Hoe zou het geweest zijn als jullie nog samen waren?

Acht maanden ben je nu. En steeds heb jij mij een beetje minder nodig. Ik merk vrijwel niks meer van het feit dat jij iets bij je mist. Is jouw rauwproces voltooid? Wat zou ik graag in je hoofdje kijken. Zien hoe jij de dingen ervaart en wat jij hebt meegekregen van het overlijden van je zusje. Vanaf de dag dat jullie zijn ontstaan zaten jullie in de zelfde vruchtzak. Geen vliesje er tussen dus huid op huid en altijd jullie hoofdjes tegen elkaar aan. Na jullie geboorte samen op mijn borst tot je de couveuse in ging. En zelfs tot een paar uur voor Riley haar dood lagen jullie nog veilig dicht tegen elkaar aan in bedje. Jouw handje op haar gezichtje. En ineens was ze voor jou verdwenen. En had jij ons zo hard nodig. De eerste 4 maanden zat je aan ons vastgeplakt, en lag je van smorgens vroeg tot savonds laat in onze armen en op ons borst. Maar nu, mijn lieve Lexi kan je het allemaal zo goed alleen. Zelfstandig slapen, zelfstandig spelen, en ook op de opvang doe jij het nu super goed. Ik ben zo ongelooflijk trots op jou. Op ons, want wat hebben we veel berijkt de afgelopen paar maanden. En we blijven met sprongetjes vooruit gaan.

Maar toch vraag ik mij elke dag af, hoe jij geweest zou zijn als Riley* nog bij ons was. Of jullie steun aan elkaar gehad zouden hebben en hoe die speciale identieke tweelingband zou zijn. Had je ons dan ook zo hard nodig gehad als dat je nu had?

Zou jij het dan ook nog zo moeilijk hebben gehad? Of was de troost van je zusje genoeg geweest? Hoe zou jij jou tijd op de Neonatologie hebben ervaren?

We zullen er nooit achter komen, maar wat ben ik trots op hoe jij het allemaal doet. We komen er wel!

Je bent oprecht een kleine Kanjer ❤️