Opgelucht was ik, toen ik vorige week eindelijk de 13 weken voorbij ging. In gedachte sloot ik de grootste risico periode af. Ik wist, dat ik me snel beter zou gaan voelen, althans dat hoopte ik. Want zeker weten doe je het niet. De lichamelijke klachten zijn zeker afgenomen. Maar nu wordt het mentaal juist zwaar.

Ik ga terug naar 31 januari, de termijnbepaling. Ik wist inmiddels dat ik een 10-11 weken zou zijn. Van mijn 1e zwangerschap herinnerde ik me, dat ze tot 12 weken inwendige echo's maken. Dus bewust een afspraak gemaakt onder schooltijd, zodat m'n zoontje niet mee zou kunnen gaan. Alleen bleek hij op de dag zelf, buikgriep te hebben, dus hebben we oppas geregeld. Er werd wel flink geprotesteerd. 

Waar de tijd nog kroop, vorige week, gaat deze nu weer normaal. Ik kan weer ontspannen. Ja ik ben veel moe en om de haverklap misselijk, kan helaas mijn lievelingssiroop niet meer verdragen. Maar ik voel me zwanger.

Iedere ochtend word ik weer wakker met een bonzend hart. Snel naar de wc. Nee geen bloed verloren, gelukkig ons kleine mupke zit er nog.

In mijn vorige blog schreef ik over het positieve testje. 2 huisartsen (loop flink te hoesten en was bang voor een ontsteking) waren van mening, dat het hcg niet meer op het testje te zien zou moeten zijn. Dus met een bonzend hart, belde ik met de gynaecoloog.

Ongemerkt gaan de weken voorbij. De miskraam heb ik al een redelijk plekje kunnen geven. Een enkele keer, dat het terug komt. Meestal gaat dat gepaard met iets wat ik op tv zie. Maar echt huilen doe ik niet meer. Gelukkig maar. Mijn zoontje zit zo nu en dan naar de sterrenhemel te kijken en zegt dat hij de baby ziet. Ik laat hem maar. Hij blijft er niet in hangen.

Gisteren bij de gynaecoloog gehoord, dat het vloeien eerdaags zal stoppen. Baarmoeder was netjes leeg, er was geen achtergebleven weefsel meer of bloed. Op dat moment was ik erg blij om dat te horen. De rest van de middag en avond liep ik met een euforisch gevoel.

Vandaag staat weer een bezoek aan de gynaecoloog gepland. Weer inwendig onderzoek.

Wat hebben die 5 dagen lang geduurd. Ondertussen kon ik nog niet van de bank af komen, want ik vloeide zo erg. Krampen waar ik gewoon misselijk van werd.