Een rekenles voor de werkende moeder

Afgelopen week betrapte ik mijzelf tijdens het dagelijkse huishoudrondje op de cliché gedachte “Is dit het nou? Is dit alles?”. De dag begon met de schoolrun; stapeltjes kleding klaarleggen, brood smeren, flesje klaarmaken, niet vergeten zelf van pyjama naar iets toonbaars te wisselen, tassen vullen en de hele bups zo ver krijgen dat ze schoenen en jassen aanhebben. Na de schoolrun tijdens het ontbijt de gedachten verzetten naar de werkafspraken van die dag; van moeder naar werknemer in één kop thee. Als de laptop ’s middags dichtklapt roept de huishoudplanning en maakt de werknemer versie van mijzelf plaats voor een (wat opstandige) huisvrouw. Met dat de poetsdoeken in de wasmand vallen, is het tijd om mama-ik uit de kast te trekken. Kroost (inclusief minstens één meltdown) weer ophalen, grotere borden op tafel en…verrek...genieten van het feit dat we weer allemaal samen zijn. Tijdens de grapjes en raadsels van de jongens, de gekscherende opmerkingen van mijn man en de gekke bekken van de dreumes door, betrap ik mijzelf op een schaapachtige glimlach. Ja, dit is het nou. Dit is alles. Hoe heb ik kunnen denken dat er nog meer mogelijk is in een dag?

Eigenlijk was dit nooit goed genoeg. Goed genoeg was een lat die ver boven mijzelf bleek te liggen. Eerder die week nam ik plaats in de stoel tegenover de huisarts. Wekenlang hoofdpijn hebben leek mij wel een goed onderwerp om even te bespreken. Dat die afspraak ervoor zou zorgen dat mijn maag de nacht ervoor een mega opstand zou houden, had ik niet voorzien. Nog meer reden om even te babbelen. Van de huisarts kreeg ik niet direct medisch advies, maar een rekenles. Tien schijn je niet te kunnen splitsen in twee keer tien. Soms lukt dat wel, maar dan moet dat uit een flinke reserve komen. Ik neem jullie even mee in het verhaal.

Laten we ervan uitgaan dat wat je kunt doen naast simpelweg functioneren, normaal gesproken 10 is. Voordat je kinderen hebt, kan je deze 10 volledig inzetten voor werk. Komen er kinderen in je leven, zul je die 10 moeten verdelen en twee keer 10 is (surprise!) niet 10. Je kunt door de tijd heen wel een buffertje opbouwen, waardoor je best een tijdje twee keer 10 of 9 kunt volhouden, maar als die buffer leeg raakt, dan krijg je daar vanzelf signalen van. Die kan je vervolgens best even negeren, maar dan worden de signalen alleen maar duidelijker en duidelijker, totdat je op de bank gaat liggen omdat je te duizelig bent om te blijven staan en pas de volgende ochtend wakker wordt. Tegen de kinderen zeg ik vaker dan mij lief is “luister nou eens! Ik bedoel het alleen maar goed!”. Ondertussen kan ik tegen mijn eigen lijf zo Oost-Indisch doof zijn als maar kan.

Maar ik heb besloten te luisteren. En dus ben ik het rustiger gaan doen. Terug naar een normaal tempo. Als ik ’s avonds terugkijk op een dag met en voor het gezin, werk en huishouden, terwijl ik met een boek opgekruld op de bank zit, besef ik mij dat dit alles is. Een eigen bedrijf als side hustle, een boek schrijven, een nieuwe opleiding; dat komt nog wel, of niet. En het is precies goed.