Mijn hart is gebroken en verscheurd...

Ik had ook met m'n hele hart gehoopt dat ik dit niet weer opnieuw moest meemaken, ik had gehoopt dat ik nu eindelijk een blog kon schrijven dat ik 12 weken zwanger was. Dat ik een blog kon schrijven over welke kleuren we in de kinderkamer gaan doen, of dat we aan het twijfelen waren welke kinderwagen we nou moest doen. Dat ik een keer kon schrijven over de schopjes die ik voelde, hoe ons kleintje nou zou aan het groeien was. En terwijl ik dit schrijf springen de tranen weer in m'n ogen, ik kan je vertellen dat de pijn niet minder word nu ik dit alweer moet meemaken.

We waren zo dankbaar vorig jaar dat er via een crowdfundig die m'n lieve vriendin had opgezet geld was verzameld dat we konden gebruiken voor onze ivf poging. Onze hoop was nog niet weg, en oh wat was ik blij dat ik zondagochtend op m'n werk de twee streepjes zag verschijnen. Ik dacht nee dit kan niet, waarschijnlijk slaap ik nog... Meteen belde ik Chantal ( die vriendin van de crowdfundig), ik trilde en begon gelijk te huilen. Maar ik huilde heel zachtjes want anders werden de jongere wakker... Ook belde ik Phylicia een andere vriendin van mij die net zoals mij in een fertiliteitstraject zit..

Tijdens de overdracht op m'n werk wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk naar huis en m'n man het goede nieuws vertellen. En ooh wat glunderde hij toen hij de test zag, hij geloofde het ook niet en vroeg toen ook wat de 2 lijntjes betekende. Ik ben toen ook naar de supermarkt gegaan om taartje te halen, want dit moest natuurlijk gevierd worden.

Voor het eerst wilde ik iedere dag een test doen, ja daar was die angst weer. De angst waarover ik in m'n vorige blog schreef. De angst die niet zomaar weg gaat en die je in zo'n situatie niet weg kan nemen... Ik had die dag voor de eerste test ook gebeden, ik bad dat als deze poging niet gelukt zou zijn God onze kleintjes daarboven wilde beschermen.... Maar ineens had ik toch een positieve test en had ik zowel het gevoel van angst als het gevoel van rust. Misschien klinkt het voor jou allemaal heel zweverig... De dagen kropen voorbij en ook begon ik ineens te vloeien, maar het gekke was de testen werden wel donkerder. 

Ook ben je geneigd om te kijken of je al bepaalde zwangerschapssymptomen hebt, maar ik ben vast één van de vrouwen die vrijwel nergens last van heeft. Want die had ik de vorige keren ook niet, ik had alleen enorm last van obstipatie, kon niet zo lekker meer m'n tandenpoetsen zonder te kokhalzen. Mijn buik was al enorm opgezet , dit had ik de vorige keren ook.

Toen ik het ziekenhuis belde om door te geven dat ik een positieve test had, zei ze wel dat ik een week eerder m'n echo kreeg omdat ik aan het vloeien was. Ook mocht ik die middag bij de apotheek bepaalde medicatie ophalen omdat ik het antifosfolipiden syndroom heb, dit is onderzocht na m'n 2de miskraam. En zou ik nog een andere medicatie krijgen als ze een kloppend hartje zouden zien.

Na 6 dagen stopte ik met vloeien en kreeg ik steeds meer vertrouwen, maar was ik nog steeds zenuwachtig voor de echo. Mijn man mocht deze keer mee dit vond ik super fijn. Nou de dag van de echo was, met mijn ogen dicht ging ik liggen op de behandelbank. Ze vertelde meteen dat ze even een poos stil bleef omdat ze goed wilde kijken, dit niet meteen iets slechts was. Maar helaas ze kon niks vinden en wilde er graag iemand bij halen om samen te kijken. We moesten toen wel even opnieuw de wachtkamer in omdat de gynaecoloog nog met iets anders bezig was. Nou daar zaten we weer verschillende verpleegkundige van de afdeling kwamen naar ons toe omdat de tijd van onze echo allang voorbij was. Ze vroegen of we al geholpen werden... De hele afdeling leefde met ons mee. We mochten opnieuw naar binnen ook de gynaecoloog kon niks vinden, maar hij kon ook niet zeggen dat het dan geen goed nieuws was. Daarom moest ik ook bloed prikken om te kijken hoeveel hcg er in m'n lichaam zat. En zouden we dit zelfde over 2 dagen weer hebben, maar begin middag kon ik het niet laten om m'n dossier te bekijken. De uitslag was binnen en ik zag dat er hele lage cijfers stonden, ik wilde dit tegen m'n man vertellen en werd ineens gebeld door het ziekenhuis... Ik hoorde al aan haar stem dat het niet goed was en dit was heel ook zo... Ik begon direct te huilen want weer was het niet gelukt, ik word tot nu toe zwanger maar het gaat iedere keer mis... In de middag werd ik ook door een verpleegkundige gebeld want ze had het nieuws ook gezien en wilde me daarom ook graag bellen. Het was ook voor het eerst dat ik nog meer het gevoel had dat ik geen nr was. Want ze had me namelijk al meerdere keren gebeld van de periode van de positieve test tot de echo, ook belde ze me een paar dagen na de echo... 

Hoe wij ons voelen gebroken op alsof iemand ons hart heeft gebroken, mijn man gaat er anders om dan hoe ik er zelf mee om ga maar ook hij toont soms z'n verdriet. En ik ja ik heb nog niet helemaal mijn emoties onder controle... Ik huil veel in bed als ik ga slapen, soms huil ik mezelf in slaap.... De hele week krijg ik super veel lieve berichten van volgers, familie, vrienden, collega's , helaas sluit ik mezelf daar zo nu en dan voor af. Ik weet dat het er niet hoeft te zijn maar ik doe dit omdat ik me schaam, schaam dat het me niet is gelukt het is toch mijn lichaam. Ik hoor jullie nu zeggen '' je hoeft je er niet voor te schamen, je kan hier niks aan doen''. Maar dit komt vooral ook omdat deze poging deels is gefinancierd door de meeste lezers van zowel mijn pagina als die van Chantal...

>En hoe nu verder, ja ik heb enorme angst echt enorme.. Worden wij ooit wel ouders van ons kleintje , blijf ik ooit zwanger , mag ik ooit bevallen van ons kleintje. We hebben ook zeker wel hoop, maar ik wil nu wel weten hoe ik zwanger kan blijven...

Die lieverd Chantal Stolp is opnieuw een crowdfundig begonnen voor ons, zo lief. Zo mooi om te zien dat er volgers zijn die nog meer met ons mee hopen voor onze Rainbow baby...

Insta: huisje_boompje_handicap