Toen ik 2 jaar terug zwanger was van mijn meiden, en de grootste 'twin shock' te boven was, zag ik het al helemaal voor me. Vanaf dag 1 had ik al het gevoel dat jullie meiden waren, en kon ik alleen maar in meisjes termen denken 🫣
Ik zag het al helemaal voor me, de twee zusjes samen hand in hand lopend door de bossen op de vakantie. Altijd elkaar hebben en nooit alleen. Die verwachting moest ik al snel loslaten toen bleek dat Riley ernstig ziek was, en geen eerlijke kans op een menswaardig leven zou krijgen 💔Toch steekt het nog geregeld, maar ondanks alles voelt dit toch echt als een enorme rijkdom. Niets, maar dan ook niets in het leven is vanzelfsprekend. Kindjes mogen krijgen is een gegeven, een wonder, laat staan een gezond kindje. 

Zolang jouw naam genoemd wordt zal jij bestaan. Dat lijkt best simpel, maar dat is nog best een opgave! Want hoe betrek je een kindje, die maar zes dagen geleefd heeft, bij je dagelijkse leven?

Ik kan me dit moment nog zo goed herinneren..

Machteloos staan we aan de zijlijn, toezien hoe ons perfect uitziende kindje als een vlammetje aan het doven is. En er is helemaal niks wat we kunnen doen om dat te voorkomen. Ik kon niet eens meer naar mn dochter kijken zonder te denken, mijn god, mijn kind gaat dood. En er is niks wat ik doen kan om dat tegen te gaan.

Nog nooit was er een jaar zo snel voorbij gegaan. Nog nooit was een warme, feestelijke decembermaand zo koud en leeg geweest.  

Acht maanden ben je nu. En steeds heb jij mij een beetje minder nodig. Ik merk vrijwel niks meer van het feit dat jij iets bij je mist. Is jouw rauwproces voltooid? Wat zou ik graag in je hoofdje kijken. Zien hoe jij de dingen ervaart en wat jij hebt meegekregen van het overlijden van je zusje. Vanaf de dag dat jullie zijn ontstaan zaten jullie in de zelfde vruchtzak. Geen vliesje er tussen dus huid op huid en altijd jullie hoofdjes tegen elkaar aan. Na jullie geboorte samen op mijn borst tot je de couveuse in ging. En zelfs tot een paar uur voor Riley haar dood lagen jullie nog veilig dicht tegen elkaar aan in bedje. Jouw handje op haar gezichtje. En ineens was ze voor jou verdwenen. En had jij ons zo hard nodig. De eerste 4 maanden zat je aan ons vastgeplakt, en lag je van smorgens vroeg tot savonds laat in onze armen en op ons borst. Maar nu, mijn lieve Lexi kan je het allemaal zo goed alleen. Zelfstandig slapen, zelfstandig spelen, en ook op de opvang doe jij het nu super goed. Ik ben zo ongelooflijk trots op jou. Op ons, want wat hebben we veel berijkt de afgelopen paar maanden. En we blijven met sprongetjes vooruit gaan.

Daar lig je, in al je perfectie. Net geboren. Je zus ernaast in de couveuse. Ik heb haar nog amper gezien, laat staan vastgehouden. Een klein huitje achter het doek was alles dat ik kreeg.

Mei 2021, bloed nerveus en high van de pijnmedicatie onderging ik mijn 4e en laatste ICSI poging. Goed te doen, de mist vervelende van de 4.