Pick your battles voor gevorderden

Waar zijn wij nou helemaal mee bezig?

“Goh, had je de vaatwasser niet even kunnen uitruimen?!”. Onze ochtend is nu dan écht begonnen. Mijn man kijkt wat verward op van zijn kop koffie. “Maar ik heb de hond al uitgelaten. En koffiegezet.” is zijn verweer. Mijn vermoeide hoofd tovert opeens een denkbeeldig, maar kraakhelder beeld van mijn afgestreepte to-do lijst tevoorschijn en ik begin aan mijn relaas: “Ik heb de kinderen vanmorgen aangekleed, hun fruit- en broodtrommels gevuld..” niet eens bewust zet ik mijn stem steeds iets meer kracht bij “..de jongste verschoond en voor iedereen ontbijt gemaakt. In mijn ochtendjas. Terwijl jij stond te douchen en hebt kunnen aankleden!”. De momzilla in mij geeft mij een schouderklopje. Als mijn gedouchte tegenstander zijn mond opent om de bal terug te kaatsen, verzucht onze oudste zoon “ik moet hier ook echt álles doen” terwijl hij een poging doet een auto’tje onder de bank vandaan te vissen voor zijn broer. Altijd leuk, die wandelende mini-spiegeltjes. Momzilla verdwijnt heel snel naar een plekje in mijn hoofd waar ik niet bij kan en maakt plaats voor een bekende stem uit de jaren ’90: “Hallo Moedert, waar zijn wij nou helemaal mee bezig?!” Have a break..”. 

Emotionele prullenbak

Binnenkort zijn wij vijftien jaar samen. De eerste ruwweg 9 jaar konden wij het aantal woordenwisselingen of ruzies tussen ons op één hand tellen. Inmiddels komen we handen tekort. Zelfs als we die van de kinderen mee zouden rekenen. Oeps. De schuldige aanwijzen is lastig; slaaptekort lijkt voor de hand te liggen, maar onze veranderde rollen en daarbij behorende verhoudingen zullen ook een rol hebben gespeeld. En het ouder worden (in leeftijd) waarschijnlijk ook.

Ik denk dat het vooral komt doordat wij bij onze kinderen heel bewust kiezen welk gevecht we wel aangaan en welke dingen we even laten gebeuren; we “picken” onze “battles”. Elke discussie die we niet aangaan, vraagt om veel of een beetje zelfbeheersing. Om dat te bereiken, mikken we onze frustratie in een soort “emotionele prullenbak”. Dat onschuldige prullenbakje wordt na een tijdje alleen wel meer een doos van Pandora en laat de partner nu de ideale buffer zijn om die doos boven leeg te kiepen als ‘ie vol zit. Als het even kan op een totaal onverwacht moment, bijvoorbeeld op een willekeurige doordeweekse ochtend tijdens het eerste bakje koffie van de dag. Nu is die doos wel voorzien van kleine lettertjes. Als je ‘m omkiept, blijkt dat het er één is met heel veel lagen. Die net zo lang open blijven gaan, totdat iemand zo wijs is om het ding te begraven.

Pick your battles; grown-up edition

Even terug naar het kiezen van de gevechten. Want als we dezelfde zelfbeheersing, die we zo nodig uit onze tenen halen voor onze kinderen, nu eens zouden kunnen opbrengen voor die andere volwassene in huis. Die ene waarmee we lief en leed delen. Diegene die we het liefst zoveel mogelijk leed besparen. Zou het dan niet een stuk gezelliger zijn? Nieuw idee. Laten we afspreken dat we hooguit één punt van kritiek per dag uiten tegen de partner (damn, wat wil ik hier graag ‘twee punten’ van maken, maar dit gaat om zelfbeheersing, dus: één). Bovenstaande discussie was dan afgelopen na het commentaar op de vaatwasser. In het slechtste geval zou mijn man één ding hebben teruggekaatst. Maar dan was het wel klaar. 

Alleen nog even bedenken wat we dan gaan doen met die “emotionele prullenbak”…hebben jullie een idee?