Gemopper, gemekker, gezannik en gezeur

Eerlijk? Ik was nooit echt het zonnetje in huis. Ik was die stille, serieuze tiener met een licht-negatieve inslag en een arsenaal aan sarcastische opmerkingen. Voeg daar de chronische vermoeidheid van een moeder met twee peuters aan toe, en je hebt een soort Mariyenka 2.0: sarcastisch, chagrijnig en zeer licht ontvlambaar.

Een collega zei ooit eens tegen me: chagrijnig is een houding die je jezelf aanmeet. Met andere woorden, je kiest ervoor, en je kunt er dus ook makkelijk voor kiezen om vrolijk te zijn. Ik vertelde dan weer op mijn beurt dat ik niet negatief ben maar realistisch. Ik heb een hoop moeilijke dingen mee gemaakt in mijn doch korte leven, en dat heeft mijn kijk op de wereld beïnvloed. Niet zeggende dat ik per definitie denk dat alles kut is. Ik loop alleen niet zo snel over van warme fluffige gevoelens als menig mede-mens. 

Ik ben vrij pragmatisch in gesteld. Als er iets mis gaat in je leven, doe je er wat aan. Je gaat niet lopen klagen, janken of aandacht vragen bij mensen die je anders ook niet zien staan. Nog een keer eerlijk? Ik weet dat die instelling de mensen om me heen gek maakt. Harde tante, ijskonijn en robot. Allemaal van toepassing, hoewel ik helemaal geen onaardig mens ben hoor. Sterker nog, ik sta voor iedereen klaar die hulp nodig heeft. Ik heb alleen zelf niet zo'n behoefte aan die (goedbedoelde) hulp. Ik heb een best een sterk inlevingsvermogen. Ik kan voor veel dingen, gevoelens, sympathie opbrengen en ben bereid met iedereen te praten en een luisterend oor te bieden. Soms denk ik wel eens dat er iets mis met me is dat ik me zo makkelijk over bepaalde dingen heen kan zetten. Andere keren denk ik dat het mij juist weer helpt om de mensen om me heen te helpen. We kunnen tenslotte niet allemaal tegelijk instorten.

Natuurlijk raakt het me dat o.a. mijn partner me zo nu en dan koud en afstandelijk vind. Ik heb er zelfs een periode hard aan gewerkt mezelf te veranderen. Sommige dingen echter, kun je gewoon niet veranderen. Misschien wil ik wel gewoon niet veranderen. Bepaalde dingen raken me gewoon niet meer, en dat is, voor iemand die vaak gekwetst is, eigenlijk best wel prettig. Mijn enige angst is dat ik uiteindelijk voor de mensen om mij heen, waaronder mijn kinderen, net zo hard wordt als voor mezelf. Die angst uit ik weer door overdreven dat gevoel te compenseren met complimentjes, opgedrongen zelfvertrouwen en de bevestiging dat ze altijd bij me terecht kunnen. Op zich niet slecht, maar te veel van iets is nooit goed. Als ik mezelf dan weer probeer te bewijzen en als een soort Mary Poppins met ze de dag door probeer te komen is dat niet alleen uitputtend maar het voelt ook nog eens heel nep. Zelfde in de conversatie met mijn partner. Het voelt geveinsd, niet echt. Omdat ik weet dat ze er plezier aan beleven doe ik het, zo hoort het toch (?), maar voor mij voelt het als een circus act.

Laat me in een ding duidelijk zijn: ik houd meer van mijn kinderen dan van wat dan ook. Ik heb alles voor ze over, en ook het vrolijke moedergedoe is geen enkele moeite wanneer ik alleen met ze ben. Ik word oprecht blij en gelukkig van het feit dat zij gelukkig zijn en zich goed ontwikkelen. Ik merk dat de buitenwereld me met de dag meer irriteert. Dat het steeds moeilijker voor me wordt om het te kunnen opbrengen normaal te antwoorden, of beleefd te reageren. Ook het welbekende leugentje om bestwil (of om aardig te zijn) gaat me steeds slechter af. Lijk ik dik in deze broek? Ja. Deal with it. Hoewel ik snap dat het af en toe heel bitchie overkomt kan ik er eigenlijk niet mee zitten. Shit happens. Waar maken we ons toch allemaal druk om.....

Ik denk dat wat ik probeer te zeggen is: soms maken we het leven onnodig ingewikkeld. De een is een chagrijn, de ander te vrolijk. Dik, dun, groot, klein... het is toch nooit goed genoeg. Waarom moeilijk doen. Accepteer jezelf zoals je bent, en doe je vooral niet anders voor dan je bent. Moeder zijn is al vermoeiend genoeg zonder dat uiterlijk vertoon. Dat gezeur dat we onze eigenwaarde zouden moeten laten afhangen van hoe geweldig anderen ons wel (of niet) vinden. Wat een onzin. Zelfkennis, daar bereik je veel meer mee. Of je nou die moeder bent met dat kort-pittig kapsel (echt ik word zo kots misselijk van die haar discussies steeds) of die moeder met de lange slonsige pieken, uiteindelijk gaat het erom dat we gelukkige, evenwichtige kinderen opvoeden toch? Stop met het beoordelen van elkaar en jezelf. Ieder mens zit anders in elkaar. Wat de een raar vind, voelt de ander zich prettig bij. Leven en laten leven.

Ik kan zo 300 dingen opnoemen die anderen niet leuk aan mij vinden. Ik kan er evenveel opnoemen die mensen wel leuk aan me vinden. Bottom line: ik vind mezelf leuk. Ik vind mezelf een goede moeder en een geslaagd mens. Ik ben tevreden. En jij?