13. De dagen gaan weer normaal

Waar de tijd nog kroop, vorige week, gaat deze nu weer normaal. Ik kan weer ontspannen. Ja ik ben veel moe en om de haverklap misselijk, kan helaas mijn lievelingssiroop niet meer verdragen. Maar ik voel me zwanger.

Na de 2e goeie echo, waar op was te zien dat ons mupke gegroeid was en we weer een kloppend hartje hebben gezien, hebben we het ons zoontje vertelt. Het was niet helemaal de reactie die ik verwacht had. Hij was zeker weten blij, maar hij begon meteen te huilen en vroeg: is deze baby niet dood? De miskraam heeft toch meer impact gehad dan ik dacht. Hij liet het nooit merken.

Afgelopen weekend toch wat meer met hem gepraat er over. Al durf ik hem niet de volledige waarheid te zeggen. Ik krijg het niet over m'n hart om te zeggen, dat deze baby ook misschien wel dood kan gaan. Maar daar wil ik ook niet te veel bij stil staan. 

31 januari hebben we termijn bepaling. Hopelijk ook de laatste inwendige echo. Vind ze zwaar oncomfortabel. Zodra we zeker weten dat de echo uitwendig is, mag ons zoontje een keer mee. Mag hij ook maar de baby kijken. Hij is heel nieuwsgierig hoe de baby uit ziet.

Ik heb een pagina gevonden, waar ze per week laten zien hoe het uit ziet, hoe groot en hoe zwaar het is. Dat vindt hij erg interessant. Ook vraagt hij of de baby hem al kan horen en kan voelen als hij wrijft. Heb het voor nu maar gehouden op nee en ja. En vooral verhalen vertellen over toen hij in de buik zat. Hij vindt ze geweldig.

Voor nu richten we ons maar weer op de volgende echo. We zien wel wanneer we iets bekend maken. Voor nu, ook al ziet het er tot nu toe belovend uit, wil ik toch nog even wachten.