Dankbaar voor mijn kleine meid

Toen ik 2 jaar terug zwanger was van mijn meiden, en de grootste 'twin shock' te boven was, zag ik het al helemaal voor me. Vanaf dag 1 had ik al het gevoel dat jullie meiden waren, en kon ik alleen maar in meisjes termen denken 🫣
Ik zag het al helemaal voor me, de twee zusjes samen hand in hand lopend door de bossen op de vakantie. Altijd elkaar hebben en nooit alleen. Die verwachting moest ik al snel loslaten toen bleek dat Riley ernstig ziek was, en geen eerlijke kans op een menswaardig leven zou krijgen 💔Toch steekt het nog geregeld, maar ondanks alles voelt dit toch echt als een enorme rijkdom. Niets, maar dan ook niets in het leven is vanzelfsprekend. Kindjes mogen krijgen is een gegeven, een wonder, laat staan een gezond kindje. 

En het is echt niet altijd makkelijk, en hoor nog vaak hoe knap het is hoe ik/wij hiermee omgaan. Na het verlies van onze dochter, een icsi traject van 6 jaar en 3 miskramen ben ik wel zo ver dat ik toch positief naar de hele situatie kan kijken. Want alleen maar stil staan bij wat we missen, is niet hoe ik mijn leven wil leven. Ik wil zien wat ik heb, genieten van wat er wel is. Het wonder waar we zoveel jaar op hebben moeten wachten. Het wonder die mijn hand vast hielt op vakantie, in plaats van het handje van haar zusje. Het leven kan gewoon heel oneerlijk, hard en medogeloos zijn. Maar ook zo mooi, op zoveel vlakken 🩷