12. Wat moet ik met de tijd?

Iedere ochtend word ik weer wakker met een bonzend hart. Snel naar de wc. Nee geen bloed verloren, gelukkig ons kleine mupke zit er nog.

22 oktober was een hele zwarte dag voor ons. De eerste keer dat ik een miskraam heb gehad. Het vloeien heeft 4 weken geduurd. 4 weken lang werd ik constant herinnerd aan die zwarte dag. 

Toen het vloeien eenmaal was gestopt, hebben we eerste instantie een condoom gebruikt. Maar snel riep mijn lichaam alweer dat ik het weer wilde proberen. Nooit verwacht dat het meteen raak zou zijn. Dat is het nooit geweest.

Nu 1,5 week later, sinds de vorige echo, zit ik iedere avond bang op de bank. Ik weet niet of ik misselijk ben van de hormonen of de zenuwen. Ik word gek van mezelf. Ik durf niet blij te zijn. Maar ik wil ook niet doemdenkend zijn. 

De tijd kruipt. Vrijdag heb ik weer een echo. Als deze goed is, er groei en een kloppend hartje te zien zijn, mag ons zoontje het weten. Maar het lijkt wel, hoe dichterbij vrijdag komt, de langzamer de tijd gaat.

Ik wil huilen en tijd voor mezelf, maar mijn leven gaat door. Ik ben moe en wil slapen.