De waarom-fase kan bij ons ook wel de boeken in als de moeilijke vragen-fase. Waarom komen er baby’s? Waarom ga je dood? Waarom zijn sommige mensen slechteriken? Verbazingwekkend om te ontdekken waar een kind van deze leeftijd zich nu al mee bezig houdt. Dat je niet meer simpel kan zeggen: je mag niet met vreemden mee gaan, of snoepjes aanpakken zonder het aan papa of mama te vragen. Nee, alles moet tot in het diepste detail toegelicht worden en dat is soms nog best lastig om leeftijdsgeschikt (maar toch met de ernst van het onderwerp) te verwoorden. He, 't is ook mijn eerste keer....

Ik word er zo langzamerhand een beetje moe van. Is het niet de Pietendiscussie, dan wel weer het Sinterklaas journaal dat te eng zou zijn, de schoorstenen die verdwijnen en dus "per definitie" kunnen de Pieten dan niet meer zwart zijn van het roet en daarmee is het klaar met de traditie. What's next? Een oude man in een jurk die vreemde kinderen cadeaus geeft? Nooit iemand bij stil gegaan dat wanneer je een oude traditie in de hedendaagse maatschappij laat afspelen, er sowieso weinig correspondentie is met hoe wij tegenwoordig tegen zaken aankijken?

Eerlijk? Ik was nooit echt het zonnetje in huis. Ik was die stille, serieuze tiener met een licht-negatieve inslag en een arsenaal aan sarcastische opmerkingen. Voeg daar de chronische vermoeidheid van een moeder met twee peuters aan toe, en je hebt een soort Mariyenka 2.0: sarcastisch, chagrijnig en zeer licht ontvlambaar.

Sinds een aantal jaar is het nogal een happening bij ons in de buurt. Eigenlijk moet ik zeggen in mijn oude buurt, want hoewel ik slechts drie straten verder dan mijn ouderlijk huis ben verhuist, vind het Halloween gebeuren toch echt bij mijn moeder voor de deur plaats. Niet dat dat erg is, sterker nog, mijn zoon (3 jaar) vind het geweldig dat "Oma's straat" zo mooi versierd wordt. De avond wordt onderverdeeld in twee groepen. Kleine kids gaan in de vroege editie in groepjes met hun ouders langs de deuren, zingen liedjes en halen snoep op. De een is nog mooier verkleed dan de ander. Een heerlijk gezicht. Oudere kids gaan in de late editie op spooktocht door de buurt, met een aantal angstaanjagende buurtbewoners op hun hielen. Het is zo leuk om te zien hoe ieder jaar weer voor een dagje de huizen in griezelsfeer versierd worden, de uitgeholde pompoenen buiten gezet en lampjes voor de ramen bij iedereen waar aangebeld mag worden. En voor wie denkt dat Halloween draait om een of andere vage duivelsverering of alleen voor doorgedraaide horror fanatieklingen is ... Kom volgend jaar eens een kijkje nemen. Je zult zien dat de vereniging van buren, de blijde gezichtjes van de kinderen en de emmers met snoep die ze ophalen geenszins met dit alles te maken heeft. Het is gewoon een gezellige bedoening waar iedereen met plezier aan mee werkt, en de meeste een "geestige" draai aan geven.

Eigenlijk nog een peutertje, maar toch ook weer net niet. Soms nog heel klein, andere momenten denk ik "jongen, stop met groeien!". Letterlijk en figuurlijk, want toen ik afgelopen week de kleding kasten door spitte kwam ik tot de (voor mij) schokkende ontdekking dat meneer gewoon een kledingmaat over heeft geslagen! Dus dag maatje 104 (amper gedragen) t-shirts en truien, hallo maat 116! Dat past hem toch niet, riep mijn moeder vertwijfeld toen ik haar aangaf hem kleren te kopen voor zijn verjaardag. Ja mam, echt, nog even en hij groeit mij voorbij haha.

Ik was vrij jong toen ik mijn eerste tatoeage liet zetten. Slechts 16 jaar. Ik kom uit een vrij artistiek gezin, waarbij het uiten middels kleur en beelden heel normaal is. Toch, ik was de eerste, en tot voor kort de enige, die er voor koos om die uitingen permanent op mijn lichaam  tentoon te stellen. Geen uitzinnige kunstwerken over grote delen van mijn lijf, maar gewoon een kleine ingetogen afbeelding wat betekening voor mij persoonlijk had. Op mijn 18e liet ik de tweede zetten. Wat groter, iets meer in het oog springend maar toch heel dicht bij mezelf gebleven. Hoewel ik dus jong was, heb ik nog nooit spijt gehad van mijn keuzes in beiden. De verhalen erachter veranderen misschien zacht in de loop der tijd, maar de lessen draag ik altijd met me mee.

30 juli wordt hij al weer 3 jaar! Wat gaat het toch snel. Zo'n verjaardag brengt een hoop leuke dingen met zich mee, waaronder het trakteren op school. Helaas voor onze man, is hij (altijd) in de grote vakantie jarig. Hoe leg je een peuter uit dat hij wel alvast mag vieren, maar nog niet ECHT jarig is? We hebben maar bedacht dat hij 1x school-jarig (zonder cadeautjes en taart) is en 1x echt-jarig (met het hele circus van dien). Voor nu lijkt hij het te snappen. Gelukkig maar!

Een leuk gezins kiekje loopt dan ook al snel uit op een drama. Mijn dochtertje vind de aandacht geweldig, mijn zoontje vind dat hij na 3 seconden lang genoeg stil heeft gezeten en gaat er dan als een haas vandoor. Die ene keer dat hij wel blijft zitten, slaat hij voor het afgaan van de sluiter nog even snel zijn zusje op het hoofd met als gevolg een huilend kind, een schater lachend kind en een fronsende mama.... toestand!

En, als kers op de taart, zette mijn kleine "Elsa" (wat haar echte tweede naam is haha) vandaag haar eerste stapjes los! Nou dat wil deze mama wel even van de daken schreeuwen hoor. 15 maanden oud, op en top prinses, super model en echt mijn kleine hartendiefje ♡.