15. Ik word gek van de zenuwen

Opgelucht was ik, toen ik vorige week eindelijk de 13 weken voorbij ging. In gedachte sloot ik de grootste risico periode af. Ik wist, dat ik me snel beter zou gaan voelen, althans dat hoopte ik. Want zeker weten doe je het niet. De lichamelijke klachten zijn zeker afgenomen. Maar nu wordt het mentaal juist zwaar.

Tijdens het eerste trimester was ik zwak ziek en misselijk. Iedere dag werd ik er meermaals aan herinnerd, dat ik zwanger was. De termijn bepaling met 11 weken, was een verademing. We hadden het hartje al zien kloppen, maar deze keer hadden we het ook kunnen horen. Nou is dat moment al 1 van de mooiste die je kunt hebben tijdens een zwangerschap, maar als je 3 maanden van te voren een miskraam hebt gehad, is dit het beste wat je kan overkomen.

Maar nu het eerste trimester voorbij is en het zwak, ziek, misselijk zijn voorbij is, begint het toch weer te spoken in mijn hoofd. Is het nog wel goed, met de kleine mup? Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar op onbewaakte momenten gebeurd dat toch. Is het nog wel goed? Voel ik me gewoon beter? Is er iets mis? Voel ik me gewoon beter? Wat als het toch weer fout gaat? Voel ik me gewoon beter?

Ergens wil ik bellen, om de afspraak te vervroegen. Aan de andere kant vraag ik me af: en dan? Wil je weten dat het fout is? Maar als ik de afspraak niet maak, weet ik ook niet of het goed is? 2 maart mag ik weer. Dat is nog 1,5 week. Ik weet gewoon niet goed wat ik nou moet/wil/zal doen.