De onderzoeken bij Cuypers & Cuypers

Man wat was ik zenuwachtig, ik wist niet wat ik moest verwachten. Toen we er waren mocht ik na het melden bij de receptie , plaats nemen in de wachtruimte. Na een paar minuten werd ik opgeroepen en mocht ik mee naar een kamertje en moest ik wat formulieren tekenen, daarna mocht ik weer even plaats nemen in de wachtruimte. Maar al vrij snel werd ik geroepen en mocht ik mee lopen met een man, later merkte ik dat hij de anesthesist was. Ik mocht me omkleden en opnieuw formulieren tekenen, één formulier was dat ik niet mocht auto rijden.

.

Eenmaal in de behandelkamer werd ik steeds zenuwachtiger. Maar ik werd heel warm opgevangen… Meneer Cuypers deed de ingreep..Wat een fijn en rustig persoon is dat, ik voelde me snel op me gemak. Hij ging uitleggen wat hij ging doen. Ondertussen werd ik aan van alles aangesloten, kreeg ik medicatie toegediend waar ik een beetje duizelig van werd de hele kamer draaide….

.

Eerst kreeg ik een inwendige echo en daarna ging hij starten met de behandeling. Tijdens het maken van de echo vertelde hij dat hij merkte dat ik een vernauwde baarmoeder mond had. Nooit geweten, hij vroeg ook of mijn iui’s en terugplaatsen wat lastig gingen. En dit klopt ze hebben er altijd moeite mee en zijn lang bezig. Ook vertelde hij dat hij zag dat ik een aantal vleesbomen had. Ik wist dat ik er eentje aan de buitenkant van m’n baarmoeder heb, maar hij vertelde dat ik er ook een paar in m’n baarmoeder had. Het gekke is dit is mij nog nooit verteld in het ziekenhuis….🙄, ja ik wist van die ene aan de buitenkant van m’n baarmoeder. Maar hij vertelde dat het geen kwaad kon om zwanger te worden, zolang het niet in m’n baarmoederslijmvlies zit is er niks aan de hand.

.

Na de echo ging hij verder en begon hij met de hysteroscopie en sratching hij bracht die vervelende eendenbek werd ingebracht maar deze keer merkte ik er niks van. Dit kwam waarschijnlijk doordat ik helemaal onder zijl lag hahaha… Toen hij ging beginnen zeiden de anesthesisten dat ik diep moest inademen en uitademen, ik dacht oke nu ga ik diep slapen. Maar toen ik dit deed merkte ik dat ik niet weg viel en bleef ik er gewoon bij, ja ik voelde me enorm licht in m’n hoofd. En als ze me nu een rondje zou laten door de ruimte zou ik omvallen, want mijn lichaam voelde zwaar m’n hoofd licht en ik kreeg mijn slijm niet weg. Man wat was dit eng het slikken lukte me gewoon niet, ik kwam zelfs iets omhoog om het voor elkaar te krijgen maar het lukt niet. Terwijl hij bezig stelde hij af en toe een vraag en vroeg hij ook of het nog goed ging. Ineens overviel het me en begon ik te huilen, heel bizar gevoel was dat. Ik had namelijk geen pijn maar ineens kwamen daar de tranen, meteen werd er gevraagd of ik pijn had maar ik zei dat dit niet zo was. Ik vertelde ze met een gevoel van een dubbelle tong dat het allemaal een beetje veel was. Te veel jaren bezig voor onze grote wens, de teleurstellingen, pijn, verdriet alles kwam omhoog… Echt heel bizar ik had ook totaal niet de controle, want vaak als ik dit omhoog voel komen lukt het me wel om weg te krijgen. Maar de tranendal bleef maar komen, ondertussen pakte de assistent anesthesist m’n hand en wreef er overheen. En de assistent van meneer Cuypers wreef over mijn been en meneer Cuypers zei dat het goed was om te huilen, dat ik alles er uit moest gooien en niks moest inhouden. Het was heel fijn dat ieder op zijn manier mij geruststelde…. Na ongeveer 15/20 min was hij klaar en werd ik al snel afgekoppeld. Ik mocht komen zitten, nou ik kan je vertellen dat is niet te doen als je er zo bij ligt. Ik moest ook zelf lopen naar de uitrust kamer, het voelde alsof ik 4 flessen wijn op had man man gelukkig hielde ze me wel vast. Over 3 weken krijgen we de uitslag en kunnen we een besluit nemen om bij Cuypers&Cuypers verder te gaan, maar voor ons is het wel duidelijk dat wij hier verder willen ondanks de afstand….