In mijn vorige blog heb ik het gehad over Riley haar woedeaanvallen waarbij zij zichzelf slaat, bijt en haar haren er uit trekt. Dit heet met een duur woord automutileren.

Zodra Riley ziek wordt, en geen eten meer wilt word haar glucose te laag, en dit kan weer een epileptisch insult uitlokken.

Ik heb moeite met dit op te schrijven, omdat ik weet door te schrijven, ik het meer kan verwerken. Maar door het op te schrijven, herleef ik steeds dat moment weer.

En dan is daar het moment, het moment dat Riley de wereld billenschuivend ondekt, overal naar toe schuift en deuren heel interessant vindt!

Op het kdc doet ze het ook goed. Ze heeft nu een speciale loopwagen, de meneer van die attributen had er 3 meegenomen, de eerste was eigenlijk al gelijk goed. De 2de hing Riley te veel voorover. De derde was eigenlijk voor kindjes met spasmen, deze trok je over haar benen heen en dan zette je Riley op een soort loopfiets. Hier werd Riley heel boos om, dus je raad het al.. deze werd het niet.

Ik hoor de kleine huilen, ik ga naar haar kamer en til haar op. Ze huilt nog steeds. Ik leg haar op de commode om aan te kleden, ze moet zo naar school. Dan zie ik aan Riley dat ze weg valt. Ik roep haar naam en streel haar over haar hoofdje. Ze reageert niet. Mijn man komt er bij staan en we kijken elkaar aan, dit is niet goed hè?

Vanaf het eerste moment dat je op mijn borst lag, na je 9 maanden te hebben gedragen in mijn buik. Na 9 maanden een voorstelling te hebben gemaakt van hoe je er uit komt te zien. Vanaf dat je in mijn buik zat, wist ik dat het mijn missie was om jou groot te brengen en van je te houden. En dat deed ik al vanaf dat ik een positieve test in mijn handen had! Want wat was je welkom zeg!

Riley zit nu alweer een paar maanden op het KDC, tijd dus voor een gesprek. Riley draait nog steeds goed mee in de groep en door de fysio gaat ze steeds meer doen.

De telefoon gaat, mijn man neemt op en gebaart 5 naar mij.