Mijn derde taboe...eh...tatoeage

Ik was vrij jong toen ik mijn eerste tatoeage liet zetten. Slechts 16 jaar. Ik kom uit een vrij artistiek gezin, waarbij het uiten middels kleur en beelden heel normaal is. Toch, ik was de eerste, en tot voor kort de enige, die er voor koos om die uitingen permanent op mijn lichaam  tentoon te stellen. Geen uitzinnige kunstwerken over grote delen van mijn lijf, maar gewoon een kleine ingetogen afbeelding wat betekening voor mij persoonlijk had. Op mijn 18e liet ik de tweede zetten. Wat groter, iets meer in het oog springend maar toch heel dicht bij mezelf gebleven. Hoewel ik dus jong was, heb ik nog nooit spijt gehad van mijn keuzes in beiden. De verhalen erachter veranderen misschien zacht in de loop der tijd, maar de lessen draag ik altijd met me mee.

Nu, 8 jaar en op wat lijkt een heel leven later, was het eindelijk zover. Al een tijdje speelde ik met het idee. Eigenlijk sinds mijn zoon geboren is, (bijna) 3 jaar geleden. Mijn verleden staat letterlijk in mijn lichaam gegrift, waarom de toekomst dan niet? Het meest belangrijke geschenk in mijn leven, mijn kinderen, wil ik voor altijd bij me dragen. Ook op die momentjes dat we misschien niet samen zijn. 14 juni ben ik 26 geworden, en van mijn verkregen verjaardagsgeld (want ik had dit jaar al aangegeven: geen cadeau's ;-)) heb ik mijn derde (en laatste) tattoo laten zetten. De artiest heeft mijn eigen ontwerp perfect aangepast en uitgewerkt tot iets waar ik enorm trots op ben. Nu het helemaal genezen is, kan ik het aan iedereen laten zien. Ik heb mijn kinderen allebei 9 maand in mijn buik gedragen, en nu draag ik ze zolang  ik leef mee op mijn lijf.

Wat tatoeages betreft zijn er nog altijd twee kampen. Degene die het normaal vind, en ze vaak zelf ook heeft, en degene die het niets vind en zich er met opmerkingen als "ach wat zonde" vanaf doet. Mijn mening? Doe lekker waar je jezelf goed bij voelt. Het leven is te kort om je druk te maken over anderen. Al mijn tattoos zitten onder mijn kleren, en kunnen dus makkelijk bedekt worden. Op latere leeftijd... ach wat maakt het eigenlijk ook uit. Dan word ik maar een stoere oma haha. Ik heb altijd wel gezegd dat het geen belemmering mag zijn voor het vinden van werk, en als mijn kinderen er als ze ouder zijn problemen mee hebben (wat wel mee zal vallen denk ik) ik ze bedek. Simpel zat. Ik ben in ieder geval heel tevreden met het resultaat, en het helpt me in een stukje zelfverzekerdheid over mijn lichaam. Echt, zo stoer ben ik niet en ook ik ben in mijn "mama gedaante" vrij onzeker. 

Een ander mag erover zeggen wat ze willen. Dat is het gevolg van mijn eigen keuzes geweest. Ik ben er niet mee geboren, het is geen ziekte waar ik niks aan kan doen, het is een eigen keuze met alle consequenties die erbij horen. De opmerkingen van mensen met tatoeages, die zich op basis daarvan gediscrimineerd voelen, wuif ik ook altijd snel weg. Je hebt het zelf gedaan: niet klagen maar dragen. Gelukkig is de huidige maatschappij aardig tolerant......... ;-) En ik kan weer een dingetje van mijn emmer lijst afstrepen!