Ik verloor ook één van mijn ééneiige tweeling en mijn overlevende helft maakt dat we het over zijn broer hebben. Omdat hij ten alle tijden zijn ander mist. Zijn broertje kan dat gemis niet invullen. Ik kan dat gemis niet invullen. Hij hoopt nog op een zusje maar ik heb hem moeten vertellen dat die dat gaat in zijn hart ook niet gaat opvullen. Want zo diep zit die band van een tweeling. Aan de ene kant mooi, in ons geval het moeilijkste wat er is. De pijn van zijn gemis is aanzienlijk groter dan mijn gemis. Maar gelukkig maakt dat wel dat ik altijd iemand heb die de naam van mijn zoontje noemt. Ik heb iemand om er mee over te praten, te fantaseren en we rouwen samen. Hij weet het, hij voelt het, hij mist hem. Maar bovenal houd hij het allermeest van hem.

De enige manier is om te luisteren naar je hart en je gevoel. Schakel je verstand uit. Ik ben 19 jaar verder en mijn eerstgeborene, het mannetje dat mij moeder maakte, is nog altijd in ons leven 'aanwezig'. Wij hebben kleine rituelen en gewoontes ontwikkeld, waar wij ons fijn bij voelen. En iedereen om ons heen snapt dit en begrijpt waarover dit gaat.