10 maanden geleden
"You can't always have what you want"
Als dromen voor de helft uitkomen, mag je dan alsnog verdrietig zijn?
Op dit moment genieten wij al acht maanden van ons derde kindje; een prachtige dochter. Maar toen ik tijdens mijn laatste zwangerschap mijn verloskundigverslag las, stond het er toch echt zwart op wit: 'vierde zwangerschap'. Voordat ik terug ga blikken op die laatste bevalling en de negen maanden die daaraan vooraf gingen, wil ik het verhaal van die derde zwangerschap vastgelegd hebben. Want die is er geweest; kort, maar dat wil niet zeggen dat we 'm dan maar moeten vergeten...
Ik nam mij voor dat die derde zwangerschap er een zou worden waar ik echt van zou gaan genieten, op z'n minst echt bewust mee bezig zou zijn. We speelden al een tijdje met het idee van een derde en zo kon het gebeuren dat het uitzoeken van een andere auto escaleerde in verhuisplannen (zie 'twee mensen een gedachte'). Maart 2021 namen wij de sleutel in ontvangst van ons grote-mensen-huis met meer dan genoeg ruimte voor vijf. De droom kon werkelijkheid worden. We waren er alleen niet op voorbereid dat de droom een dag later al werkelijkheid zou worden toen ik voor de zekerheid toch maar even een test deed. We hadden net voor het eerst een nachtje 'gekampeerd' in de woonkamer van ons nieuwe thuis en stonden tijdens het wachten op de testuitslag koffie te zetten voor de hulptroepen die dag zouden komen helpen met klussen. Het stond er toch echt; zwanger 1-2. Wat niet betekent dat er een kans van 1 op 2 is dat je zwanger bent (om mijn man even van dat idee af te brengen), maar dat het 100% zeker is.
Ja, het was allemaal snel gegaan en we zaten nog middenin de stress van de verkoop van het oude huis, maar onze dromen kwamen samen op deze plek. De jongens claimden hun kamer en speelkamer en een van de kamers werd unaniem bestempeld tot babykamer. Om zelf ook aan het idee te kunnen wennen (we zouden er immers heel bewust mee bezig zijn) vertelden we iedereen die het maar wilde horen dat onze derde op komst was. Met dat de meubels van het oude huis een plek hadden gekregen in onze nieuwe stek, begon de buikpijn. Ik bracht een dag op bed door met hevige krampen, maar schreef dat toe aan de stress van de afgelopen tijd. Eenmaal gesetteled maakten we een afspraak voor de eerst echo; met 8 weken moest er toch al wel het een en ander te zien zijn. Nog in een roes nam ik plaats in de stoel en de echoscopiste bracht onze kleine uk in beeld. Onze hele kleine uk; 6.3 weken en was dat een beginnend hartje? Dat moest haast wel. Maar...ik wist zeker dat ik goed geteld had; ik zou minimaal 8 weken moeten zijn. Door de drukte zou ik vast verkeerd geteld hebben en dan zijn er nog de hormonen...
We maakten een afspraak voor een week later; op dezelfde dag als de kennismaking met de nieuwe juf van onze oudste; een beetje druk, maar dat waren we inmiddels wel gewend.
De week vloog voorbij en voor we het doorhadden was het alweer vrijdag. Ik werd wakker met buikpijn. Mijn man suste het nog weg; 'je maakt je veel te druk'. Het lichtroze verlies bij het naar de wc gaan ontkrachtte zijn argument, maar de hoop was er nog. Hij moest nog even op pad, maar zou snel weer terug zijn. Bij het volgende toiletbezoek werd onze derde geboren. Een 'plons' kondigde het afscheid aan. Daar zit je dan, met je onderbroek op je enkels, zonder uk in de buik, met een grotere uk aan de andere kant van de deur die vraagt of het nog lang duurt op de wc. In een ander soort roes als die van de afgelopen dagen slikte ik mijn tranen in, keek nog een keer naar het rode bundeltje in de wc en drukte op de knop voordat ik de deur open deed. Een opgelucht gezichtje in de gang kwam op mij af en ik gaf hem een knuffel. De tranen begonnen te stromen en wilden niet stoppen. De opluchting op zijn gezicht maakte plaats voor onbegrip, maar hij stelde geen vragen en drukte zich tegen mij aan; 'mama is even verdrietig, je hoeft nu niet te weten waarom'. Tegen de tijd dat mijn man weer thuis was waren de tranen opgedroogd en even later dronken we thee en lazen we boekjes met de nieuwe juf van onze dappere kleine grote man. Onze families waren ingelicht, maar voor de buitenwereld was er niets gebeurd. Ze zullen vast wel eens gedacht hebben; 'waren de nieuwe buren niet in verwachting?', ze zouden het wel verkeerd onthouden hebben...
Op het werk kwam ik terug van mijn 'verhuisvakantie' en wilde iedereen vooral van alles weten over het huis. En die andere droom? Ze moesten eens weten hoe dichtbij die geweest is...
Inmiddels zijn we dan toch met zijn vijven; hoe we uiteindelijk toch de knoop hebben doorgehakt om er nog een keer voor te gaan en hoe we dit beleefd hebben, deel ik later...
