Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen. Heb het zelf twee keer meegemaakt. Vooral de eerste week nadat de miskraam begon heb ik erg veel gehuild. Voor mij hielp dat. Niet opkroppen, maar er gewoon aan toegeven. De eerste keer wist alleen naaste familie wat er aan de hand was. De tweede keer ben ik gewoon open geweest over wat er is gebeurd. Dat hielp voor mij ook. Het kunnen benoemen, niet stil houden en erover kunnen praten. Het heeft tijd nodig gehad. Helemaal slijten zal het verdriet nooit. Jaloezie naar andere zwangere vrouwen ken ik niet. Wel vond ik dat even iets moeilijker om te zien. Zij wel... Ik wilde het ook zo graag... Zo oneerlijk... Ik hoopte juist voor iedereen dat ze een gezond kindje mochten krijgen, want het verdriet dat ik had gunde ik niemand. Mijn ervaring is dat het verdriet draagbaarder wordt naar verloop van tijd, maar ook de kindjes die ik helaas niet heb mogen ontmoeten en leren kennen hebben een plekje in mijn hart. Dikke knuffel!

Ik wil je heel veel sterkte wensen! Zelf heb ik afgelopen mei een miskraam gehad na bijna 10wk en ben daar nog een maand letterlijk ziek van geweest. Dat gevoel van jaloezie waar je het over hebt herken ik heel erg! De afgelopen maanden kon ik het niet opbrengen blij te zijn voor zwangeren in mijn omgeving. Ik hoop ook voor je dat dat gevoel je bespaard blijft, want da's ook niet fijn.... Nogmaals sterkte, en hoop dat je het gauw een plekje kan geven en weer een beetje jezelf wordt.