Na bijna 3 jaar: eindelijk 2 streepjes op de test!

Ons embryo was inmiddels een paar dagen geleden teruggeplaatst. Het voelde zo speciaal en tegelijkertijd zo kwetsbaar. Nu hadden we iets om te verliezen. We hadden het met niemand gedeeld, want we wilden niet de druk voelen om de uitslag gelijk te moeten delen. Dit wilden we samen doen, we hadden al zoveel gedeeld rondom ons traject. 

Na de punctie moest ik gelijk beginnen met 3x daags Utrogestan. Dit zijn vaginale capsules met progesteron, die je meerdere keren per dag inbrengt. Mijn lichaam maakt dit normaal gesproken zelf aan na een eisprong, maar door ICSI gebeurt dit niet en krijgt je lichaam dit kunstmatig binnen. Progesteron is belangrijk voor de innesteling van het embryo. Dit hormoon zorgt ervoor dat je baarmoederslijmvlies dik genoeg wordt/blijft. 

Maaaar.. deze capsules hebben ook bijwerkingen. En laten dit nou net bijwerkingen zijn die op een beginnende zwangerschap lijken: gevoelige borsten, steken in je onderbuik etc. Dit was mijn eerste terugplaatsing en ik had nog niet eerder Utrogestan gebruikt. Dus ik wist echt niet wat ik wel of niet zou moeten voelen. De signalen die mijn lichaam gaf, daar kon ik echt niks mee. Het kon zoveel betekenen.

Mijn gevoel veranderde met de minuut. Het ene moment dacht ik: ik zou weleens zwanger kunnen zijn.. en het andere moment sloeg dit weer om en zag ik het niet gebeuren. De dagen duren dan erg lang kan ik je vertellen.  

Na de terugplaatsing hadden Marijn en ik afgesproken dat we echt pas op de testdag gingen testen. Tijdens IUI of een natuurlijke cyclus testte ik wel eens eerder, maar nu wilden we echt wachten op hét moment. Ik had namelijk voor de punctie een HCG injectie gezet, die er dus voor kan zorgen dat je een vals positieve zwangerschapstest krijgt. Daarnaast had ik niet veel zin om dagen van tevoren al te turen naar een test of er toch ergens een streepje te bespeuren valt. Ik zei: de enige uitzondering is als ik ga overgeven (doe ik nooit).

De dagen kropen voorbij, het was inmiddels de vrijdag vóór mijn testdag. Op de donderdag mocht ik officieel testen. Ik had die middag met mijn zus en schoonzus afgesproken en daarna bleef ik mee eten. Tijdens het eten kreeg ik plotseling een stekende pijn. Ik had de afgelopen dagen al wel vaker wat lichte steken gehad, maar dit was wel wat heftiger. Ik deed net alsof er niks aan de hand was, want we hadden niks over de terugplaatsing gedeeld. Maar ik vond het wel apart. Was dit nou een goed of slecht teken? Ik had zoiets ook weleens gehad wanneer mijn menstruatie eraan kwam.

Op zondag hadden we een feestje met mijn familie. Die ochtend hadden we beide zo'n testdrang. Ik wilde er niet aan toegeven, maar Marijn probeerde me te overtuigen. Toch voet bij stuk gehouden, 'we wachten echt tot de testdag!'

Na die steek op vrijdag heb ik ook geen gekke dingen meer gevoeld en die zondag voelde ik ook niks raars. Tot zondag op maandag nacht. Het was 03:00 en ik was ineens zó misselijk. Ik twijfelde of ik het me nou verbeelde, maar het was echt zo. Ik had echt het gevoel dat ik moest overgeven, maar durfde daar niet aan toe te geven vanwege mijn angst voor overgeven. Nadat ik me al een paar uur ellendig voelde, dacht ik: zou het dan toch... Ik was die dag vrij en besloot: als de wekker van Marijn gaat, dan ga ik testen. De HCG injectie zou inmiddels uit mijn systeem moeten zijn en de kans dat de test een betrouwbare uitslag zou geven was best groot. Dus besloot ik het er maar op te gokken. "Als het negatief is, kan ik dat vandaag een plek geven en niet gelijk weer aan het werk."  

06:30: de wekker gaat. Ik vertel Marijn dat ik wil gaan testen en de hele nacht al kotsmisselijk ben. "Nu? Ja, nu!" Ik pak 2 testen uit de badkamerkast. Een goedkope Action test met streepjes indicatie en een ClearBlue met wekenindicator. "Als het wel zo is, dan wil ik het ook echt zien staan."  

Ik doe beide testen en stop ze terug in de verpakking. Zo kunnen we niet stiekem spieken. Marijn zet de wekker op 5 minuten en het wachten begint. We hebben het over de mogelijke uitslag. "Misschien is het eten van gister niet goed gevallen", "Hmm.. ik voel me ergens wel zwanger, maar weet tegelijkertijd ook niet hoe dat moet voelen", "Misschien is het gewoon toeval."

Alle gedachten gingen voorbij. Toen ging de timer af. Onze harten gingen als een gek tekeer. Aan de ene kant wil je die test gelijk bekijken en aan de andere kant niet. Want wat als het negatief is? Die teleurstelling, daar wil ik echt niet aan denken. 

We zitten beide rechtop in bed en ik leg de testen voor ons neer. "Doe je ogen dicht", zeg ik tegen Marijn. Ik wil echt dat we het tegelijk zien. Ik sluit mijn ogen ook en haal de testen ondertussen uit de verpakking. Ik hou ze voor ons en tel af van 3 naar 1. 3, 2, 1... we doen onze ogen open. Het eerste wat ik zie is: Zwanger 1-2. WHAAAAT. De eerste keer ooit dat we dit zien staan. Vol ongeloof kijken we naar de testen. We vliegen elkaar in de armen en kunnen alleen maar huilen. Het is gewoon echt gelukt.. hier hadden we alleen maar van kunnen dromen. We blijven maar naar die testen kijken.. op die van de Action stonden ook echt 2 streepjes. Al die jaren maar één streepje en nu staan er gewoon twee! 

Zo gek, je gaat dan ook wel snel over tot de orde van de dag. Want alles loopt gewoon door. Onze schoonmaakster stond een half uur later voor de deur en Marijn moest naar de tandarts en werken. Zelf kun je amper normaal nadenken en denk je maar één ding: ik ben zwanger!!!! En dat overgeven, dat heb ik de rest van die dag gedaan. Echte zwangerschapsmisselijkheid dus. 

We besluiten dat we het onze familie al best wel snel willen vertellen. Van tevoren zeiden we: we volgen op dat moment ons gevoel. En dat deden we. Het was zó fijn om eindelijk goed nieuws te kunnen brengen. En niemand wist van onze terugplaatsing, dus we konden iedereen toch nog een beetje verrassen. We hadden de foto van de terugplaatsing meegenomen en vertelden dat we een terugplaatsing hadden gehad. Iedereen was dus daarmee bezig en dat we een smile op ons gezicht hadden, was dus te verklaren. Kort nadat we die foto lieten zien, kwam de positieve test tevoorschijn. De blijdschap van iedereen was zo mooi om te zien! Zelf moesten we nog steeds aan het idee wennen, ook al leef je hier al jaren naartoe. Het blijft zo onwerkelijk. Maar ik ben zwanger, wij worden papa & mama!

Benieuwd hoe het nu met ons gaat? Volg mij dan op instagram @mom.in.the.making

Trending op Mamaplaats: Een moedergeval dat helaas blijkt te kloppen