1 jaar geleden
Mijn kind gaat dood en er is niks wat ik kan doen
Zo machteloos. Haar zusje blijft alleen achter.
Machteloos staan we aan de zijlijn, toezien hoe ons perfect uitziende kindje als een vlammetje aan het doven is. En er is helemaal niks wat we kunnen doen om dat te voorkomen. Ik kon niet eens meer naar mn dochter kijken zonder te denken, mijn god, mijn kind gaat dood. En er is niks wat ik doen kan om dat tegen te gaan.
Dat gevoel van machteloosheid is iets wat ik nogsteeds moeilijk van verkroppen. Evenals het zien vechten van een ijzersterk meisje. Vechten tegen iets waar je niet van winnen kan. En kapot hartje, waar zoveel mis mee is dat er geen kwaliteit van leven zal zijn. En er is niets dat iemand voor haar kan doen. Niets wat wij als ouders kunnen doen, behalven alle liefde geven die we in ons hebben.
En terwijl ons meisje vecht, worden wij overspoeld door emoties. Want er ligt nog precies zo'n zelfde zelfde meisje in een bedje ernaast. Het zelfde lieve snoetje, de zelfde haartjes. Een identiek tweelingzusje met wie ze samen in mijn buik zat, 32 weken lang. Samen in de zelfde vruchtzak, zonder tussenschot, huid op huid.
2 meisjes die niet samen mochten opgroeien.
Slechts zes dagen hebben wij herinneringen mogen maken als gezin. Herinneringen met een zwart randje. Want ons meisje werd met de dag rustiger, dunner, sliep veel en deed nog nouwelijks haar oogjes open. Kreeg morfine en andere medicatie tegen pijn en honger. Want gevoed worden mocht ze niet. We konden, mochten en wilde haar leed natuurlijk niet verlengen. Dus werd er alles aan gedaan om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Want de verwachte twee of drie dagen, dat werden er zes.
Toen er snachts een verpleegster onze kamer binnen kwam, voelde het als een opluchting. Na dagen met leden ogen toezien zou het meest vreselijke gaan gebeuren. En tegelijkertijd had ik een knoop in mn maag. Ik was bang voor wat er komen ging. Maar na uren vechten was het moment daar. Onze wereld stond stil, voor even. Maar veel tijd om stil te staan hadden we niet. Want toen Riley overleed had Lexi ons heel hard nodig. Maar ook Lexi is een enorm sterk strijdertje. Want na haar vroeggeboorte was ze met vier weken ziekenhuis al thuis.
Ze doet het ongelooflijk goed, weet percies wat ze wil en is inmiddels een eigenwijze dreumes van 15 maanden. Die geen idee heeft van het feit dat ze een tweelingzusje heeft, maar elke dag kijken we naar haar foto's en vertellen we haar over haar lieve zusje Riley.
Ontvang een gratis autostoel
Ontvang nu een gratis Joie Gemm autostoel bij aankoop van een Qute Q-Cruiser.
Anoniem
wat ben ik geschrokken dat het kindje geen eten kreeg, waarom dan geen euthanasie
Mayell
Babytjes die dood gaan die voeden ze niet. Op die manier zou zo n kindje alleen maar onnodig lang liggen lijden. Medicatie zorgt ervoor dat honger en dorst worden onderdrukt. Bij oudere of terminaal zieke mensen die echt op sterven liggen doen ze dit trouwens ook. Euthanasie is wettelijk niet toegestaan bij baby's helaas. Onze arts is/was daar wel voor bezig dat de wet moet worden aangepast.
Anoniem
Moest huilen van je verhaal. Zelf gelukkig niets vergelijkbaars meegemaakt. Maar mijn moederhart breekt als ik dit lees
Anoniem
Ik ben ook een helf van een tweeling kwijt. Had onze sterren nog geleeft dan had ze hooguit 18 jaar. Zeldzame stofwisselingsziekte. Je moet verder en gemakkelijk is het niet. Je kijk elkeer naar een spiegel. Als ik moeilijk heeft kijk ik naar merel en zegt ik amai sterren je bent mooie engel l
Nathalie
Voor altijd in jullie hart! Heel knap hoe jullie er voor Lexi zijn, door gaan waar nodig. Stil staan bij de herinnering. Riley blijft voor altijd 💗
Anoniem
Leven en dood liggen dicht bij elkaar, wens jullie veel sterkte. Je mag hevel blij zijn, maar verdriet moet je ook verwerken. Het is een heftige toestand, ik leef met jullie mee. Met heel veel liefde. 💔