7 jaar geleden
14. Waar gaat de tijd heen?
Sinds de laatste echo, 1 week geleden, is de tijd gevlogen en heb ik nog niet meer eens kunnen schrijven.
Ik ga terug naar 31 januari, de termijnbepaling. Ik wist inmiddels dat ik een 10-11 weken zou zijn. Van mijn 1e zwangerschap herinnerde ik me, dat ze tot 12 weken inwendige echo's maken. Dus bewust een afspraak gemaakt onder schooltijd, zodat m'n zoontje niet mee zou kunnen gaan. Alleen bleek hij op de dag zelf, buikgriep te hebben, dus hebben we oppas geregeld. Er werd wel flink geprotesteerd.
In de wachtkamer hebben mijn man en ik lekker zitten flauwekullen. Ik was zo zenuwachtig, dus was er allang blij mee. Eenmaal naar binnen geroepen, werden eerst alle gebruikelijke vragen gesteld. Tot mijn verrassing, werd eerst uitwendig een echo gemaakt. Daar was onze mup ook goed te zien en hebben we voor het eerst het hartje gehoord! Hadden het wel al zien kloppen, maar om het te horen is toch iets magisch.
Gebaseerd op lengte, was ik die dag 11 weken en 3 dagen. Dat is toch al verder dan ik had verwacht. Met een stapeltje foto's en een dvd van de echo, werden we weer op pad gestuurd. Toen we ons meldden bij de gynaecoloog, kregen we te horen dat het spreekuur uitliep. Dus zijn we even in het restaurant wat gaan eten en drinken. Meteen onze ouders een appje gestuurd met een foto. Die zelfde foto heb ik als profielfoto gezet op what's app. We hebben niet iedereen gebeld, maar als men het ziet en vraagt, zeggen we het wel.
Bij de gynaecoloog kreeg ik eerst te horen, dat ik weer was afgevallen. Dat was niet de bedoeling zegt ze. Ja hallo, kan er niks aan doen. Ik eet wat ik op kan. Ben niet aan het dieeten. Op 2,5 week was ik bijna 2,5 kilo kwijt. Maar geen zorgen, ik heb genoeg reserves. Kleine komt niks te kort.
Afgelopen week heb ik inmiddels verschillende appjes gekregen, met de vraag of ik zwanger ben. Hang iedere keer eerst de vermoorde onschuld uit, om daarna toch te vertellen dat het zo is.
Ondertussen gaan de zwangerschapshormonen lekker door. Om de haverklap misselijk, kom de dag niet door zonder dutje, kan amper eten, maar heb wel overal zin in. Vergeet nog wel eens wat, maar dat word me iedere keer vergeven. En het leukste van alles: ik begin al een klein buikje te krijgen! De buitenwereld ziet het nog niet, maar ik voel het wel al.
Mijn zoontje komt inmiddels om de haverklap met van alles thuis. Dan is hij bijvoorbeeld bij de AH geweest en wilt dan een kaartje kopen voor mama en de baby. En dan daar weer een knuffeltje. Echt super lief. Hij verheugt zich er echt op om een grote broer worden.
