieuw moest verhuizen en in een woonplaats kwam te wonen waar op dat moment niet veel donkere kinderen woonde , kwam het op een gegeven moment wel mijn huidskleur te sprake. Ineens hadden ze een woord voor mij verzonnen wat in combinatie was met mijn huidskleur en naam MERkstift. Ja je leest het goed ik heb zelfs er naar gevraagd waarom ze dit zeiden, ik kreeg dan de opmerking omdat de stift zwart is en de eerste 3 letters van mijn naam. Yup bizar in eerste instantie voelde ik hier niet zo veel bij, maar het werd steeds erger zelfs kinderen van andere klassen gingen het doen ( buurt kinderen van mijn klasgenoten gingen het gebruiken). En de woonplaats waar ik woonde is niet groot.. Ik was een keer zo boos dat ik één van de pesters aan één hand omhoog tilde en hem boos tegen het bord hield, maar het hielp niet hij moest er gewoon om lachen. Het lastige aan mijn situatie was ook dat ik op een basisschool zat met veel leerlingen die last hadden van gedragsproblemen, ik zelf zat op die school omdat ik moeite had met rekenen ( tenminste dat denk ik, soms dacht ik ook dat het kwam omdat ik pleegkind was )

Toen ik klaar was op die school ging ik zoals iedereen naar een middelbare school, Ik kreeg een enorm laag studie niveau dus kwam ik niet in aanmerking voor een reguliere middelbare school. Mijn pleegouders stonden hier niet achter en geloofde ergens ook niet dat ik dit advies kreeg, ze probeerde ook van alles om te zorgen dat ik niet naar speciaal onderwijs moest. Maar dit gebeurde toch, zo kwam ik op een school waar een internaat naast zat. Voor lezers die niet weten wat een internaat is , het is te vergelijken met jongeren die op dit moment wonen op een drie milieus voorziening. Jongeren die vaak door gedragsproblemen of enorm verzuim van school komen te wonen op een plek waar de school ook op datzelfde terrein is. In eerste instantie ging het best goed op die school, ik moest er op de fiets heen ( 50 min heen en 50 min terug). En tijdens het fietsen leerde ik mensen kennen en zo ontstond er een vriendschap met iemand. Dit ging heel goed, totdat ik mijn verhaal aan haar vertelde waarom ik uit huis was geplaats. En toen mocht ze ineens niet meer met mij omgaan van haar vader( hij was toen politie agent en zei tegen haar dat ik loog). 

En uit het niets begon het pesten weer , haar buurjongens zaten ook op die school en zij vertelde hun wie ik was. En via via hadden zij te horen gekregen wat mijn pestnaam was. Dus werd deze gebruikt, het begon eerst met een klein groepje en er werden steeds meer groepen bij betrokken. Ook dat meisje waar ik heel lang mee omging deed er niks tegen maar ze deed mee. Ik kwam iedere dag huilend thuis want ineens was de hele school tegen mij. En toen gebeurde er iets geks iets waarvan ik in eerste instantie dacht dat het iets leuks was. Ik kwam op school en kreeg ineens een briefje van iemand waarop stond dat een jongen van de school mij wel leuk vond. Ik had dit natuurlijk niet verwacht en vond dit wel leuk, het kwam totaal niet wantrouwig over vooral omdat het zo geloofwaardig was. Deze jongen zocht me steeds op en kwam zelfs in de pauze bij me zitten, maar nu voelen jullie hem misschien al aankomen. Deze hele situatie was een vooropgezet plannetje , hier werd een act gespeeld waar de hele pestgroep van af wist. Dus helaas werd dit ook in geuren en kleuren in bijzijn van andere medegedeeld dat er niks van waar was en werd ik door iedereen helemaal uitgelachen. Tot op de dag vandaag snapte ik niet waarom ik werd gepest, continu werd mijn huidskleur erbij gehaald. Terwijl er in die vrienden groep van de pesters 2 meiden zaten( zussen en tweeling) die ook een donkere huidskleur hadden. 

Mijn pleegouders hebben zelfs geprobeerd om met de school te praten, leerlingen werden aangesproken ( wat het erger maakte) de school deed er eigenlijk verder niks aan. Mijn pleegouders besloten in de herfstvakantie om mij van school te halen, ik ben nooit meer terug gegaan naar die school. Na de herfstvakantie starten ik op een andere school, wat ik wel heel spannend vond omdat ik dacht dat ze daar vast het zelfde gingen doen. Maar toen ik daar begon en m'n eerste schooldag had werd ik voorgesteld aan de klas en vroeg de klas meteen waarom ik naar een andere school ging. Toen ik mijn verhaal vertelde werd ik zo warm ontvangen in die klas en zat ik nooit meer alleen in de pauze...

>Toen ik ongeveer 20/21 was kwam de naam MERKstift weer even terug, dit kwam na dat ik op tv was geweest bij take me out. Ineens was ik weer even in beeld en als ik dan weer op visite was in mijn oude woonplaats kwam ik oud klasgenoten tegen die dit woord naar me riepen. Yup ook zij waren rond de 20, maar wat ook vervelend was dat ze de nieuw generatie die wat jonger waren hierin mee namen....

Het heeft me ook gevormd maar ook zeker getekend, ik heb me heel lang anders gevoelt. Ik voelde mezelf al anders doordat ik pleegkind was, niet opgroeide bij mijn eigen ouders en cultuur... Dat laatste vond ik heel lastig, je bent als kind op een geven moment al aan het zoeken wie ben ik, wat wil ik. En dan gaat een ander voor mij bepalen dat ik anders ben omdat ik een andere huidskleur had.......Ook is afwijzing daardoor onder andere door het pesten enorm vergroot, andere wezen mij af omdat ik een andere huidskleur heb. Dit is wat ik enorm met mij meedroeg en eigenlijk draag. Want of je het nu wil of niet het is een litteken, een litteken dat ''geheeld'' is maar ook af en toe erg gevoelig is. Ik draag het ook mee in mijn dagelijks leven: in vriendschappen, families, mijn werk en huwelijk.... En dan kan een ander zeggen'' ach trek je er niks van aan'', ja dat wil je heel graag je er niks van aantrekken. Maar ook ik heb een gevoel, ik heb wel een dikke huid maar ook die voelt gewoon de wind die waait...

Foto: Chantal stolp

Instagram: huisje.boompje.handicap