We staan aan de start van de meivakantie; veertien dagen vol kindervertier. Een soort warming up voor de zomervakantie. Voor onze regio begon de vakantie op Koningsdag. Onze oudste twee hadden de programmafolder van de gemeente gespot en nu ze allebei heel goed plaatjes kunnen kijken en er één kan lezen, wisten ze precies wat ze allemaal niet wilden missen. Van Koningsloop tot kleedjesmarkt en van springkussen tot workshop judo; ze moesten en zouden erbij zijn. Dat de jongste nog even bij de oudste moest checken wat ‘joedoo’ ook al weer is en het antwoord ‘oh, dan mag je elkaar slaan’ was, deed daar niet aan af. Ook ‘ Joedoo’ was absoluut een must. En ik, als brave millenial moeder die haar kinderen alles gunt en nog steeds niet geleerd heeft maar twee handen en een beperkte energievoorraad te hebben, reageerde natuurlijk super enthousiast: “Natuurlijk gaan we dat allemaal doen!”. Maar…wie deed wie nu eigenlijk een plezier?

Afgelopen week betrapte ik mijzelf tijdens het dagelijkse huishoudrondje op de cliché gedachte “Is dit het nou? Is dit alles?”. De dag begon met de schoolrun; stapeltjes kleding klaarleggen, brood smeren, flesje klaarmaken, niet vergeten zelf van pyjama naar iets toonbaars te wisselen, tassen vullen en de hele bups zo ver krijgen dat ze schoenen en jassen aanhebben. Na de schoolrun tijdens het ontbijt de gedachten verzetten naar de werkafspraken van die dag; van moeder naar werknemer in één kop thee. Als de laptop ’s middags dichtklapt roept de huishoudplanning en maakt de werknemer versie van mijzelf plaats voor een (wat opstandige) huisvrouw. Met dat de poetsdoeken in de wasmand vallen, is het tijd om mama-ik uit de kast te trekken. Kroost (inclusief minstens één meltdown) weer ophalen, grotere borden op tafel en…verrek...genieten van het feit dat we weer allemaal samen zijn. Tijdens de grapjes en raadsels van de jongens, de gekscherende opmerkingen van mijn man en de gekke bekken van de dreumes door, betrap ik mijzelf op een schaapachtige glimlach. Ja, dit is het nou. Dit is alles. Hoe heb ik kunnen denken dat er nog meer mogelijk is in een dag?

Waar zijn wij nou helemaal mee bezig?

Mijn man en ik hebben inmiddels de leeftijd bereikt dat we enthousiast worden van een verhaal dat begint met “wat ik nu weer hoorde op het schoolplein…”. De soap die schoolplein heet, verveelt nu eenmaal niet snel. Zo stond ik afgelopen week naast een vader die opa had meegenomen. Ze hadden het over hoe vaak hij de kinderen ophaalt (één keer) en hoe ideaal het is dat de BSO zo dichtbij is. Wel duur hoor, die BSO; “mijn vrouw werkt eigenlijk een dag voor niks”.

Hi! Mijn naam is Magdalena, ik ben 36 jaar maar voel mij veelal alsof ik net kom kijken in het volwassen leven en ik blog onder de naam Mamaleentje. Niet nieuw hier, maar wel een van de nieuwe spotlight bloggers. En dus de hoogste tijd om mij even voor te stellen.

Ik wil een goede moeder zijn én ik wil een carrière. Ik wil werken alsof ik geen kinderen heb en er voor mijn kinderen zijn alsof ik geen baan heb. Ik wil, maar waarom? Is dit écht mijn eigen verlangen, of niet meer dan een slimme marketing truc?

Op dit moment genieten wij al acht maanden van ons derde kindje; een prachtige dochter. Maar toen ik tijdens mijn laatste zwangerschap mijn verloskundigverslag las, stond het er toch echt zwart op wit: 'vierde zwangerschap'. Voordat ik terug ga blikken op die laatste bevalling en de negen maanden die daaraan vooraf gingen, wil ik het verhaal van die derde zwangerschap vastgelegd hebben. Want die is er geweest; kort, maar dat wil niet zeggen dat we 'm dan maar moeten vergeten...

Als kind vond ik Cassis en (kinder)Cola heerlijk op kinderfeestjes, oh en koekjes. Alleen eindigde ik vaak met een beker ranja en een snoepje. Geen straf natuurlijk, dus echt een probleem maakte ik er niet van. Het had niks te maken met allergieën of het simpelweg niet aanwezig zijn van Cassis en koekjes. Waar het dan wel mee te maken had? In de tijd die ik nodig had om het woord Cassis uit te spreken kon je met gemak een fles leesgeschenken in de bekertjes van andere kinderen en van de schaal met koekjes zou weinig over zijn tegen de tijd dat ik de laatste 'e' uit had gesproken. Oorzaak? Ik stotterde. 

34 Jaar en een maand van mijn leven zijn verstreken als ik mijzelf er tijdens het lezen van een recept op betrap dat ik geen idee heb wat het verschil is tussen "haricots verts" en "sperziebonen" (en dat ik vreemd genoeg totaal niet de behoefte voel dit uit te zoeken). Ik mik de sperziebonen in de pan met water in de overtuiging dat ze vast hetzelfde smaken als de bedoelde haricots. Even voel ik mij een schijn-volwassene, een wanna-be. Maar al snel trekt ik de conclusie dat we waarschijnlijk allemaal maar wat doen.