1 jaar geleden
Ik noem je naam en jij bent hier.
Zolang jouw naam genoemd wordt zal jij bestaan
Zolang jouw naam genoemd wordt zal jij bestaan. Dat lijkt best simpel, maar dat is nog best een opgave! Want hoe betrek je een kindje, die maar zes dagen geleefd heeft, bij je dagelijkse leven?
Meerdere keren per dag staar ik naar de kast. Met daarin Riley haar urn, haar foto's, de mooiste geboortekaartjes gericht aan de meiden samen, haar hand en voet afdrukjes in gips, de herinneringen kistjes met alle standaard babyspulletjes. Haar mutsje met naam en knuffeltjes. Haar korte leventje samengevoegd in één kast. Verdeeld over drie plaken. Want meer is er niet. En meer zal er nooit bij komen. Daar in die kast staat een heel groot onderdeel van ons leven. En toch is het heel moeilijk om dat stuk bij ons dagelijkse leven te betrekken. Want onze zes dagen samen brachten we door in een ziekenhuis kamer. Eerst in mijn kamer, waar ik al een maand lag, en toen we het emotioneel niet meer trokken ging ze naar haar zusje op de NICU, op de tweelingkamer. Zodat we daar heen konden om onze beide kindjes op te zoeken, maar ons ook even konden terugtrekken omdat we emotioneel gebroken waren. Dat zijn herinneringen waar ik niet graag aan terug denk. Ze zijn loodzwaar en doen veel pijn. Maar toch verdient ze het om bij ons leven te horen. Maar hoe doe je zoiets?
Anoniem
Ik verloor ook één van mijn ééneiige tweeling en mijn overlevende helft maakt dat we het over zijn broer hebben. Omdat hij ten alle tijden zijn ander mist. Zijn broertje kan dat gemis niet invullen. Ik kan dat gemis niet invullen. Hij hoopt nog op een zusje maar ik heb hem moeten vertellen dat die dat gaat in zijn hart ook niet gaat opvullen. Want zo diep zit die band van een tweeling. Aan de ene kant mooi, in ons geval het moeilijkste wat er is. De pijn van zijn gemis is aanzienlijk groter dan mijn gemis. Maar gelukkig maakt dat wel dat ik altijd iemand heb die de naam van mijn zoontje noemt. Ik heb iemand om er mee over te praten, te fantaseren en we rouwen samen. Hij weet het, hij voelt het, hij mist hem. Maar bovenal houd hij het allermeest van hem.
mama@PriVe
De enige manier is om te luisteren naar je hart en je gevoel. Schakel je verstand uit. Ik ben 19 jaar verder en mijn eerstgeborene, het mannetje dat mij moeder maakte, is nog altijd in ons leven 'aanwezig'. Wij hebben kleine rituelen en gewoontes ontwikkeld, waar wij ons fijn bij voelen. En iedereen om ons heen snapt dit en begrijpt waarover dit gaat.
Giesje71
Zo is het zeker. Bin ons is het 30 jaar geleden maar Yorinde haar naam staat op het naambordje en de enige foto hangt in de kamer en regelmatig hebben we het over haar.