Wij gaan met onze reis de grens over, zal het daar dan wel lukken....

De afgelopen weken zijn een enorme rollercoaster geweest, iedere keer is het enorm heftig als je weer geconfronteerd word met het feit dat het zwanger worden nog langer duurt. Na zo'n miskraam zit je in zo'n negatieve spiraal en je weet dan ook even niet hoe je daar uit komt, vooral ook omdat je er uit wilt komen en er niet te lang in wil zitten. Maar wat is lang want het is niet niks waar je door heen gaat... Je gevoel en je lichaam staat stil terwijl de wereld om je heen gewoon doorgaat...

Af en toe flits het door je gedachten'' wat nu, wat gaan we nu doen'', het is ook heel lastig los laten als je lichaam de laatste 2 jaar ineens wel zwanger wordt. Want een paar jaar geleden gebeurde er gewoon niks en bleven de testen witter dan wit, werd ik te vroeg ongesteld... 

Waarbij we een paar jaar geleden niet hoefde stil te staan bij het financiële stukje moeten we het dit keer wel doen, weer zo'n stress situatie wat nu gewoon niet handig is om stress over te hebben. We zijn daarom ook super blij dat er een groot bedrag is opgehaald met de crowdfundig, we zijn al over de €1000.. Het totaal bedrag voor alles is €3500 wat een bedrag he. Als je het snel zegt valt het mee....

Maar toch ondanks het bovenstaande stukje besluiten we toch om verder te gaan, dus schreven wij ons 2 weken geleden in bij Cuypers&Cuypers. Dit doen we omdat ze me misschien daar volledig kunnen onderzoeken waarom het niet lukt, misschien komen zijn achter nog meer dingen dan wat Nederland heeft gedaan. Toen we de formulieren hadden ingevuld , er gingen meerdere mailtjes heen en weer omdat ik dacht dat ik alleen de formulieren hoefde in te vullen( wij werken met een donor). Maar uiteindelijk hadden ze alles binnen en zou ik binnen enkele weken bericht krijgen, tenminste dat dacht ik. Maar ik kreeg eigenlijk 2 dagen later al bericht en wilde ze een afspraak met ons inplannen. We kregen te horen dat er een plekje voor ons was in november, m'n eerste gevoel zij '' jeetje dan pas...'' gelijk kreeg ik last van teleurstelling en frustratie.. 

Maar de volgende dag werd ik gebeld dat er eerder een plekje was vrijgekomen, gewoon 2 maanden vroeger namelijk donderdag 9 september al. Ergens was ik wel een beetje zenuwachtig omdat je ook ergens in je hoofd hebt misschien kunnen ze niks voor ons betekenen. We hadden om half 8 onze afspraak, yup lekker vroeg de afspraak was via Skype ( ik heb dit al in weet ik veel hoeveel jaar niet gebruikt). De arts liep met ons alles door wat wij hadden ingevuld, ook vulde ik dit mondeling nog een beetje aan. Hij sprak met ons over de miskramen die ik heb gehad en of ze al een onderzoek hierover hebben gehad. We hadden het over ons fertiliteitstraject die we in 2013 hadden, wat we toen hebben gedaan en dat daar geen zwangerschap uit is gekomen. Ook vertelde ik hem over onze laatste behandeling en dat ik weer heel veel follikels had maar weinig embryo's. Ik vertelde hem dat ik aan de fertiliteitsarts vroeg hoe dit kwam en dat ik te horen kreeg dat er waarschijnlijk iets met mijn eicellen was. De arts zei toen meteen dat hij hier een andere mening over had dat hij dacht dat ik gewoon de verkeerde medicatie heb gehad en dat ze te vroeg een punctie hebben gedaan. Dit in Nederland veel gebeurt omdat ze bang zijn voor een overstimulatie, maar dat als ze iets langer hadden gewacht ik meerdere embryo's had. Het stimuleren voelde voor mij ook heel kort, de punctie was ook naar voren gehaald. Maar ja ik heb er totaal geen verstand dus ik dacht dit zal wel kloppen... Ook zei hij dat het vaak helpt om niet gelijk een terugplaatsing te hebben maar in de volgende cyclus, in Duitsland doen ze dit ook vertelde hij. Pfff dit nieuws dit alles wat hij vertelde voelde enorm zwaar, ik dacht alleen maar wat als, wat als we niet al eerder naar Duitsland waren gegaan....

Wat er nu gaat gebeuren is dat ik bij m'n volgende cyclus een onderzoek krijg, zo gaan ze bloedprikken om alles goed na te kijken. Krijg ik een baarmoederonderzoek( dit is een behoorlijk duur onderzoek) en gaan ze onder andere onderzoeken of de miskramen die ik heb gehad aan mijn baarmoeder liggen. En zodra de uitslagen van de onderzoeken er zijn worden deze besproken en word er een plan gemaakt en wordt er besproken of wij dit alles in Duitsland gaan laten doen. Voor de scratching krijg ik wel een roesje vertelde de verpleegkundige dus ga ik alvast opzoek naar iemand die mij terug wilt rijden vanuit Duitsland. Want dat maakt het wel lastiger om naar Duitsland te gaan, mijn man kan niet terug rijden. En ik zie het ook niet zitten om in Duitsland in een hotel te slapen, maar dan komen we weer bij het stukje hulp vragen. Pfff dat blijft voor mij een uitdaging, ik denk dan ook soms hop niet aanstellen... 

Nu is het allemaal afwachten wat dit ons gaat brengen en ik hoop dat het ons niks meer gaat ontnemen....

Insta