Waarom begreep HIJ mijn emotie niet.....

Maar in zo'n traject is het enorm lastig want ook al doe je het samen, voelt het vaak wel alsof ieder zijn eigen proces heeft. De ene spuit zich vol met allerlei hormonen en heeft vaak een ingreep dat alle geproduceerde eicellen worden weg gehaald en een man gaat vaak zo'n hokje in om het in een potje te doen en even afgeeft bij zo'n balie... Ja je voelt te ''vibe'' goed het klinkt precies zoals je het leest seksloos, hier is nergens een vorm van passie te vinden. De enige passie die er is, is het moment dat de vrouw onder de hormonen zit en je vol passie laat zien wat die hormonen met haar doen. Ze is boos( en laat dit ook goed horen), verdrietig ze kan alles wel bij elkaar schreeuwen en ze is ontevreden over alles wat ze aantrekt.. En ik weet dat dit niet bij alle vrouwen zo is, ik had hier zelf gelukkig geen last van. En dan begrijpt hij ook nog je emotie niet...

Bij dit laatste kan ik wel over meepraten.... En dit was voor het eerst dat ik dit zo voelde, de andere keren had ik dit totaal niet. Naja hij praat over het algemeen niet zo goed over zijn emoties, het is ook iets wat in je zit of je van huis uit heb meegekregen... 

Wat gebeurde er nou: 3 maanden terug mocht ik weer verder gaan met ons traject alleen nu gingen we voor een ivf poging. Dus andere en meer hormonen, hier had ik overigens geen last van ja alleen ik merkte dat ik weer aankwam. Ik zet elke spuit zelf houd zelf bij wanneer ik dit moet doen, af en toe vroeg hij wil of ik mijn spuit al had gezet. Ik had zo nu en dan echo's om te kijken hoe het proces ging, maar ook dit deed ik alleen vanwege C. Hij was er ook niet bij toen ik mijn punctie kreeg dit omdat ik mijn puncties onder een narcose heb dus er niemand bij mag zijn. Ik had enorm veel follikels die waren aangeprikt dus had ik hier behoorlijk last van en mocht ik die week ook niks doen. Dus koos ik er voor dat er iemand met mij mee ging toen ik mijn terugplaatsing kreeg en omdat mijn man momenteel niet meer reed bleef hij thuis... Wat enorm lastig was voor ons allebei.... Hij zit in een rolstoel en iemand moest de stoel uit de auto tillen en hem door het ziekenhuis duwen en die vriendin die mee was zelf in haar herstel van haar ziekte... 

Toen ik na 2 weken verblijd werd met een positieve test wilde ik dit zo snel mogelijk met hem delen, zo bizar dat het gewoon weer raak was. Iets wat wij in het begin van ons traject nooit hebben meegemaakt. Af en toe overviel de angst mij wel want wat als... wat als het weer mis gaat. Maar ook druk je deze gedachten weg omdat je dit niet wilt voelen, je wilt niet dat de roze wolk waar je op zit donkere vlekken krijgt. Je blijft elkaar ook voeden met positieve gevoelens, je blijft beide op die roze wolk en zorgt er samen voor dat die donkere vlekken ver weg blijven. 

Maar dan ineens heb je en een mooie test in je handen maar vind je bloed op je papiertje, ineens is daar weer die angst. Maar je probeert nog steeds die wolk roze te kleuren en dit lukt aardig maar die donkere vlekken blijven terug komen, af en toe zijn het ook grotere vlekken. Tot er een moment kwam dat ik brak, voor het eerst raakte ik in paniek en moest ik heel hard huilen. Dit kon mijn man er niet bij hebben, ergens leek het wel alsof zijn lichaam zich vulde met een enorme verdriet maar er geen ruimte was voor mijn verdriet. Dus ineens kwam er uit het niets een enorme emotie bij hem, maar met zijn woorden duwde hij mij in één keer aan de andere kant van het huis. Zijn woorden sneden als kleine messteekjes in m'n hart ;'' stop met dat gejank anders ga je maar weg''. Deze woorden deden zo'n pijn dat ik volledig instorten en naar boven ging, de laatste keer dat ik zo hard gehuild heb is toen ik het telefoontje kreeg van een verpleegkundige in de nacht dat het niet goed ging met m'n man en ik heel snel naar het ziekenhuis moest komen. Ik brak onze hele slaapkamer lag vol met stukjes van mij, ik wist ook niet hoe ik dit weer bij elkaar moest rapen. Ik belde die vriendin die toen met mij mee was naar de terugplaatsing, ze woont ook schuin onder ons. Maar ze nam niet op... Terwijl de tranen over mijn wangen liepen ben ik in een foetushouding onder de dekens gaan liggen, ik was gebroken... Ik bad en schreeuwde naar God, ik bleef herhalen waarom nou ik. Ergens voelde het alsof ik ons kind alweer was verloren en doordat mijn emoties er niet mochten zijn, voelde het extra dat het mijn schuld was dat het weg was.....

 Ik voelde me aan de kant gezet mijn emotie en mijn hele zijn mocht er niet zijn... Beide spraken we een andere taal en er was niemand om ons te vertalen. Ergens voelde we ons beide eenzaam in ons verdriet, op dat moment konden we er niet voor elkaar zijn. Het leek alsof hij zijn emoties niet wilde delen door tranen en ik wilde juist mijn emoties delen door tranen. Ja en hoe breng je deze 2 mensen samen... 

Uiteindelijk belde die vriendin terug en begon ik heel hard te huilen, ze kwam meteen naar me toe. Ik vertelde haar wat er aan de hand was en ze troosten me meteen. In haar bij zijn belde ik Chantal huilend dat ik nog meer bloed was verloren, samen met die vriendin die bij me was gaven zij me beide woorden dat de stukjes die verspreid lagen weer langzaam hun weg aan het terug vinden waren. Die vriendin haalde een digitale test die ik in haar bijzijn kon doen, de test gaf nog steeds positief aan alleen stond er nu op 1-2 weken in plaats van 3+ wat ik die weer ervoor had. 

Toen ik uiteindelijk aan het einde van de dag weer naar beneden ging, zag ik mijn man op de bank zitten. Ergens voelde ik een enorme boosheid want HIJ had mij afgewezen in mijn emoties... Even dacht ik ook waarom zou ik nog met je praten als je me toch niet wil begrijpen. Maar ik zag aan alles dat hij het even een ongemakkelijke situatie vond, ik merkte ook dat hij er niet over zou beginnen. Dus begon ik het gesprek, hij vertelde zijn gevoel hierbij en ik vertelde hoe ik mij voelde. Hij vertelde dat hij het heel ingewikkeld vond hoe ik me voelde omdat hij zich ook zo voelde maar niet wist hoe dit te uiten, hij bang was dat het weer mis was maar hij niet om kon gaan met deze angst. Het hem te veel werd dat mij emoties er ook waren en ik dit enorm uiten... Langzaam kwam we weer bij elkaar...

Ik hoop niet dat je dit als verwijt hebt gelezen, het verwijt dat ik naar mijn man heb. Want dat is totaal niet want we zullen elke emotie beide op een andere manier ervaren.. Dit mag ook, het belangrijke vind ik zelf wel dat je elkaar de ruimte geeft in welke emotie ook. Geef elkaar de ruimte, geef elkaar de ruimte om na te denken over je emotie maar zoek dan weer een moment om weer nader tot elkaar te komen. Want het nader tot elkaar komen is enorm belangrijk in ieder huwelijk of relatie.....

Instagram: huisje_boompje_handicap