Liefde maakt soms egoïstisch

De telefoon gaat, mijn man neemt op en gebaart 5 naar mij. 

‘5 dagen?!’ ‘Ik heb geen kind op de wereld gezet om haar 5 dagen In de week naar een kinderdagcentrum te brengen’. 

Mijn man en in hadden het er al over gehad om Riley 4 dagen naar het kinderdagcentrum te doen. Niet voor ons zelf maar voor Riley. Omdat ze dan een extra dag fysio zou krijgen. Maar toen de telefoon ging en mijn man 5 dagen gebaarde, was het bovenstaande het eerste wat ik zei. 

De donderdagen zijn de mama Riley dagen. Medicijnen in de ochtend met wat yoghurt, en daarna samen een broodje eten. Soms verdwijnen we allebei in bed, vaak vallen we dan kroelend in slaap. Riley altijd eerst, ik kijk altijd nog graag naar dat schattige koppie van der. 

Dit soort momenten, ze gaan door mij heen als ik besef dat Riley de donderdagen ook naar het kinderdagcentrum gaat. Ik baal, maar voel mij al snel egoïstisch. Deze 5 dagen zijn echt goed voor haar, met 1 dag fysio maakt ze al zulke goede stappen, laat staan met de extra dagen. 

Mijn man en ik zijn het er dan ook snel mee eens. We doen wat voor Riley het beste is.

Nu is het afwachten omdat dit via het wijkteam gaat, wie weet gaat het al snel. 

Het voelt echt als loslaten, dat voelde al zo toen Riley voor het eerst er naar toe ging, maar jeetje 5 dagen?! 

Het gevoel loslaten, dit heb ik al snel. Ik ben Riley haar kast aan het uitzoeken omdat ze nu maar 92 heeft en ik kom gewoon maat 62 tegen in de kast. Geloof mij, ik heb al vaak haar kast uitgezocht, maar dat maatje toch altijd laten hangen. 

Misschien wel omdat tijdens die periode er minder zorgen waren. We wisten nog niets van haar diagnoses af. We waren in die periode even van de medicijnen af. 

Terwijl ik dit schrijf komen er een hoop schuldgevoelens vrij. Hoe het nu gaat, zo gaat het toch ook? Mijn man en ik zijn echt een team wat betreft afspraken in het ziekenhuis en dingen regelen voor Riley. 

Ik hoor het mijzelf nog zeggen:” Pff baby’s, nee hoor geef mij maar een klein peutertje met 2 staartjes waarmee ik naar de speeltuin kan.” En nu heb ik maat 62 nog in de kast hangen. Best ironisch eigenlijk. 

Uiteindelijk heb ik alles onder maat 86/92 weggedaan, dag baby tijdperk, hallo kleutertijd! 

To be continued...